ปีนี้กวินอายุ 32ปีพอดี
กวินโสดมาแล้ว3ปี5เดือน
กวินเป็นพนักงานจำหน่ายตั๋วที่บีทีเอส และเป็นคนเชื่อเรื่องพรหมลิขิตเหนือสิ่งอื่นใด

เช้านี้เวลาเจ็ดโมง ณ สถานีศาลาแดง
วันนี้กวินมาทำงานด้วยสภาพไม่เต็มร้อยเท่าไหร่ เนื่องจากเขาเลิกรากลับจากวงเบียร์ของงานวันเกิดเพื่อนเมื่อตีสามนี่เอง

“เชี่ย แฮงค์สัส” กวินพูดเบาๆ แล้วก็หันหลังกลับมากระดกอเมริกาโน่ใส่ไซรัปจากร้านกาแฟเปิดใหม่ที่เขาแวะซื้อ ปกติกวินจะดื่มเพียวอเมริกาโน่ แต่วันนี้เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งเขา ทางร้านแม่งใส่ให้เพิ่ม

“ไอ่สัด หวานฉิบหาย”
“อเมริกาโน่ต้องไม่หวานโว้ย”
“วันนี้ไม่ใช่วันของกูแล้ว”

รหัสดาว สาวหน้าตาสดใส
รหัสดาวเธอเพิ่งเลิกกับแฟนมา
ได้สองเดือนช่วงนี้กำลังมูฟออน
รหัสดาวทำงานออฟฟิศแถวสยาม

เช้านี้เธอลืมเอาบัตร rabbit card มาด้วย เลยต้องยืนต่อคิวเพื่อซื้อตั๋วไปทำงาน

เวลาผ่านไปราว5นาที
รหัสดาวยืนอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ของกวินพอดิบพอดีราวกับมีกามเทพมาต่อสาย lan แห่งรักให้ทั้งสองได้สบตากัน

กวินใช้เวลา 0.8 วินาทีในการสบตากับรหัสดาว กวินและรหัสดาวยิ้มให้กันเบาๆแม้จะมีแมสก์ปกปิดไว้ แต่สายตาของทั้งคู่บ่งบอกได้เสมอว่ากำลังยิ้มอย่างเขิน ๆ

“ไปสยามค่ะ”
“เอ่อ สยาม23บาทครับ”

กวินยื่นบัตรโดยสารให้รหัสดาว
ปลายนิ้วทั้งคู่สัมผัสกันเป็นเวลา 0.37วินาที กวินยิ้ม รหัสดาวยิ้ม
ก่อนทั้งคู่จะแยกย้าย

“เชี่ย พรหมลิขิตมีจริงว่ะ” กวินพูดกับตัวเอง เมื่อเจอเหตุการณ์นี้ยิ่งทำให้เขายิ่งเชื่อพรหมลิขิตอย่างจับใจ

สามวันต่อมา ..

กวินทำงานกะบ่าย ช่วงบ่ายของวันธรรมดาคนมักมีน้อยกว่าช่วงพีค
ขณะกวินกำลังนั่งเช็คทวิตเตอร์ ไอจีสตอรี่ พร้อมรีพลายถามข่าวเพื่อนเก่าอย่างเพลิดเพลิน

“ไปสยามสองที่ค่ะ”
เสียงของรหัสดาวดังขึ้น กวินจำได้

“กูว่าแล้วพรหมลิขิตมีจริง ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้ง” “คนนี้แหละคนสุดท้ายของชีวิต” กวินพูดกับตัวเอง แต่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาเพราะกำลังเรียกฟอร์มหน้านิ่งเพื่อไม่ให้รหัสดาวได้ใจ

กวินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับสายตาอีกคู่ของฝั่งตรงข้าม แน่นอนสายตาคู่นั้นคือรหัสดาวนั่นเอง แต่ว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว รหัสดาวมากับแฟนเก่าเดินเกาะแขนหยอกล้อกันไปขณะรอตั๋วไปสยามเพื่อจะไปเดทกันใหม่อีกครั้งในรอบสองเดือน

กวินยื่นตั๋วให้แบบหน้าจ๋อย ๆ

ก่อนจะออกไปสูบบุหรี่ที่ชั้นดาดฟ้า
“พรหมลิขิตเหี้ยไรไอ้สัด”
“อกหักตั้งแต่ยังไม่คุย เวรเอ้ย เย็ดแม่”