ฉันเดิน...เข้าวอร์ดจิตเวชเด็ก ฉันเจอคุณเจ้าหน้าที่ผู้หญิงหน้าตาแจ่มใส มีรอยยิ้ม และใจดี เขาบอกฉันว่า ฉันดูดีจังนะ คล้ายๆกับจะบอกว่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรนะ ฉันก็ไม่แน่ใจคำพูดนั้นเหมือนกันเพราะฉันจำอะไรไม่ได้ ไม่มีสมาธิ ฉันนั่งรอเพื่อเข้าพบจิตแพทย์ใช้เวลาพอสมควรเลยหล่ะ.... แล้วฉันก็ได้โดนคุณหมอเรียกพบชื่อฉัน พร้อมพาไปจิตเวชผู้ใหญ่ ในห้องนั้นเป็นห้องสีขาวห้องนึง มีคุณหมอนั่งอยู่ 3 คน ฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นนิสิตแพทย์มาศึกษาเกี่ยวกับฉันนะ เขาซักถามฉันเรื่อยๆ คำถามที่ตอบยากที่สุดคือ เคยทำร้ายตัวเองหรือคิดฆ่าตัวตายมั้ย ฉันไม่รู้จะพูดกับเขาว่ายังไง รู้แค่ตอนนั้นฉันกลัว แต่ฉันก็เลือกจะตอบเขาไปว่า "เคยค่ะ"  ฉันตอบเขาทั้งๆที่ฉันกลัว ตัวสั่นไปหมด พอฉันคุยกับเขาเสร็จฉันเดินออกมาพร้อมเจอแม่ฉันนั่งรออยู่หน้าห้อง ตอนนั้นรู้สึกผิดมากๆ ทำได้เพียงขอโทษแม่ในใจที่ทำร้ายตัวเอง ฉันต้องเดินกลับแผนกจิตเวชเด็ก เผื่อพบจิตแพทย์อีกครั้งนึง ฉันพบและพูดคุยกับเขา สุดท้ายเขาสรุปออกมาด้วยคำที่ฉันไม่ต้องการได้ยินเท่าไหร่คือ... ฉันเป็นโรคซึมเศร้าขั้นเริ่มต้น อาการยังไม่รุนแรงแต่น่าเป็นห่วง ถึงฉันจะไม่อยากได้ยิน แต่ฉันคิดว่ายังไงฉันก็ต้องอยู่กับมัน ฉันต้องยอมรับมันให้ได้ โชคดีที่ฉันเตรียมใจมาบ้างแล้วเหมือนกัน