ฉันกำลังอยู่ในห้องนอนยามเช้ามืดแสงที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องฉันทำให้บรรยากาศภายในห้องสว่างสลัวๆ

ในมือฉันมีกระจกอยู่หนึ่งใบ

เป็นกรอบพลาสติกธรรมดาสีหมองหม่น

ฉันมองเข้าไปยังกระจกเห็นตัวเองเป็นภาพบิดเบี้ยว แตกหัก ราวกับกระจกนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ ของเหลวสีแดงที่ถูกฝากเอาไว้ไหลลงมาตามผิวหนัง

 
แต่ช่างน่าแปลกใจ ที่กระจกนั้น ไม่มีแม้กระทั่งรอยขีดข่วนหรือสีที่เปรอะเปื้อน

สิ่งที่แตกหักนั่นคือตัวตนของเราเอง

ฉันแค่กำลังสงสัยอยู่อย่างหนึ่งระหว่างความฝันและความเป็นจริง

ความฝันก็คือคุณอยู่บนเตียงฉัน กำลังเกยขาใหญ่บนขาของฉันแขนแข็งแรงทั้ง 2 ข้างที่ก่อนหน้านี้ยันตัวอยู่เหนือฉันบัดนี้ก่ายบนตัวอันเปลือยเปล่า ร่างกายเราทั้งสองถูกห่อหุ้มด้วยผ้านวมหนาในห้องแอร์เย็นฉ่ำ เป็นความรู้สึกชวนฝันของหลายๆคน

แต่ความเป็นจริงคือเราทั้งคู่ไม่มีสิ่งใดผูกมัดกัน ทั้งหมดเกิดขึ้นโดยการตอบสนองของสัญชาตญาณความต้องการของมนุษย์

และข้อสำคัญ ฉันยังไม่ต้องการใคร

"ขอจูบได้ไหม" คุณถามถึงความต้องการของตัวคุณเอง

ฉันส่ายหน้า "ตามข้อตกลงไม่จูบ"

เพราะมันทำให้ฉันนึกถึงครั้งสุดท้ายที่ฉันจูบกับเขาคนนั้นขมปร่า และเจ็บปวด บาดแผลฉกรรจ์ที่เขาสร้างไว้ มันยังคงเป็นแผลสดใหม่เสมอแม้จะผ่านมานานเท่าไร แต่เหมือนตัวเขาคนนั้นจะไม่รับรู้ถึงสิ่งที่กระทำลงไป

คุณถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง "บุหรี่ไหม"

ราวกับภาพซ้อนทับในความทรงจำของฉัน..หลังจาก sex เขาคนนั้นมักสูบบุหรี่

"ไม่หล่ะ พยายามเลิกอยู่" ฉันตอบเลี่ยงๆ พร้อมกับขยับตัวเพื่อให้คุณลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเคยทำให้ฉันในวัยสาวๆใจสั่นแต่ตอนนี้ฉันแก่เกินกว่าจะรู้สึกอะไรเช่นนั้นแล้ว

อย่างน้อยก็พยายามไม่ให้รู้สึกอะไรกับคุณ

"ถ้าจะสูบ ไปสูบระเบียง เดี๋ยวห้องเหม็น" ฉันคว้าเสื้อคลุมมาสวม หยิบเบียร์ Heineken เย็นๆในตู้เย็นเพื่อเตรียมตัวออกไปนั่งที่ระเบียงคอนโดย่านสีลมชั้น 27 กับคุณ

เราทั้งสองคนต่างไม่มีใคร

คุณหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดบุหรี่ Dunhill แดง ทำให้นึกถึงเขาคนนั้นที่ชอบบุหรี่ Marlboro Black Mental แม้จะไม่ใช่ยี่ห้อเดียวกันแต่กลิ่นและนิสัยในการสูบบุหรี่เหมือนกับเขาคนนั้น คนที่ฝากแผลฉกรรจ์ไว้ในตัวฉัน คุณพ่นควันบุหรี่ใส่ท้องฟ้าสีดำสนิทราวกับก้อนเมฆสีครึ้มท่ามกลางฟ้ายามราตรี เป็นภาพที่สวยงาม อย่างน้อยก็ในความคิดของฉัน

"รู้ไหมว่ามีผู้ชายมาขอ LINE ฉันในบาร์" ฉันเกริ่นนำ ทำลายความเงียบงัน

"ฮอทนะเนี่ยเรา"

ฉันหัวเราะแห้งๆแต่ไม่รู้ทำไมคำหัวเราะนั่นดูเต็มไปด้วยเสียงสิ่งเสียดแทงจิตใจฉัน

"แล้วได้คุยกันหรือเปล่า" คุณถาม

"แน่นอน"

"ก็ดี..จะได้มีคนรักแบบเป็นตัวเป็นตนสักที" คุณพ่นควันสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง ก่อนจะสูดเอาสารก่อมะเร็งเข้าปอด

ฉันมองภาพอันงดงามตรงหน้าข่มความรู้สึก ข่มภาพความทรงจำ ที่พร้อมจะซ้อนทับกับคุณตลอดเวลา

