เรื่องนี้จะพาดพิงถึงเพื่อนสองคน ขอเรียกชื่อว่า ก กับ ข 
     ก, ข และเรา เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันสมัยเรียนปริญญาตรีค่ะ คุ้นเคยกันพอสมควร เรียนจบแล้วก็ไปเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศเดียวกัน มาห่างกันจริงๆก็ช่วงทำงาน เรายังคุยกับ ก บ้าง แต่แทบไม่ได้คุยกับ ข เลย 
     เรากำลังวางแผนจะไปเที่ยว โดยไปเยี่ยม ก ที่จังหวัดซึ่ง ก ทำงานอยู่ แล้วเราก็ถาม ก ว่า ชวน ข ไปด้วยดีไหม      

     ก : นางกำลังมีลูกเล็ก อย่าเลย     

     เราอึ้งไปเลยทันที จึงซักไซ้ไล่เลียงจนได้ความว่า ข แต่งงานมาสักระยะแล้ว ตอนนี้ท้องแก่ใกล้คลอด เราโวยว่าเราไม่ยักกะรู้เรื่องเลย ก ตอบว่า ข แต่งเงียบๆไม่ได้บอกไม่ได้เชิญใคร      

     เราตอบว่า "อืม" แล้วก็เงียบไป

     ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนสมัยเรียนหรือหลายปีก่อน เราคงจะโกรธหรือไม่ก็น้อยใจหนักมาก แต่ตอนนี้ สิ่งแรกที่เราถามตัวเองเมื่อได้รู้เรื่องก็คือ

     เราต้องรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้? 

     ก เห็นเราเงียบไป เลยอธิบายเพิ่มว่า เขาเองก็เพิ่งรู้ภายหลังเหมือนกัน ประมาณว่า ตอนที่แต่งงาน ข ไม่ได้บอกใครเลย จนมีเหตุให้มาคุยกันเรื่องงาน แล้ว ข ก็เลยเล่าให้ ก ฟัง 


     เราจึงไลน์ทัก ข ไปว่า กำลังจะมีน้องไม่บอกกันเลยนะ และแสดงความยินดีกับหล่อน เรากับ ข จึงได้ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกัน เราขอโทษไปด้วยว่า เราไม่รู้จริงๆว่า ข แต่งงาน ซึ่งเธอตอบกลับมาว่า

     "ไม่เป็นไรเลย เพราะเราไม่ได้บอกใคร" 


     ชั่วขณะหนึ่ง จู่ๆเราก็นึกขึ้นมาว่า แปลกจัง เพราะเพื่อนเราคนนี้ สมัยเรียน แค่ซื้อต่างหูคู่ใหม่ นางยังโพสต์ลงเฟสบุ๊ค แต่พอแต่งงานซึ่งน่าจะเป็นเหตุการณ์สำคัญที่น่าอวด กลับเงียบกริบ แม้เพื่อนฝูงก็ไม่บอก

     โดยไม่รอให้ความคิดนอนแช่ในสมอง จู่ๆอีกความคิดหนึ่งก็ค้านขึ้นว่า

      "มันเรื่องของเค้า" 

     ณ ตอนนั้น เราคิดเลยไปถึงว่า ต่อให้ความจริง ข บอกทุกคนยกเว้นเรา หรือเป็นอย่างที่ ก เล่า ว่า ข แต่งงานเงียบๆไม่บอกใครเลย หรืออะไรก็ตาม เราก็ไม่มีสิทธิใดๆจะไปโกรธเพื่อน เราต้องเคารพการตัดสินใจของเพื่อน เพราะมันคือชีวิตของเขา ไม่ใช่ของเรา 


     เมื่อคนที่เราคิดว่าใกล้ชิดหรือสนิทกับเราปกปิดเรื่องราวบางอย่าง หลายคนจะโกรธ น้อยใจ ตีโพยตีพาย พาลคิดไปว่าเขาทำให้เราเสียใจ ทำร้าย หรือทำให้เราเป็นทุกข์ แต่ถ้าจะมองกันดีดี ตราบใดที่ความจริงอันถูกเก็บงำอยู่นั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับชีิวิตเรา การไม่รู้คงไม่ได้ทำให้เราเจ็บตัว ป่วยไข้ แมวตาย ตกงาน หรือประสบเคราะห์กรรมอะไรทั้งสิ้น     

     เราก็แค่รู้เรื่องคนบางคนน้อยกว่าชาวบ้าน หรือไม่ก็รู้เรื่องบางเรื่องช้ากว่าชาวบ้าน ก็แค่นั้น 


     แล้วเราก็บอก ข ไปว่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยและเราพอช่วยได้ ก็บอกนะ 
     ไม่ว่าเขาจะยังเห็นเราเป็นเพื่อนหรือไม่ เราก็ยังนับเขาเป็นเพื่อนอยู่ดี 


     และเราก็บอก ก ว่า "ถ้าแกจะแต่งงานต้องบอกเราด้วยนะ" อันเป็นการบอกล่วงหน้า และกวนประสาทเพื่อนไปในคราเดียวกัน กับคนที่คบกันมานานๆ เวลาพูดอะไรกวนๆ การถูกด่ากลับเป็นสิ่งที่คาดหวังได้

     ก ตอบว่า "ไม่อ่ะ แต่มีลูกแล้ว 5 น่ารักมาก"      

     จากคนที่เกลียดแมวเข้ากระดูกดำ ตอนนี้เธอกลายเป็นทาสแมวอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นความสำเร็จอย่างงดงามของเผ่าพันธ์ุแมวจริงๆ  

     ส่วนคำตอบของคำถามที่ว่า "เราต้องรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้" ถ้าถามเราตอนนี้ คำตอบมีสามคำ

     "ปลง" และ "ช่าง-มัน" 

    โตๆกันแล้ว ชีวิตใครชีวิตมัน ดูแลกันเอาเอง

     ถ้าคุณผู้อ่านเจอเรื่องแบบเราจะทำยังไงคะ? 

     ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ

     สวัสดีค่ะ 

     ก่อนจบ ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ เนื่องจากตั้งแต่ประมาณ 2 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นมา ทาง minimore เปลี่ยนรูปแบบเว็บใหม่ ผลที่เกิดขึ้นคือ งานเขียนเรา...ไม่มีคนอ่านเลย (คาดว่าหาเจอยาก)ตั้งแต่วันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นไป เราจึงตัดสินใจกลับไปเขียนเรื่องราวในบล็อกเดิมของเราแทน คุณผู้อ่านที่ถูกจริตในงานเขียนของเรา สามารถติดตามไปอ่านได้ที่