“น้ำส้มปั่นกับอเมริกาโน่อย่างละแก้วครับ”

            ไม่ทันได้เปิดร้านอย่างเป็นทางการลูกค้าก็เดินเข้ามาเสียแล้ว บาริสต้ามือใหม่ที่งุนอยู่กับการเช็คเคาวน์เตอร์จึงต้องผละออกมาอย่างจำเป็น

            เขาน่ะอยากจะค้อนผู้ชายคนหน้าเสียจริงคนอะไรมาร้านกาแฟถึงสั่งน้ำส้ม? นี่ถ้าไม่ติดว่าสั่งอเมริกาโน่พ่วงท้ายไปด้วยล่ะก็ก็อยากจะบอกให้อ่านเมนูใหม่เสียจริงๆ

            ถึงสมองจะคิดฟุ้งซ่านอย่างไร หากแต่มือก็ยังคั้นน้ำส้มและปั่นให้อย่างไม่ปริปากบ่น , และเมื่อจัดการน้ำส้มเสร็จแล้วเขาก็หันกลับไปทำอเมริกาโน่ต่อ

            “ผมชเวซึงซอลครับ ทำงานอยู่ตรงข้ามร้านคุณ”

            ประโยคแนะนำที่ถูกเอ่ยขึ้นอย่างลอยๆถึงแม้จะไม่อยากฟังมันมากนักแต่มันก็กลับเป็นจังหวะเดียวกันที่ส่งแก้วอเมริกาโน่ให้อีกฝ่าย

            “ฮงโจชัว”

            เจ้าของชื่อบอกชื่อห้วนๆพร้อมกับรับเงินมาคิดแล้วส่งใบเสร็จให้คนสั่ง ทว่า

            “น้ำส้มของคุณน่ะอร่อยเหมือนของแม่ผมเลย”

            “และผมดันชอบคนเหมือนแม่ด้วยสิ”

            รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้พร้อมกับการจากไปของเจ้าของมัน

          “เขินเป็นเหมือนกันนะ”