คาดน้อยก็ได้มาก

เช้ารุ่งขึ้นผมออกไปจ๊อกกิ้งเป็นครั้งสุดท้าย ตัดสินใจเลี้ยวขวาเป็นครั้งที่2 (ครั้งแรกน่ะเลี้ยวไปเมื่อเช้าวันที่2 แล้ว งงป่ะ) หวังว่าจะไปแก้แค้นความขี้เขินของตัวเองโดยการกลับไปหาลุง-ป้าขายขนมถ้วยอีกครั้ง

ขาไป วิ่งเลยร้าน ไม่เห็นใครเฮ้ยน่าจะเปิดแหละเดี๋ยววิ่งครบแล้วจะเดินกลับมา ขากลับเดินขาลากมาถึงซุ้มขาย ก็ไม่มีใครอีก โห่แย่จังเลยตัดสินใจจะเดินกลับ และเผอิญมีร้านขายของชำที่อยู่ลึกเข้าไปจากริมถนน

"ขอโทษนะครับเอาน้ำขวดนึง...เอาน้ำขวดนึงฮะ"
ผมพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นสิ่งที่ตอบกลับมาไม่ใช่ความเงียบ แต่เป็นเสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังสนนทนากันอย่างออกรสกับใครซักคนอยู่

"ซื้อน้ำด้วยคร้าาบบบ"
ผมค่อยๆ เดินเข้าไปที่หลังร้าน นั่นไงเจอป้าจริงๆยังเม้าธ์ไม่หยุดเลย (ลุงไม่อยู่แฮะ) 

"เอ้าโทษทีๆป้าคุยกับลูกสะใภ้เพลินไปหน่อยเหลือแต่ขวดขุ่นนะลูก ที่เหลือยังไม่ได้แช่"
ผมรับน้ำเย็นจากป้าแล้วสั่งขนมถ้วยเพิ่มอีก 2 กล่อง 

"เห็นเดินล่องๆมาอยู่"
"มาฝึกงานที่โรงพยาบาล?"
"ครับป้า วันนี้วันสุดท้ายแล้ว"
"เรียนหมอเหรอ"
"หมอฟันครับ"
"ดีเนอะเป็นหมอลูกป้าไม่ได้หัวดีขนาดนี้ร้อก"
"แล้วลูกป้าเรียนอะไรครับ"

ป้าเล่าว่าตอนนี้ลูกป้า 30 ทำงานเป็นช่างแอร์อยู่ ตอนเค้าจะไปเรียนช่างต่อเค้าก็มาบอกป้าว่าขอเรียนนะ เค้าชอบทางนี้ จะให้ไปเรียนต่อกรุงเทพฯก็ไม่ไหวหรอก ตามภาษาอังกฤษคนอื่นเค้าไม่ทัน ป้าเองก็เข้าใจเพราะสังเกตมาตลอดเหมือนกันว่าตอนเด็กๆ มีรถบรรทุกมาจอดเสียที่หน้าบ้าน ลูกป้าก็ออกไปนั่งดูผู้ใหญ่ซ่อมกันจนดึกดื่น ปิดเทอมวันไหนมีไถนาก็จะรีบตื่นแต่เช้าจะได้ไปนั่งคูโบต้ากับพ่อ ฯลฯแม้แต่คุณครูยังมาคอนเฟิร์มเลยว่าลูกป้าอินมากจริงๆ ให้เค้าเรียนทางนี้เถอะ

"ดีแล้วฮะป้าให้เค้าทำอะไรที่เค้าชอบนั่นแหละ"
"แต่ลูกป้าก็ไม่สูบบุหรี่ไม่เกเหล้านะคนเป็นแม่เนี่ย ขอแค่ลูกเป็นคนดี มีการมีงานทำก็ดีใจแล้ว" 
ป้ายิ้มให้ผม

ผมรู้สึกอิจฉาสังคมที่นี่สังคมที่ผู้คนรู้จักบริหารความคาดหวัง สังคมที่ใช้ชีวิตสอดคล้องกับสิ่งที่เห็นที่เป็นอยู่ สังคมที่ฐานะทางการเงินและหน้าตาทางสังคมคมมีผลไม่มากไปกว่าระดับของความสุข

ผมรับถุงขนมถ้วยยิ้มให้ป้าแล้วบอกว่า"ถ้ามีโอกาสจะแวะมาหาป้าอีกนะครับ"
"จ้าๆ" ป้ายิ้มให้ผมจริงๆแล้วป้าจะไม่ได้หยุดยิ้มตั้งแต่เจอกันเลยหนิ

