คนเราจะมีบางโมเม้นท์ที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้

แม้จะใช้เหตุผลทั้งโลกมาอธิบายก็ไม่อาจหยุดยั้งมันได้อยู่ดี

ปลายนิ้วสัมผัสกับสมาร์ทโฟน เย็นเยียบ เหมือนกระจกที่หมดหยดน้ำฝนเกาะ กั้นระหว่างเขากับภายนอก

ข้อความที่ตอบกลับมาช่างมหัศจรรย์ เกิดความอบอุ่นไม่ทราบที่มาจากปลายนิ้ว แผ่ซ่านเข้าไปถึงภายใน

ช่างหวานละมุน อบอุ่นไปถึงหัวใจ

ปลายนิ้วปัดไปมา เปิดภาพของอีกฝ่ายขึ้นมาดู ดวงตาพราวระยิบระยับนั่นอาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่พระเจ้าสร้างขึ้นมาเพื่อหยุดเวลาของโลกใบนี้ไว้ชั่วขณะ รอยยิ้มนั่นอาจเป็นแสงสว่างเมื่อดวงตะวันลาลับขอบฟ้า

...ส่องสว่างสดใส...

ปลายนัดปัดไปที่รูปถัดไป เป็นรูปของคนสองคน ยืนจับมือและยิ้มให้กัน แววตาลึกซึ้งอ่อนหวาน ราวกับโลกใบนี้มีแค่เขาสองคน

...และร้อนแรงจนหลอมละลายใจให้ร้อนรุ่ม ปวดร้าว...

แต่ยินดีที่จะถูกไฟนั้นแผดเผาแม้ใจจะมอดไหม้เป็นธุลี

มันจะมีบางโมเม้นท์ที่รู้ดีทุกอย่างแต่ก็ห้ามความรู้สึกของตัวเองไว้ได้

ห้ามไม่ได้จริงๆ