ในห้วงคิดที่มีต่อเวลา
หลายคนกล่าวว่า.... เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า  ยิ่งห่างไกล...ยิ่งโหยหา

เป็นสิ่งที่ยากเกินจะไขว่คว้า

.....เวลา.....เดินอยู่เพียงลําพัง
มีผู้คนมากมายที่ผ่านพ้นไป
บางครั้งก็โทษเวลาว่าช่างเดินไปอย่างรวดเร็ว
โดยไร้ความซึ่งความปราณี
เพียงจะขอให้หยุดไว้เพียงสักวินาที....ก็ไม่เคยขอได้

เพียงอยากจะย้อนให้หวนกลับเพียงแค่สักอึดใจ.....ก็ไม่เคยขอได้

กล่าวหาว่าเวลาช่างแสนใจดํา.....

.....เวลา.....เดินอยู่เพียงลําพัง
มีผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามา
บางครั้งก็โทษเวลาว่าช่างเดินอย่างเชื่องช้า
ราวกับจะให้จมอยู่ในความทุกข์ทรมานนี้นานแสนนาน

เพียงจะขอให้เวลาหมุนผ่านไปให้เร็วกว่านี้เพียงสักนิด....

ก็ไม่เคยมีใครขอได้…..

เพียงอยากจะให้เวลาวิ่งเร็วข้ามไปสักวัน...
ก็ไม่เคยมีใครขอได้…..

แล้วก็กล่าวหาว่าเวลาช่างแสนใจดํา.....

วันนี้....เวลายังคงทําหน้าที่อย่างซื่อสัตย์และภักดี

วันนี้....เวลายังคงเดินต่อไปไม่เคยเกียจคร้าน

ผมยังคงเป็นส่วนหนึ่ง....ที่เดินตามเธอต่อไป
ผมยังเป็นส่วนหนึ่งที่ยังเดินอยู่อย่างเงียบเหงาเคียงคู่เธอต่อไป

เสียงอึกทึกภายนอกซ่อนเร้นไปด้วยความสุข
ความสนานความทุกข์ความเศร้าหมอง

เสียงอึกทึกภายนอกช่างรัญจวญ
และยั่วยวนให้ออกไปสัมผัส.....
เสียงอึกทึกไม่อาจแทรกซึมสู่เสียงหัวใจอันว่างเปล่า.....
เสียงอึกทึกยังคงมีต่อไป....เคียงคู่เวลา
และเสียงเงียบเหงาในส่วนลึกของหัวใจ.....

เวลาเดินผ่านไป....
ทุกวินาทีที่ผันผ่าน...
แม้จะมีใครมากมายเดินผ่านเข้ามา

....แม้วันเวลาอาจจะทําให้ลืมเธอได้ชั่วขณะหนึ่ง.....

แต่สุดท้ายแล้ว....

เวลาก็ยังคงไม่มีวันหยุดหมุน
ยังคงวนกลับสู่คํ่าคืนเช่นเดิม....
เปลือกตาเริ่มปิด......
แต่ใจก็ยังคงหมุนยังคงเต้นเดินกลับไปสู่จุดเดิม

แล้วเวลาก็ต้องเดินต่อไป....จนรุ่งเช้า

วันเปลี่ยนเป็นปีนาทีเปลี่ยนเป็นชั่วโมง
แล้วทุกอย่างก็จะหมุนเข้าสู่จุดเดิม

………………………………………………………
ความทุกข์ทรมานของวันนี้....ยังคงเป็นเหมือนเมื่อวาน
ความเหงาของวันนี้..ยังคงเป็นเหมือนเมื่อวาน
ความเงียบงันของวันนี้....ก็ยังคงเฉกเช่นเดิมกับเมื่อวาน

“เพียงแค่วันนี้....
     อาจมากกว่า
         หรือน้อยกว่า
             เมื่อวานเท่านั้นเอง......”