อืม ขนมถ้วยนี่หวานจังเลยนะ

 ให้เวลามันหมุนไปนานเป็นปี...แต่เพลงนี้ยัง(กระ)ทุ่มในใจ

แดดสิบเอ็ดโมงของบางกระทุ่มยังคงรักษามาตรฐานได้ไม่เปลี่ยนแปลง พวกเราเก็บข้าวของออกมารอพี่ปูหน้าบ้าน ตามธรรมเนียมคือต้องดราม่าอาลัยอาวรณ์หรือเปล่า อย่างนี้เราคงจะเป็นคุณน้อง Brigitta ใน the sound of music ที่ร้องว่า "I'm glad to go, I cannot tell a lie." คือไม่ใช่ว่าไม่ดีนะแต่จบเท่านี้นี่แหละ กำลังดี ผมให้พี่ปูแชะภาพสุดท้ายกับต้นหางนกยูงสีแดงสดน่าที่พัก ก่อนเดินขึ้นรถ
เป็นครั้งแรกที่เราไม่ได้พูดอะไรกับพี่ปูมาก เพราะเหตุการณ์เมื่อ 48 ชั่วโมงที่แล้วมันคงยังคุกรุ่นอยู่ในตัวทุกคน การนั่งเงียบๆ สบายๆ คงจะเป็นมติเอกฉันท์โดยไม่ต้องอาศัยการโวต 

ร้านเค้กบายลิไท ที่อำเมืองพิษณุโลกจบทริปเราได้เปรี้ยงปังเป็นที่สุด ร้านบรรยากาศดีแถมน้ำและขนมก็อร่อยเกินมีน เรามีโอกาสนั่งคุยกับพี่ฝน ทันแพทย์จบใหม่ที่มาใช้ทุนอยู่ที่ห้องฟัน รพ.บางกระทุ่ม อย่างจริงๆจรังๆ ครั้งแรก กันดูจะถูกใจมากเพราะทั้งคู่ต่างก็เรียนและสนใจในภาษญี่ปุ่นเหมือนกัน
พอบ่ายสองก็ได้เวลากลับขึ้นรถทัวร์มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงอีกครั้ง ตอนโบกมือบ๊ายๆ พี่ปูยิ้มให้ผม พร้อมกับทวงงานแบบทูอินวัน ว่าอย่าลืมซีรอก 'ฟิลด์โน๊ต' ของผมและเพื่อนๆ ส่งมาให้พี่นะ พี่จะเอาไว้อ่านเวลาเนือยๆ ไม่ค่อยมีไฟ ได้เห็นโลกผ่านมุมมองน้องๆ แล้วรู้สึกกระปรี้กะเปร่าขึ้น ส่วนความฝันในอนาตคที่เคยคุยกับพี่ไว้ พี่สนับสนุนเต็มที่เลย รออ่านอยู่นะจ๊ะจูเนียร์ พร้อมกับยิ้มให้ผมอีกที

ล้อหมุนออกไปไม่หวนกลับ พูดกันแบบไม่โลกสวยเลยว่า คงไม่ใช่ง่ายๆ ที่เราจะได้กลับมาที่อำเภอก้นถุงแห่งนี้อีก นี่ก็ผ่านมาร่วม 2 ปี ทั้งเรื่องราวดีๆ ทั้งผู้คนที่อาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว แต่ถึงยังไง travelogue นี้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นนะว่า การออกพื้นที่ครั้งนั้นมันให้อะไรกับเรามากมายขนาดไหน แล้วมันยังคงตกตะกอนอยู่ในความทรงจำอยู่ ไม่หายไปไหน 

ผมอยากจะจบการเขียนครั้งนี้ ตามแฟชั่นของ 'ฟีลด์โน๊ต' ที่เขียนระหว่างอยู่ที่ชุมชน

FACT 
ผมได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่อำเภอบางกระทุ่ม จังหวัดพิษณุโลกเป็นเวลา 10 วัน 9 คืน
FEELING 
รู้สึกเหนื่อยหน่ายเพราะร้อน รู้สึกดีใจและซึ้งใจที่ได้รู้จักพี่ปู และรู้จักเพื่อนๆมากขึ้น รู้สึกสบายใจ เพราะไม่มีเรื่องต้องให้เครียดและกดดัน
OPINION
ทุกครั้งที่นึกถึงการมาที่นี่ ผมนึกขอบคุณโชคชะตาและการตัดสินใจของตัวเองและเพื่อนๆ ที่ใช้กลยุทธ์การเลือกพื้นที่แล้วได้เป็นที่นี่ เพราะมันคุ้มค่ากับชีวิตผมมาก ถึงมันจะไม่โหดสุด สบายสุด น่าเบื่อสุด หรือสนุกที่สุด แต่สำหรับผมแล้ว มันพอดีที่สุด