ส่งเสียงดังมาจากทางทิศตะวันตกของสถานีในช่วงบ่ายของวัน

รถไฟธรรมดาเที่ยวขึ้น ต้นทางจากกรุงเทพฯ ปลายทางที่จังหวัดอุบลราชธานี จอดเทียบชานชาลาเพื่อรับผู้ใคร่จะไปและส่งผู้ใคร่จะมาลงที่สถานีนครราชสีมา

รถไฟจอดสนิท เสียงจากลำโพงประชาสัมพันธ์จากสถานีแว่วดังตามมาติด ๆ “ท่านผู้โดยสารโปรดทราบขบวนรถที่เข้าสู่สถานีนครราชสีมาในชานชาลาที่หนึ่ง เป็นขบวนรถธรรมดาที่429 ต้นทางจากกรุงเทพ ปลายทางอุบลราชธานี ผู้โดยสารที่ถือตั๋วโดยสารขบวนนี้โปรดเตรียมสิ่งของและสำภาระของท่าน รอใช้บริการได้ที่ชานชาลาที่หนึ่ง ขอบคุณค่ะ”

ฝุ่นคลุ้ง ผู้คนอลหม่านหลากหลายตระเตรียมสิ่งของทั้งจะขึ้นทั้งจะลง ด้วยทั้งแม่ค้าพ่อค้าหาบหิ้วข้าวของเร่ขายตามแนวยาวของชานชาลา บางรายก็ขึ้นไปบนตู้รถไฟ

ลุงสมเดช เจ้าหน้าที่โบกธง เข้ายืนที่จุดเดิมข้าง ๆ ชานชาลาเพื่อเตรียมให้สัญญาณการเดินทางของรถไฟ เมื่อถึงเวลาที่ขบวนรถจะเคลื่อนออกจากชานชาลา เจ้าหน้าที่จะเปิดหวูดรถไฟ ส่งสัญญาณเสียง ลุงสมเดชก็จะโบกธงสีเขียว เป็นสัญญาณแสดงให้ทราบว่ารถกำลังจะเคลื่อนออกจากชานชาลา

เพียงชั่วครู่ไม่ถึงห้านาทีชานชาลาก็กลับมาเงียบเหงาดังเมื่อสิบนาทีก่อน ผู้คนจางหาย
เสียงที่ดังเจี๊ยวจ๊าวกลับกลายเป็นความเงียบงัน

ราวกับเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น …