การกระทำของเขามันดูย้อนแย้งแปลกพิกลแล้วเธอต้องเอากล่องข้าวไปคืนด้วยไหม หลังจากเธอกินเสร็จก็เอาไปล้างทำความสะอาดเรียบร้อยเพราะประเมินด้วยสายตาน่าจะมีราคาพอสมควรแม้จะเป็นแค่ภาชนะใส่อาหาร

ไม่คืนวันนี้ก็เป็นพรุ่งนี้เช้าเธอจะเอามันไปคืนเจ้าของ มันไม่ใช่ของเธอซึ่งเธอก็คงไม่หน้าด้านเก็บไว้กับตนเองหรอกฉะนั้นคืน ๆ ไปแล้วกล่าวขอบคุณเขาอีกรอบที่มีน้ำใจเอาอาหารมาให้เธอกิน

เกรเทลนอนพักได้ประมาณ 10 นาทีก็ลุกขึ้นเตรียมไปช่วยงานครัวตามคำสั่งวอลล็อคที่เธอให้สัญญาไว้ว่าจะช่วยทำงานเป็นสองเท่า พอนึกถึงปริมาณงานที่เขาจะเตรียมให้เธอทำก็ทำเอาน้ำตาซึม

ระหว่างทางไปโรงครัวเธอแวะไปเอาลังผักผลไม้จากคนสวนที่มาส่งให้ตามออเดอร์ ซึ่งก็มีคนมาช่วยขนก่อนหน้านี้แล้วสองสามคน พวกเขาเป็นคนในครัวนั่นแหละช่วย ๆ กันทำงาน เธอจึงขอฝากเนื้อฝากตัวว่าจะมาช่วยงานที่นี่ทุกวัน มีอะไรก็บอกเธอทำได้ทุกอย่างไม่เกี่ยงงาน

คนในครัวมีประมาณห้าถึงเจ็ดคนมีการแบ่งหน้าที่ชัดเจน คนหนึ่งล้างส่วนผสม คนหนึ่งหั่นสับ คนหนึ่งปรุงอาหาร คนหนึ่งล้างอุปกรณ์ และงานอื่น ๆ ยิบย่อยภายในครัวแห่งนี้ซึ่งมันทำให้เธอตื่นเต้นมากเพราะเธอไม่เคยทำอหารในปริมาณมาก ๆ แบบนี้

สิ่งแรกที่เธอได้ทำหลังจากขนลังผักทั้งหมดมายังห้องครัวคือช่วยปลอกหัวมันฝรั่งเป็นกิโล โดยคุณบาสเตียนหัวหน้าพ่อครัวที่นี่อยากเห็นทักษะการทำอาหารเบื้องต้นของเธอก่อนว่ามีเยอะแค่ไหน เขาจะได้ให้งานกับเธอได้ถูกตามความสามารถ

บาสเตียนแอบมองเกรเทลปอกเปลือกมันฝรั่งอย่างเงียบ ๆ ส่วนเขาก็ปรุงซุปไปด้วย สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกทึ่งคือเกรเทลทำมันได้อย่างคล่องแคล่วแถมเวลาปอกก็ไม่กินโดนเนื้อมันฝรั่งเลย ใช้เวลาไม่เกิน 1 ชั่วโมง เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินมาบอกเขาว่าปอกหมดเรียบร้อยแล้วสามารถเช็กดูงานได้เลย

ร่างหนาหัวหน้าพ่อครัวเดินมาหยุดยืนหน้ากองมันฝรั่งที่ถูกปอกไว้อย่างสวยงาม เขาพยักหน้ากับผลงานของเด็กใหม่ หายากคนที่จะพิถีพิถันในการปอกแค่เปลือกมันฝรั่งเพราะถ้าปอกแรงไปมีดก็อาจปาดไปโดนเนื้อมันฝรั่งด้านในจนทำให้ต้องเสียเนื้อส่วนดีทิ้งไป เปลือกมันฝรั่งมันบางมากจึงต้องวางน้ำหนักมือให้เบา

“ดีมากเกรเทลงั้นถัดไปเจ้าไปช่วยป้ากันนาร์เตรียมวัตถุดิบแล้วกัน” 

ร่างเล็กขานรับแล้วเดินไปจุดที่ป้ากันนาร์กำลังลงมือทุบตีเนื้อสัตว์ต่าง ๆ เตรียมหมักซอสรสเด็ดของคนที่นี่

เกือบ 3 ชั่วโมงที่พวกเธอคลุกตัวอยู่ภายในครัว เกรเทลรู้สึกมีความสุขที่ได้กลับมาทำอาหารให้คนอื่นได้ทานแม้ว่าจะเป็นคนงานที่นี่ก็เถอะ เธอยังเหลือหน้าที่สุดท้ายที่ต้องทำให้เสร็จก่อนจะไปกินข้าว คือยืนแจกอาหารให้กับคนงานที่มาทานข้าว