"ฉันว่าน่าเบื่อออก" ฉันซดเบียร์กระป๋องเข้าไป ก่่อนจะถอนหายใจออกมา

"ความรักเหมือนกับเรากำลังเล่นเกมประสาทกับอีกฝ่าย" ฉันอธิบายตามความนึกคิดของตน

"ต้องลองเชิงอีกฝ่าย ดูท่าทีอีกฝ่ายอ่านเกมว่าจะมาทางไหน แล้วสุดท้ายก็รุกฆาต ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ถ้าหากเดินผิดไปสักตารับรองว่าเกมจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า"

ซึ่งดูเหมือนฉันจะเเพ้ในเกมที่แล้ว

"มาซะยากเชียว" คุณหัวเราะ

"ต้องดูจังหวะ รีบร้อนไม่ได้แต่สุดท้ายแล้ว เกมนี้จะสร้างความเจ็บปวดให้กับฝ่ายที่พ่ายแพ้.. แล้วสำหรับคุณความรักเหมือนกับอะไร" ฉันถามอีกฝ่าย เพื่อเปิดบทสนทนา

"สำหรับผมหรอ..ความรักเหมือนกับก้อนเมฆ" คุณมองควันบุหรี่ที่เพิ่งพ่นออกจากปากไปใบหน้าครุ่นคิด

"ก้อนเมฆ?" ฉันทวนคำ

คุณพยักหน้า

"ลอยอย่างอิสระบนท้องฟ้าเล่นกับแสงแดด หยอกเย้ากับแสงจันทร์ ก่อตัวเป็นรูปร่างแล้วให้คนที่อยู่บนดินคอยจินตนาการว่าเป็นรูปร่างอะไร

ความรักก่อเกิดขึ้นเองอย่างเป็นธรรมชาติไร้สุ่มเสียง แค่เกิดขึ้นมา โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัว"

ฉันกระดกเบียร์เฮือกใหญ่

"หวังว่าก้อนเมฆนั่นจะถือกำเนิดกับคุณสักวันหนึ่ง"ฉันพูดกับคุณ

คุณยิ้ม

แค่แว้บเดียว

"คุณคือก้อนเมฆของผม"

มือหน้าค่อยๆประคองเข้ากับใบหน้าของฉันไม่รู้ทำไม เขาจึงดูอ่อนโยนกว่า sex ดิบๆที่เกิดขึ้นกับฉันทุกครั้งใบหน้าที่ค่อยๆโน้มเข้าหากัน ลมหายใจอุ่นที่ติดกลิ่นควันบุหรี่ จมูกสันโด่งที่ชนจมูกของฉัน

ฉันหลับตา

ริมฝีปากบางของคุณประกบเข้ากับของฉันอย่างเชื่องช้า ประกบกันนิ่งๆราวกับใบไม้ที่ร่วมสัมผัสผิวน้ำ ฉันเอื้อมใบหน้าตอบรับจูบของคุณ ก่อนที่เราดูดดื่มกันราวกับกระหายมาเนิ่นนาน

ลาก่อน

ฉับพลัน ฉันผลักคุณ

"..ทำไม?"

มันเจ็บปวดเกินกว่าที่ฉันจะรับได้คล้ายคลึงกับจูบสุดท้ายของเขาคนนั้น

ที่สำคัญ

ใบหน้าของคุณ คล้ายคลึงกับเขาคนนั้นอาจเพราะเช่นนี้ ฉันจึงเลือกคุณเป็นตัวแทนของคนที่ไม่มีวันหวนกลับมา

"อย่าลืมสิ เรา sex buddy" ขอบตาฉันร้อนผ่าว ฉันกลืนน้ำตาลงไป

"แต่ผมต้องการมากกว่านั้น ผมชอบคุณและผมรู้ว่าคุณเองก็มีใจให้ผม"

"เปล่าเลย"

เปล่าเลย

เขาคนนั้นต่างหาก ที่ฉันมีใจให้

เขาคนนั้นที่คล้ายคลึงกับคุณเหลือเกินทั้งบุหรี่ ทั้ง sex ดิบๆ ทั้ง สีผม ทั้งนัยน์ตาทั้งความมุ่งมั่น ทั้งความคิด

"..." คุณนิ่งเงียบ

ความเจ็บปวดสะท้อนออกทางนัยน์ตาของคุณ

"คุณต้องจัดการความรู้สึกตัวเองแล้วหล่ะถ้าหากเรียบร้อยแล้ว .. โทรมา"

ฉันเดินกลับเข้าไปภายในห้องเพื่อสวมเสื้อจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย โดยลงมือให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเคยทำมา

คุณเดินมาส่งฉันหน้าประตู

"ผมขอเป็นคนรักษาคุณได้ไหม..แผลฉกรรจ์ที่คุณเคยว่าไว้"

"แผลของฉัน .. ฉันรักษาเอง"

ฉันปิดประตูอย่างแผ่วเบา เพื่อไม่ให้รบกวนเพื่อนข้างห้องผู้น่ารำคาญ รองเท้าส้นสูงสีดำดังกระทบพื้นดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ

ถี่ขึ้น

ถี่ขึ้น

ถี่ขึ้น

ไม่รู้ทำไม ฉันได้ยินเสียงสะอื้น

จากข้างในของฉัน