หลังจากนั้นฉันรู้สึกผิดปกติ ฉันร้องไห้ เครียด โทษตัวเองมากขึ้น ฉันไม่กล้าเข้าสังคม ไม่กล้าเจอผู้คนเยอะๆ ทุกครั้งที่เจอคนเยอะๆจะเริ่มเครียดหนัก หวาดกลัว มือสั่น ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ ฉันโชคดีที่บางครั้งฉันควบคุมมันได้ ฉันไม่กล้าที่จะบอกคนอื่นว่าฉันเป็นอะไร คิดยังไง ฉันกลัว กลัวคำที่คนพวกนั้นตัดสินใจว่าฉันเป็นตัวหลาด เป็นบ้า ไร้สาระ หรืออะไรต่างๆ ฉันสามารถร้องไห้ได้กลับคำพูดของเขา ฉันไม่ได้จำแค่คำพูด ฉันจำน้ำเสียงและการกระทำของเขาได้ เพียงแต่ฉันไม่เคยให้พวกเขาได้รู้ ฉันทำได้แค่เพียงกลับมาร้องไห้ที่บ้านหนักๆ และทำร้ายตัวเองในทุกๆครั้งที่เขาว่าฉัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักตัวเอง แต่ฉันทำเพราะมันทำให้ฉันดีขึ้น มันทำให้ฉันยังรู้ว่าตอนนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ และตอนนี้ฉันถูกคนรอบข้างขอร้องไม่ให้ทำร้ายตัวเอง...เพื่อเขา ฉันยอม ยอมพวกเขา..คนที่ฉันรักทุกคน และฉันยอมที่จะกลับกลายเป็นคนทรมานสะเอง :)