น้ำพระทัยรินไหลไปทั่วหล้า        

                                                    ปวงประชาร่มเย็นเป็นสุขี

                                                    บำบัดทุกข์บำรุงสุขทุกชีวี        

                                                    พระบารมีล้นเกล้าเหล่าชาวไทย

                                                            ห้าธันวาปวงประชาปรีดายิ่ง

                                                    ขอพรสิ่งมิ่งมงคลแต่หนไหน

                                                    ขอ(ให้)พระองค์ผู้ทรงฤทธิไกร

                                                    อยู่คู่ไทยคู่ไตรรงค์ทรงพระเจริญ               

     ย้อนกลับไปสมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖ ช่วงใกล้วันพ่อแห่งชาติ อาจารย์ภาษาไทยบอกนักเรียนทุกคนในห้องว่า ให้แต่งกลอนเกี่ยวกับวันพ่อและ/หรือในหลวงรัชกาลที่ ๙ คนละสองบท เป็นงานเก็บคะแนนและอาจารย์จะเอากลอนส่งประกวด หัวข้อ...วันพ่อ แหละมั้ง

     นี่คือกลอนที่เราแต่งได้ในวันนั้น 

     พอนำไปส่งอาจารย์ อาจารย์ดูแล้วบอกว่า คำว่า "ให้" ในบาทรองสุดท้ายนั้นไม่เพราะ บอกให้แก้เป็นคำว่า "ขอ"  ดังจะเห็นได้ว่าเราวงเล็บคำว่า "ให้" เอาไว้ เพราะต้นฉบับกลอนเรานั้นแต่งว่า "ให้พระองค์ผู้ทรงฤทธิไกร" พออาจารย์ให้แก้ จึงกลายเป็น "ขอพระองค์ผู้ทรงฤทธิไกร" มาจนปัจจุบัน 

     แล้วอาจารย์ก็บอกต่อว่า "ครูส่งกลอนเธอเข้าประกวดไม่ได้ เพราะคำในบาทสุดท้ายเกินจำนวนคำตามที่ฉันทลักษณ์กำหนด" สุดท้าย กลอนเราก็ได้คะแนนดี แต่ไม่ได้รางวัล

     กระนั้น นี่ก็ยังเป็นหนึ่งในบทกลอน(แต่งเอง)ที่เราชอบที่สุด และท่อนที่เราชอบที่สุด ก็คือท่อนที่ทำให้กลอนเราไม่ถูกส่งเข้าประกวดนี่ล่ะ

     แต่เอ... ทำไมเกิดจำขึ้นมาได้ว่า ตอนแรกที่แต่งเราแต่งว่า "ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่" แล้วเพิ่งมาปรับเป็น "ขอพรสิ่งมิ่งมงคลแต่หนไหน" หว่า เอาเป็นว่า เวอร์ชั่นที่จำได้นี้ เพราะกว่าละกัน 

     แล้ววันเวลาก็ผ่านไป จบมัธยม จบมหาวิทยาลัย...

     วันหนึ่ง เพื่อนเรา(ซึ่งรู้ว่าเราชอบขีดๆเขียนๆคำให้เป็นกลอน)และคณะทำงานจะจัดทำหนังสือ เธอต้องการกลอนสุภาพที่แต่งให้ในหลวงรัชกาลที่ ๙ แล้วเธอก็โทรศัพท์มาหาเรา

     "แต่งกลอนให้สี่บท เกี่ยวกับในหลวง(รัชกาลที่ ๙)" 

     ได้!

     แล้วเราก็เอากลอนบทเดิมบทนี้มาปัดฝุ่น ปรับบางคำ เปลี่ยนบางท่อน ยืดออกเป็นสี่บท(จริงๆคือแต่งเพิ่มสองบทใส่เข้าไปตรงกลางระหว่างสองบทเดิม) แล้วส่งให้เพื่อน บอกเพื่อนว่า เรา(มีปัญญา)แต่งได้แค่นี้ ถ้าจะเอาหรูกว่านี้ ไพเราะกว่านี้ ต้องไปหาคนอื่นแต่งแล้ว

     หลังจากอ่านกลอนของเรา ไม่มีแม้สักคนตอบกลับมาว่า "เราเอากลอนเธอลงหนังสือไม่ได้ เพราะคำเกินจำนวนคำในฉันทลักษณ์"

