“นี่ ชาซอนอู!”
“ทำไมกลับบ้านช้า?”
น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยวเจ้าตัววางแก้วนมอุ่นไว้หน้าแฟนหนุ่มของตัวเองที่กลับบ้านมาเกือบตีสามแบบนี้
“จองฮวานอ่า นายก็รู้นะว่าช่วงนี้ธุรกิจของฉันที่อเมริกากำลังไปได้สวยเลยต้องอยู่ที่บริษัทดึกๆตลอด”
ท่าทางที่ดูเหนื่อยและน้ำเสียงที่อ่อนหวานจนทำให้แม่บ้านจำเป็นเกือบใจอ่อนให้เสียเว้นแต่ว่าเขาแอบได้กินเหล้าอ่อนๆที่ติดมาทำให้ใบหน้าของจองฮวานเบะปากลงด้วยความไม่พอใจปนกับโมโหนิดๆ
“แล้วกลิ่นเหล้าที่ตัวนายล่ะ หมายความว่าอะไร”
“…”
ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงแค่ซอนอูส่งสายตาขอโทษมาให้จองฮวานถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเปิดหนังสืออ่านเคียงข้างเพื่อฟังเหตุผลคนผิด
“ก็มีบ้างนะ แต่ก็นานๆครั้ง”
ซอนอูเอ่ยเสียงสั่นขณะมองพื้นเขารู้ดีว่าจองฮวานน่ะจะรู้ทุกอย่างอย่างแน่นอน แต่ว่าเขากลับไม่ยอมบอกอีกคนก่อนทำให้คนตัวกลมต้องนั่งรอเขาทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเขาจะได้กลับบ้านไหม
“ทีหลังน่ะ”
“ก็บอกด้วยนะเสียเวลานอนชะมัด”
ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาซอนอูจึงได้รู้ว่า…
“แต่ตอนนี้น่ะ”
“ไปนอนนอกห้องนะ :)”
เขาจะได้นอนอยู่บ้านไปอีกนาน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in