โชคดีที่บาสเตียนบอกว่าพวกเขามีการแบ่งอาหารเผื่อไว้ให้กับคนครัวทุกคนอยู่แล้วไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีให้กิน แถมก่อนหน้านี้ก็เพิ่งมีการจัดระเบียบระบบการทำงานใหม่ไปเมื่อช่วงบ่าย แต่เดิมในครัวนี้จะมีคนทำงานมากถึง 15 คน

แต่อยู่ดี ๆ ก็มีคำสั่งเด้งคนออกไปเกือบครึ่ง หนึ่งในนั้นรวมไปถึงหัวหน้าครัวคนเก่าด้วย ซึ่งเขาเป็นเพียงรองหัวหน้าเซฟก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาแบบงง ๆ แต่ทว่าตำแหน่งไม่ใช่ประเด็นสำคัญในการใช้ชีวิตของเขา ปณิธานแรกเริ่มที่ก้าวเข้ามาทำงานตรงนี้คือตั้งใจทำอาหารแบบนี้ต่อไป

ระหว่างที่ตนเองทยอยแจกอาหารให้กับคนงานในค่ายตลายก็ได้เจอกับไรเดอร์และอารอล์ฟพอดี

“อ้าว! เกรเทลไหงมายืนแจกอาหารตรงนี้ได้งานใหม่ของเจ้าหรือ?” 

ไรเดอร์เป็นคนเปิดบททสนทนาคนแรกตัดหน้าอารอล์ฟที่กำลังอ้าปากจะถามคนตัวเล็ก

“อืมนั่นสิ ข้าก็นึกว่าเจ้าจะแวะมาถามงานจากข้าเสียอีก” 

ชายหนุ่มยืนขมวดคิ้วงงกับพฤติกรรมรูมเมตใหม่คนนี้ แม้จะเพิ่งผ่านมาได้แค่วันสองวันแต่ดูอีกฝ่ายมีงานให้ทำไม่หยุดหย่อนจนงงว่าไปเอางานมาทำจากไหนเยอะแยะ

“ก็นายไง นายสั่งมา” 

เกรเทลตอบอุบอิบไม่กล้าพูดเสียงดัง

“อ่อ แบบนี้นี่เองมิน่าล่ะเจ้าถึงไม่มาถามงานจากข้าสักที ถ้างั้นเจ้าก็ตั้งใจทำนะอย่าขี้เกียจ” 

ไรเดอร์ได้ฟังประโยคที่เจ้าเพื่อนตัวดีพูดเมื่อกี้ถึงกับเบิกตากว้าง เขาไม่อยากจะโม้ไม่อยากจะคุยมัน ณ ตรงนี้ไปเลยว่าเจ้าเด็กนี้มันขยันกว่าพวกเราตั้งหลายเท่า นายสั่งให้มันทำอะไรมันก็ทำแถมยังโดนแกล้งรับน้องไปเมื่อช่วงสายยังมีแรงไปขัดโซ่ที่โกดังต่อ

เด็กสาวพยักหน้ารับสิ่งที่อารอล์ฟบอก เธอไม่คิดมากหรอกแค่ทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาก็พอแล้ว การแจกจ่ายอาหารเย็นทำเอาเธอปวดแขนคิดว่าผลพ่วงคงรวม ๆ จากการทำงานตั้งแต่เช้านั่นแหละ เวลาพักก็แทบไม่มีเธออยากจะเอนหลังพักแล้วแต่ท้องยังร้องหิวอยู่จึงเดินไปหหลังครัวหยิบส่วนของตนเองออกมา

เธอไม่ได้นั่งกินภายในโรงอาหารแต่เลือกที่จะเดินหลบไปนั่งกินตรงม้านั่งแถวทางเดินกลับบ้านพักแทน เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าแถวนั้นมีธารน้ำเล็ก ๆ ไหลผ่านอยู่ด้วย เธอเลยอยากไปนั่งฟังเสียงธรรมชาติเพื่อผ่อนคลายสภาพจิตใจบ้าง ซึ่งจุดนี้ไม่มีแสงไฟคบเพลิงเธอจึงถือวิสาสะแอบยกมาตั้งไว้ใกล้ ๆ ประมาณ 2 จุด

บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบ ไม่มียุงหรือแมลงมากวนใจ เธอรู้สึกว่าเวลาเย็นของที่นี่มืดเร็วทำให้ตอนนี้พระจันทร์ได้โผล่หน้าออกมาให้เห็นแล้ว สายลมเย็น ๆ พัดผ่านไม่ร้อนอบอ้าว เด็กสาวยกยิ้มเล็กน้อยซึมซับบรรยากาศอย่างเงียบเชียบจนพอใจ

ร่างเล็กจึงเตรียมเปิดกล่องอาหารที่หยิบออกมาเพื่อกินทดแทนพลังงานที่ถูกใช้ไปทั้งวัน

“ข้าขอนั่งด้วยคนได้ไหมไอ้หนู?” 

------

กดหัวใจ ❤️ หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

หากพบคำผิด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓

ทุกคนคิดว่าใครที่มาขอนั่งร่วมเก้าอี้กับเกรเทลคะ จงเลือกตอบข้อที่ถูกต้องค่ะ

1. อารอล์ฟเพื่อนดีเด่น

2. นังวอลดี้