มิกุมองตามแว๊บนึงก่อนจะกลับมาโฟกัสที่เชือก ใต้น้ำนั่นมีกิ่งไม้และเศษอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด มิกุรู้สึกเจ็บที่ขาและฝ่าเท้า แต่เธอไม่สนใจเพราะสัญชาตญาณเอาตัวรอดพยายามกระตุ้นให้เธอรอดจากการจมน้ำอยู่ มิกุใกล้จะหมดแรงขณะที่เข้าใกล้ฝั่งขึ้นเรื่อยๆ เธอใช้เฮือกสุดท้ายดันตัวเองขึ้นจากน้ำ หนาวสั่นไม่มีอะไรห่อหุ้มร่างกาย จู่ๆก็เหลือบไปเห็นกล่องปฐมพยาบาลที่ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ 'ผู้หญิงคนเมื่อกี้ทิ้งไว้ให้หรือเปล่านะ' มิกุรีบเปิดกล่องแล้วหายาทาแผลสดที่เพิ่งโดนกิ่งไม้บาดที่ขาและเศษอะไรสักอย่างที่ทิ่มเข้าที่ฝ่าเท้า เลือดหยดไหลเป็นทาง เธอเจ็บฝ่าเท้าจนแทบทนไม่ไหวและอยากได้ความช่วยเหลือ แต่โชคร้ายที่ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย

               สัญชาตญาณเอาตัวรอดกระตุ้นเธออีกครั้งว่าให้รีบทำแผลก่อน เธอทำใจแข็งและทายาจนเสร็จพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดเมื่อครู่ เธอสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงเดินไปอีกทางทั้งๆที่มีคนกำลังจะจมน้ำ แต่สมองเธอว่างเปล่า ตากำลังจะปิดเพราะความเพลีย เธอลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ รีบลุกขึ้นหาทางกลับคอนโด คิดว่าแผลเล็กแค่นี้คงไม่เป็นไรหรอกเพราะตอนนี้เธออยากนอนมากกว่า

               เธอถึงห้องพร้อมทิ้งตัวลงบนพื้นในห้องนั่งเล่น เหนื่อยจนไม่มีแรงขยับเขยื้อน หลับสักงีบแล้วค่อยตื่นมาจัดการตัวเองละกัน หลังจากนั้นไม่นานแฟนหนุ่มของเธอที่เพิ่งเลิกงานก็กลับมาถึงห้อง เขาเข้ามาเห็นสภาพมิกุที่เนื้อตัวเปียกโชก มีรอยแผลตามขาและเลือดที่ซึมออกมาจากฝ่าเท้า เขาตกใจและพยายามเรียก 'มิกุๆๆๆ' เธอสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาแล้วพูดเบาๆว่า 'ไม่ไหว' เธอร้องไห้ เนื้อตัวสั่นเทา ไม่รอช้าไดกิรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาลทันที