3 เดือนมาแล้ว ที่เราตัดสินใจลาออกจากงานแล้วกลับมาอยู่บ้าน มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ง่ายเลย โดยเฉพาะถ้าเพื่อนร่วมงานของเราดี เจ้านายก็ดี เงินเดือนก็ดี สถานที่ทำงานก็ดี แต่เหตุผลเดียวที่เราลาออกคือความรู้สึกอิ่มตัวกับงานของเราเอง เริ่มแรกความรู้สึกนี้ไม่ได้บั่นทอนเราเท่าไหร่ แต่พอนานๆ เข้า เราเริ่ม burned-out และกลายเป็นว่างานที่เราทำกลับเป็นสิ่งที่ทำให้เราทรมานและอึดอัดจริงๆ งานนี้ตรงกับ value ของเรานะแต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกอิ่มตัวนี้มันขยายใหญ่ขึ้นเพราะอะไร เราใช้เวลาเป็นปีอยู่กับความรู้สึกผิดที่จะลาออกมันเป็นความรู้สึกผิดทั้งต่อ value ของตัวเอง และความรู้สึกผูกพันกับบริษัทที่เราเริ่มทำงานมาตั้งแต่ก่อตั้ง

ใครหลายคนบอกว่าเราตัดสินใจผิดที่ลาออกจากงานในช่วงเศรษฐกิจแบบนี้ หลายคนตกงานเพราะ
โควิด-19 แค่มีงานทำก็ดีแล้ว ซึ่งคนที่คิดแบบนี้ก็ไม่ผิดนะแต่แค่สำหรับเรามันไม่พอ

ผ่านมา 3 เดือนที่กลับมาอยู่บ้าน ในวันหนึ่งๆ เราทำงานบ้าน จัดห้องที่ไม่ได้กลับมาเกือบ 10 ปี ช่วยงานที่บ้าน รับทำงานเล็กๆ น้อยๆ และทำงานอดิเรกอื่นๆ จนถึงตอนนี้เรายังไม่รู้สึกว่าเราไร้ค่า แต่เรากลับรู้สึกว่าชีวิตเราเดินช้าลง ในวันๆ หนึ่ง เราทำงานได้หลายอย่างมากขึ้น ไม่ได้นั่งอยู่หน้าจอคอมเพียงอย่างเดียว ได้นั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบตัวมากขึ้น นั่งฟังเสียงลมพัดกระดิ่งหน้าบ้าน ฟังเสียงนกร้อง ฟังเสียงอึ่งอ่างหลังฝนตก นั่งอ่านหนังสือ นั่งรำลึกความหลังระหว่างจัดห้อง หรือแค่นั่งเฉยๆ ไปตลอดครึ่งวัน เรามีความสุขนะ และยังไม่โหยหาที่จะกลับไปทำงาน อาจจะต้องรอดูหลังจากนี้ก่อนว่ามันจะมีความรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเกิดขึ้นไหมแต่เราแค่อยากบอกตัวเองว่า ณ เวลานั้นเธอตัดสินใจได้ดีที่สุดแล้ว และ ณ ตอนนี้เธอก็มีความสุขดีแล้วด้วย เราไม่เสียใจเลยที่เธอตัดสินใจแบบนั้นในตอนนั้น ขอบคุณนะ