ผมนั่งกินขนมปังปิ้งกับนมกล่องที่ซื้อจากเซเว่นไปพร้อมๆ กับเล่นเจ้าแมวตัวนี้ ด้วยความที่เขาดูหิวโซ ร่างกายผอมบาง ผมจึงแบะขนมปังปิ้งออกเล็กน้อยแล้วโยนให้เขาทาน มันอาจจะทำให้ผมอิ่มน้อยลงแต่อย่างน้อยผมก็มีความสุขที่ได้แบ่งปันอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้กับสัตว์โลกที่น่ารัก มันทำให้รู้สึกดีก่อนที่จะได้เดินทางไกลนะ :)

ไอ้บรรทัดที่แล้วไม่มีจริงหรอกครับ ความเป็นจริงคือเขาไม่กินขนมปังที่ผมให้ แถมยังปัดกระเด็นหายไปไหนไม่รู้ เสียดายสัสๆ...

ผมนั่งเล่นอยู่สักพัก ก็มีป้าคนกวาดขยะเดินผ่านมา ป้ากวาดไปพลางจ้องมองผมด้วยสายตาที่น่ากลัวและจับผิดราวกับว่าผมกำลังจ้องจะข่มขืนเจ้าแมวตัวนี้อยู่ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยยิ้มๆให้ป้าแกแห้งๆแล้วกระเถิบออกห่างเจ้าแมวน้อย เพราะขืนเราทำอะไรให้ป้าแกไม่พอใจ ป้าแกอาจจะสวมวิญญาณนีแกน จากเดอะวอล์คกิ้งเดด มาทุบหัวเราด้วยไม้กวาดขึ้นมาก็เป็นได้

แต่ปรากฎว่าหลังจากที่ผมยิ้มให้ป้าแก กลายเป็นว่าป้าแกยิ้มตอบกลับครับ ป้าที่หน้าโหดเมื่อสักครู่กลายเป็นป้าแกยิ้มแฉ่งให้ผมเฉย... 

หลังจากนั้นป้าแกก็เปิดประเด็นบทสนทนากับผมเรื่องเจ้าแมวน้อยครับ

ป้าเล่าว่าป้าเจอแมวตัวนี้ได้สักพักแล้ว น่าจะมีคนเอามาปล่อยหรือไม่ก็หลงมาเพราะดูไม่กลัวคนไม่กลัวหมาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น มันชอบจะอ้อนคนด้วยซ้ำ เห็นคนไปเล่นกับมันบ่อย ป้าเห็นมันประจำทุกเช้าเวลาป้ากวาดขยะบางทีป้าหมั่นเขี้ยวก็เอาไม้กวาดไปแหย่ๆมัน (อ้าวป้า เมื่อกี๊กูอุ้มซะเต็มมือ...)

ป้านินทาแมวเสร็จป้าก็เดินหายไป 

(เอ่อ ป้าไม่ใช่ผีนะครับ แค่เดินไปกวาดขยะต่อ)

เกาๆซักหน่อย