เมื่อวานเราไปเลี้ยงอาหารคุณตาคุณยายที่สำนักงานสวัสดิการผู้สูงอายุ ปีนี้เป็นปีที่หกที่เจ็ดแล้วที่เรามาเยี่ยมพวกท่าน

อย่างทุกๆหน มีคนถามหมีบ่อยๆว่าทำไมไม่ไปเลี้ยงข้าวเด็กนักเรียน ไม่ไปช่วยทุนการศึกษาเด็กๆ ที่นั้นอย่างน้อยก็ไม่หดหู่ ไม่รู้สึกเศร้าแบบนี้ หมีก็ยังตอบคำถามเหมือนทุกครั้ง เด็กๆยังมีโอกาส แต่คนที่อยู่ที่นี้ มีเรื่องความทรงจำเรืองรองเก่าๆ โอกาสที่อาจได้รับมานับครั้งไม่ถ้วน หรือ อุปสรรคมากมายที่เจอมา การมาอยู่ที่นี้ เป็นปลายทางที่หลายคนไม่ได้เลือกมาอยู่ และไม่มีโอกาสแก้ไขให้มันดีกว่าที่เป็นอยู่

หนึ่งปี หมีจะกลับมาที่นี้ เตือนตัวเองว่า ฉันยังมีอะไรที่ยังทำไม่เรียบร้อยไหม? โอกาสของฉันยังมีอยู่ใช่ไหม? อะไรที่ยังดีได้มากกว่านี้ เต็มที่กับมันหรือยัง? เพราะหากวันนึงจะไม่ได้รับโอกาส มันจะเป็นเริ่องน่าเศร้า จงทำเมื่อยังมีเวลา หากคุณอ่านหนังสือ " เวลา" ของคุณชาติ กอบจิต คุณจะเข้าใจที่หมีพูด

พวกท่านไม่ได้อยากได้อะไรมากกว่านี้ ถุงความสุขที่น้องชายและเพื่อนๆช่วยกันทำแจกภายในมีแก้วน้ำพลาสติคอย่างดี ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พอห่ม ยาสีฟัน ยาสระผม สบู่ หวี กระดาษชำระ และถุงผ้าสะพาย ฉันอยากแบ่งปันรอยยิ้มยามท่านได้รับของจริงๆ แม้แต่ยามที่ได้เลือกสีถุงที่บรรจุของ ฉันอยากให้คุณได้เห็นคุณตาทานเกี๊ยวชามที่สองชามที่สาม หรือดื่มนมเต้าหู้สองกล่องจนหมด ฉันอยากให้คุณเห็นตะกร้าที่คุณยายเอาขนมเทียนและขนมหวานอื่นๆ ซุกเก็บไว้กินยามอื่น ถ้าคุณแค่อ่านแล้วยังอิ่มหัวใจ

การได้เห็นภาพแบบนั้น การได้รับคำขอบคุณที่เราแวะมาเยี่ยมเยียนเท่านั้น คงบรรยายได้มากกว่าคำว่าอิ่มเอม ให้เถอะเธอ เธอยิ่งให้ เธอยิ่งได้

CR.คลิปคุณยายจาก fb กานต์พิชา ไชยพันธ์