กลับมาที่บ้านอันว่างเปล่าแล้วยืนค่าเวลา
แต่ว่ามีเด็กคนหนึ่งมาคุยกับผม

“นี่!”เสียงของเธอดังขึ้นนั่นแหละเพื่อนผมตังเม
“เล่นด้วยกันไหม”เสียงของเธอถามผม

ผมไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
    เธอเป็นคนสดใส
    มีรอยยิ้มอยู่เสมอ
    แต่ผมก็ยังไม่พอใจนะ

ผมก็เลยเอามือไปเปิดกระโปรงเธอ แล้วพูดว่า
“จ๊ะเอ๋หมูน้อย”
“ซื่อบื้อจังเขาต้องพูดว่าจ๊ะเอ๋หมีน้อยย่ะ!”
“ก็แถวบ้านฉันพูดแบบนั้นนี่”
“เธออยู่ที่ไหนหรอ” เธอถามผม
“ตรงนั้นไง”ผมชี้ไปทางบ้านของผม

“ฉันก็อยู่แถวนั้นแล้วเขาก็พูดกันว่าจ๊ะเอ๋หมีน้อยนะ”

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทําไมถึงพูดแบบนั้นออกไป

เว้นแต่ว่า
วันที่ผมพบเด็กผู้หญิงยิ้มสวยนั้นก็คือ

วันที่ 23 กรกฎาคม ปี 2007
มันเป็นวันจันทร์ที่สดใสมาก
หัวใจผมเต้นระรัวเหมือนคนบ้า
จนผมสงสัยว่ามีกรวดหล่นอยู่ในตัวผม
ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความทรงจํา

แล้ววันหนึ่ง
มีคนมาเขียนกําแพงนั้นอีกแล้ว
เขาคือพ่อผมเองล่ะ
ผมไม่ต้องพูดอะไรพ่อผมรู้เอง

ผมต้องขอบคุณพ่อผม
การที่ได้เป็นเพื่อนกับตังเม
โดยที่ไม่เคยเปิดเผยหัวใจกับเธอนั้น
เหมือนผมได้ของขวัญที่ลํ้าค่าที่สุดแล้ว

หลายคนมักพูดว่า
“ความรักก็แค่นั้นเอง!”
แต่การชอบใครสักคนอย่างน้อยมันก็คือ

      “สิ่งที่สร้างสรรค์ที่สุดในโลกล่ะ”

มันไม่ทําให้ท้องคุณอิ่ม
มันไม่ทําเงินทําทองให้กับคุณ
การนอนไม่หลับทําให้สูญเสียประโยชน์
ทําตัวไร้สาระทั้งวันทั้งคืน
แล้วถูกมองว่าเป็นคนบ้า
ทําให้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจแหลกสลาย
แล้วคุณก็เชื่อในความรักใช่ม๊า...

แต่ผมว่านะ
เมื่อผมรักใครสักคนแล้ว
ผมรู้เหตุผลเป็นล้านๆข้อที่จะรัก

        ...........................................
ข้อแรกเราจะรู้ว่าการให้เป็นสุขมากกว่าการรับ
ข้อสองแทนที่จะมองเรื่องร้ายแต่ก็กลับเลือกที่จะมองแต่เรื่องดีๆ
ข้อสามเราจะคงเป็นเด็กโดยไม่ต้องใช้เครื่องทานเมทชิน
ข้อสี่คุณมักจะได้ยินอยู่บ่อยๆว่าสิ่งดีๆกำลังจะเกิดขึ้น
ข้อห้าคุณรู้สึกแล้วว่าดวงดาวบนท้องฟ้าดอกไม้และต้นไม้นั้น
สวยงามแค่ไหน.......!!!
         ...........................................