แจมเดินผงะ ปิดจมูกแล้วรีบถอดรองเท้าเข้าไปในห้องของเธอ

"ตดบ้าอะไรอีแจม"

"หรือแกไปตดใส่หน้าผีตัวไหนป่ะ" 

สร้อยเพื่อนสนิทส่งข้อความตอบในไลน์ เมื่อแจมบ่นว่าได้กลิ่นนี้อีกแล้ว

แล้วสร้อยก็สแนปข้อความที่คุยกันสองคนเรื่องตดกลับมาให้แจมเป็นภาพหลายภาพ

"ไงล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าตดจะเป็นวาระแห่งชาติให้เราถกกันได้ยาวไกลขนาดนี้"

แจมดูข้อความแล้วก็ขำ ส่งไลน์ตอบกลับไป "เออ.. ไม่ใช่แกคนเดียวหรอก"

.

.

.

เจน น้องสาวแจมที่มาค้างด้วยทุกวันศุกร์ เสาร์ ไม่เคยได้กลิ่นตดที่ว่า

หลายครั้งที่เจนยืนอยู่ตรงนั้น ทำท่าเหมือนยืนกลางทุ่งลาเวนเดอร์แล้วสูดหายใจลึกลึก

ลึกจนอกคัพเอจะขยายเป็นคัพบี แค่เห็นแจมก็รู้สึกพะอืดพะอมเหมือนคนไปยืนหายใจหลังรถขยะที่เพิ่งเก็บมาทั้งเขต ไม่ใช่แค่น้องสาว สร้อยและเพื่อนคนอื่นๆ ที่แวะมาบ้านก็ไม่มีใครเคยได้กลิ่นเช่นกัน

อาทิตย์ก่อนสร้อยเสนอไอเดียให้เธอไปคุยกับจิตแพทย์  แต่แจมคิดว่าสร้อยอาจจะแค่รำคาญ เพราะเธอพูดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เป็นได้ เพราะไม่นานเรื่องจิตแพทย์ก็หายไปจากบทสนทนา

แจมมองไปที่พื้นแถวตู้เก็บรองเท้าหน้าประตูห้องอย่างแขยง เธอก็บอกไม่ได้นะว่าถ้าเป็นกลิ่นอื่น

ที่ไม่ใช่กลิ่นตด เช่น เป็นกลิ่นรองเท้าอับ หรือกลิ่นอ้วกแห้ง มันจะดีหรือแย่กว่า เอาเป็นว่าในเรื่องแย่ยังมี

เรื่องดี ก็คือกลิ่นมันไม่ได้รุกคืบเข้ามา มันอยู่แค่ตรงนั้น รอคอยเธอเดินผ่านทุกวัน T.T

คืนนี้แจมออกมาจากห้องน้ำในชุดพร้อมนอน ทิ้งตัวพิงหัวเตียงแล้วดูไอจีสตอรี่พอกรุบกริบ เรื่องราวของคนรู้จักไหลผ่านไปเรื่อยๆ สลับกับโฆษณาสินค้าที่เธอชอบเข้าไปส่อง แต่ยังไม่มีตังค์ซื้อ แล้วมันก็ไปที่

สตอรี่ถัดไป ๆ ๆ 

"แม่งเอ๊ย" แจมพูดกับตัวเอง

เธอเอานิ้วกดภาพในมือถือค้างไว้ เป็นสตอรี่ของโมก แฟนที่คบกันมา 5 ปี 3 เดือน 12 วัน

และเพิ่งเลิกกันไปเมื่อ 50 วัน กับอีก 6 ชม. มันเป็นภาพสองมือจับกัน มีอิโมจิรูปหัวใจ

"อืม ใครเค้าก็มุปได้แล้ว แกจะทรมานตัวเองไปอีกนานแค่ไหนวะอีแจม" แจมพูดกับตัวเอง

แจมล้มตัวลงนอน วางมือถือคว่ำหน้าลงหมอน ตายังลืมเหม่อมองไปที่หน้าประตู

.

.

.

วันนั้นโมกนั่งอยู่กับแจมในห้อง วันบอกเลิกที่อากาศดี มองลงไปเห็นลมพัดต้นแสงจันทร์ไหวเบาๆ

เมื่อคนนึงเตรียมเหตุผลมาอย่างดี กับอีกคนที่ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีเซอร์ไพร์ส มันสมบูรณ์แบบอยู่แล้วที่

คนไม่ได้ซ้อมจะแพ้ และคนแพ้แต่ยังไม่เริ่มจะไม่มีทางพลิกสถานการณ์ได้

แจมนั่งตาบวมแดง และโมกกำลังจะกลับ "เอาอะไรมั้ย สภาพนี้เธอลงไปซื้ออะไรไม่ได้หรอก"

อารมณ์นี้วางหม้อชาบูไว้ตรงหน้ายังไม่อยากเลย แจมนึกในใจ แล้วส่ายหัวเป็นคำตอบ

โมกนั่งใส่รองเท้าตรงหน้าประตู "ป้าด" 

ทั้งคู่สบตากัน เมื่อเสียงนั้นผ่านมาระหว่างช่องว่างของพื้นห้องกับก้นกางเกงยีนส์

จะหัวเราะก็ไม่ใช่เวลา จะโกรธก็แบบไม่น่าใช่

"ขอโทษนะ" โมกพูดแล้วทำหน้าแบบแขยงกลิ่นที่ประมวลมาจากลำไส้ใหญ่ของตัวเอง

แล้วโมกก็จากไปในเวลานั้น 50 วัน กับอีก 6 ชม ก่อน..ที่เราเลิกกัน