ผมเข้าใจว่าโลกนี้ล้วนเต็มไปด้วยความอยุติธรรม ด้วยสังคมของคนไทย เรามักจะทำเป็นหลับหูหลับตาข้างหนึ่ง ทำเป็นไม่ได้ยิน เพิกเฉย หลายต่อหลายสิ่ง

ทั้งคำตะโกนขอความช่วยเหลือ

ทั้งความผิดที่อยู่ตรงหน้า

ทั้งการคดโกงของใครบางคน

เราเกลียดความวุ่นวาย เช่นเดียวกัน เราเกลียดความเงียบงัน ความขัดแย้งในจิตใจของคนเรา มักไม่มีที่สิ้นสุด และไม่สามารถหาคำอธิบายมาบรรยายได้

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

ผมพยายามหลับหูหลับตาดูภาพตรงหน้ามา 10 นาที

ภาพของโทรศัพท์มือถือของคนรักผมที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง และมีข้อความจากชายคนหนึ่งส่งมาไม่ขาดสายจนปลุกผมจากการนอนหลับ

ข้อความทั้งหมดนั่น ผมสามารถเดาเหตุการณ์ได้ในทันที สิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในความคิดผมนั่นก็คือ

ทั้งๆที่ผมไม่เคยคิดจะนอกใจเธอแม้แต่ครั้งเดียว

โอเค .. อาจจะมีมองหน้าอกของคนอื่นบ้าง

แต่ผมก็ไม่เคยที่จะไปคุยกับใครเลยสักครั้ง ผมไม่เคยคิดทำร้ายเธอ แต่เธอกลับทำแบบนี้กับผม

อีกนัยหนึ่งก็คือ ผมอาจจะดูแลเธอไม่ดีพอ จนเธอต้องหาคนอื่นที่ดีกว่าเพื่อที่จะดูแล อาจเป็นเช่นนั้น

เช้าวันถัดมา ผมหลับหูหลับตาต่อเหตุการณ์ที่บังเอิญเกิดขึ้น ผมแค่ทำทุกอย่างให้เป็นไปตามปกติ ผมจูบลาเธอก่อนออกจากบ้านไปทำงาน

แต่จูบนั้นกลับขมปร่า

ผมควรที่จะถามเธอ

แต่ผมไม่กล้า

เพราะคำถามอาจเป็นคำบอกลา ซึ่งผมยังไม่ได้เตรียมใจสำหรับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น

ผมจึงก้มหน้า

ทำเป็นหลับหูหลับตาต่อไป