     แล้วกลอนของเราก็ได้ลงในหนังสือเล่มนั้นจริงๆ (ไม่บอกหรอกว่าเล่มไหน อิอิ) 

     วันเวลาก็ผ่านมาอีกหลายปี มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมายในชีวิต ทั้งสุข ทั้งเศร้า ผู้คนเข้ามาแล้วจากไป

     บทกลอนบทนี้ก็ยังคงอยู่ในความทรงจำ และแม้บทกลอนอาจปรับเปลี่ยนได้บ้างตามกาลเวลาและสถานการณ์ แต่เนื้อความในบทกลอนไม่เคยเปลี่ยนไป

     ...ความในใจของคนแต่งที่มีต่อคนในบทกลอนก็เช่นกัน...

     ปีนี้เป็นปีที่ห้า นับแต่ในหลวงรัชกาลที่ ๙ เสด็จสวรรคต 

     ยังคงจำได้ดี ว่าตัวเองร้องไห้หนักหนาเพียงใดเมื่อห้าปีที่แล้ว ยังจำได้ดี ว่าตัวเองไปคุกเข่าร่ำไห้อยู่หน้ารูปปั้น(เรียกรูปปั้น..ล่ะมั้ง)ของท่าน ซึ่งตั้งอยู่ที่บ้าน 

     

     หนังสือที่พิมพ์ออกมาสืบเนื่องจากวันสวรรคตยังคงอ่านไม่จบ เพราะไม่กล้าอ่าน เกรงว่าฝืนอ่านไป หน้ากระดาษจะเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเสียก่อน

     ..แต่ก็ซื้อเก็บไว้นะ 

     นี่ก็ผ่านมาห้าปีแล้วสินะ

     ยังคงยกมือไหว้ทุกครั้งที่เห็นพระบรมฉายาลักษณ์ ยังคงเข้าไปกราบพระบาทของรูปปั้นที่บ้าน บางที นึกครื้มอกครื้มใจ ก็ไปยืนเล่าโน่นนี่นั่นให้ท่านฟังอยู่บ่อยๆ (ชาวบ้านเขาคุยกับตุ๊กตา ฉันคุยกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์) 

     และทุกครั้งที่เงยหน้าแล้วพบรอยยิ้มบนพระพักตร์ จะรู้สึกเหมือนได้รับพลังชีวิตให้ก้าวเดินต่อไป 

     วันคล้ายวันพระราชสมภพปีนี้ พระองค์ท่านเสด็็จกลับสู่สวรรคาลัยแล้ว แลอาจกำลังมองกลับลงมายังพื้นดินผืนนี้ ด้วยความผูกพันและห่วงใย 

     พสกนิกรตัวเล็กๆคนหนึ่งยังคงหวังให้ท่านทรงพระเกษมสำราญอยู่เสมอ แม้จะรู้ตัวว่าบุญบารมีไม่มากพอที่จะกล่าวคำอวยพรใดๆ 

     และพสกนิกรตัวเล็กๆคนนี้ขอสัญญาว่า จะปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างสุดความสามารถที่สุดเท่าที่คนธรรมดาคนหนึ่งจะทำได้

     เป็นกำลังใจให้พสกนิกรคนนี้ด้วยนะคะ 

     เนื่องในโอกาสที่วันพ่อแห่งชาติ ๕ ธันวา เวียนมาอีกครั้ง ขอใช้พื้นที่ตรงนี้เขียนบทความบทนี้แทนความในใจ ว่ายังคงระลึกถึงคนบนฟ้าเสมอ และจะระลึกถึงตลอดไป 

     สุขสันต์วันคล้ายวันพระราชสมภพนะเพคะ :D 

     (ต้องกราบขออภัยเป็นอย่างสูงที่ใช้ราชาศัพท์ผิดๆถูกๆด้วย แหะ)

   

      ด้วยเกล้า ด้วยกระหม่อม ขอเดชะ

     ก่อนจบ ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ เนื่องจากตั้งแต่ประมาณ 2 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นมา ทาง minimore เปลี่ยนรูปแบบเว็บใหม่ ผลที่เกิดขึ้นคือ งานเขียนเรา...ไม่มีคนอ่านเลย (คาดว่าหาเจอยาก)ตั้งแต่วันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นไป เราจึงตัดสินใจกลับไปเขียนเรื่องราวในบล็อกเดิมของเราแทน คุณผู้อ่านที่ถูกจริตในงานเขียนของเรา สามารถติดตามไปอ่านได้ที่