จู่ๆ เควิน เพื่ิืิอนคนเกาหลีเมกันก็ถามขึ้นว่า "ใครทำงานในห้องสมุดไหม (Is anyone here working at the library? )"

ริกกี้ ที่นั่งใกล้ลำโพงเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ยินคำถาม ก็ถามย้ำหลายรอบมาก "อะไรนะ หืมม lab เหรอ (นางเขียนแลปรีพอร๋ตอยู่) laboratory เหรอ"

เควิน: "ไม่ใช่โว่ย" เริ่มเสียความมั่นใจ ค่อยๆพูดช้าๆ "li-bra-ry" ถึงจะย้ายมาอยู่เมกาตั้งแต่สิบขวบ แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจในภาษาอังกฤษของเขา

ริกกี้ เมื่อเห็นเควินเริ่มเสียหน้าก็รีบพูดว่า "นายพูดชัดนะ เพลงมันแค่ดังเกิน ละฉันก็หูไม่ค่อยดี" 

"เออ ที่จริงในห้องนี้ก็ไม่มีใคร มีอังกฤษเป็นภาษาแรกปะ" อาร่า ตั้งข้อสังเกต "ฉันก็มีเกาหลีเป็นภาษาแรกที่พ่อแม่สอน ละก็เริ่มอังกฤษไม่นานหลังจากนั้น" 

ทั้งห้องส่ายหน้า ยกเว้น เรน เธอถูกรับมาเลี้ยงที่เมกาตั้งแต่เด็กโดยพ่อแม่ชาวเมกันจึงพูดอังกฤษแต่แรก ส่วนคนอื่นนั้นอังกฤษไม่ใช่ภาษาแรก เควินก็อพยพมาจากเกาหลี ริกกี้ก็ไม่ได้ใช้อังกฤษตั้งแต่แรก แต่ฉันไม่มั่นใจว่าเขาใช้ภาษาอะไร แคโรลพูดจีนก่อนอังกฤษ ชรีดาพูดไทยตอนเด็กๆ เพราะพ่อแม่คนไทย และฉันเองก็พูดไทยมาตลอด จนเพิ่งมาเรียนที่นี่สองปีที่แล้วที่ได้เริ่มพูดอังกฤษจริงจัง

"ถึงว่าทำไมเราพูดกันไม่รู้เรื่องสักที" อาร่าพูดติดตลก 

แคโรลเล่าว่า ตอนอนุบาลเธอกับน้องสาวพูดภาษาจีน พอไปโรงเรียน ทะเลาะกับเพื่อนก็พ่นจีนใส่เพื่อน เถียงเพื่อนเป็นภาษาจีน 555

อาร่าบอกว่า เธอพูดเกาหลีก็ติดสำเนียงอังกฤษ แต่พอเธอพูดอังกฤษก็ติดสำเนียงเกาหลี พูดไม่ชัดสักภาษาเลยโว่ยยย

ชรีดาเล่าว่าตอนอนุบาลถึงป2 พูดได้แต่ไทย เลยไม่อยากไปโรงเรียน (นี่มันฉันเมื่อปีที่แล้ว ที่หมกอยู่ในห้อง เพราะขี้เกียจคุยกะคน)

พอฉันฟังแล้ว ฉันรู้สึกว่า ปัญหาที่พวกนี้เคยเจอ คือปัญหาที่เกิดกับฉันปีที่แล้วและปีนี้ ฮาาาา  บางทีฉันก็รู้สึกพูดไม่ทันคนอื่น ไม่อยากพูดแล้ว ถึงจะไม่เคยโดนล้อ แต่บางทีก็ขี้เกียจพูดซ้ำๆ ให้ชัดขึ้น บางทีมันก็ awkward นะทีต้องพูดซ้ำๆ แล้วบางคนก็ไม่ค่อยจะตั้งใจฟังที่ฉันพูดด้วย พอมาที่นี่ฉันชอบพูดกับครู กับคนแก่ มากกว่า เพื่อนวัยรุ่นด้วยกัน เพราะเหมือน คุณครูและคนแก่ ตั้งใจฟังฉันมากกว่า 555 

พอมาฟังเพื่อนๆเล่า ฉันก็คิดว่า ทุกคนก็ต้องเคยผ่านจุดที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ เพื่อนๆก็ผ่านมันไปได้ อาจต้องใช้เวลาหน่อย แต่อย่างน้อย ฉันก็มีคนที่เข้าใจฉัน เข้าใจสถานการณ์ที่ฉันเจอเพิ่มขึ้น และพร้อมจะฟังฉันให้มากขึ้นแล้วล่ะ ฉันเชื่อว่าต่อไปจะต้องดีขึ้น 

ฉันจำได้ว่าอนมามีทติ้งครั้งแรกประหม่ามาก แบบลิ้นพัน พูดถูกผิด แต่ฉันจำสายตาของอาร่าและชรีดาที่ให้ฉันวันนั้นได้ มันคือสายตาว่า ฉันฟังอยู่นะ ค่อยๆพูด เธอทำได้ เธอไม่ได้ทำไรผิด เราเข้าใจเธอ ซึ่งฉันรู้สึกขอบคุณมาก มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นที่มีคนคอยสนับสนุนและให้กำลังใจ ให้ฉันก้าวผ่านความกลัวจากภาษาอังกฤษง่อยๆของฉันไปได้ ฉันเชื่อว่าต่อไปจะต้องดีขึ้นแน่ๆ