“ไม่มีใครรู้… ผมไม่ชอบพวกนักเต้นแบ็คอัพอย่างบอกไม่ถูก…” หนุ่มเรมิงตันได้กล่าวไว้ กับ 6 เรื่องของเขา

เรื่องของงานอดิเรกแปลกๆ รอยสักสุดเนิร์ด และนูเทลลาที่มีให้กินไปตลอดชาติ: บางทีก็ยากจะตาม Remington Leith ฟรอนต์แมนของ Palaye Royale ให้ทัน

“โรงรถของผมเต็มไปด้วยนูเทลลา”

ผมเคยเขียนในไบโอทวิตว่าผมรักนูเทลลา แต่ผมว่ามันชักจะเกินไปหน่อยแล้ว ตอนนี้ผมเลยได้นูเทลลาอย่างน้อย 30 กระปุกต่อโชว์ แล้วโรงรถผมนี่เต็มไปด้วยนูเทลลาซัก 800 หรือ 900 กระปุกได้ พวกแฟนคลับเขาน่ารักมากเลยครับ เพราะพวกเขาจะแบบ เนี่ย “พวกเรารู้ว่าคุณชอบนูเทลลานะ” แต่ตอนนี้มันถึงจุดที่ผมแบบ  “เอ่อ ตอนนั้นฉันน่าจะขออะไรอย่างเช่น ถุงเท้า หรือว่ายาสีฟันแทน” เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยกินนูเทลลาเยอะเท่าเมื่อก่อนแล้ว เพราะว่าผมมีเยอะมาก ถ้ากินมากขนาดนั้น หมดปีนี้ผมคงเป็นเบาหวานพอดี

“งูทำให้ผมขนหัวลุกโคตรๆ”

ผมเกลียดงู มันไม่มีขา มันเลยทำให้ผมขนลุก ผมไม่รู้มันเดินได้ยังไง มันทำผมกลัวจนตัวแข็งเลย จริงๆผมเพิ่งได้จับงูเป็นครั้งแรกเร็วๆนี้นะครับที่เม็กซิโก เราไปที่เขตรักษาพันธุ์ลิงเนี่ย แล้วเขามีไอ้งูตัวเบ้อเร่อ แล้วผมเลยฝืนความกลัวแล้วลองจับมันดู ก็…เอาจริงๆผมแค่แตะมันแล้วก็วิ่งหนีไปเลย ตอนนี้ผมนึกแล้วก็ยังขยะแขยงอยู่เลย…

“ผมเคยทำตัวเองเข่าพังที่งานแฟชั่นโชว์”

ตอนนั้นผมไปเล่นที่แอลเอแฟชั่นวีค ที่ที่จัดสวยมาก แล้วผมกำลังห้อยอยู่บนระเบียง แล้วผมก็แบบ “ช่างแม่ง จะโดดแล้วนะ” แล้วผมก็ทิ้งตัวลงมาแบบเอาขาลง แล้วเข่าก็หลุด ผมจัดให้มันเข้าที่แล้วก็เดินเขยกกลับไปที่เวที ผมไม่ได้ไปโรงพยาบาลหรอกนะครับ แค่อัดยาแก้ปวดแทน

“ผมขี่จักรยานล้อเดียวเป็น”

ตอนเด็กๆผมเนิร์ดมาก ผมโยนของแบบที่เขาทำในละครสัตว์แล้วก็ขี่จักรยานล้อเดียวได้ จริงๆก็ไม่ได้ทรงตัวได้นานอ่ะนะ แล้วผมจำได้ว่าผมเคยขอจักรยานเป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุ 10 ขวบ แล้วพ่อแม่ผมก็ดันมีอารมณ์ขันแปลกๆ พวกเขาก็เลยบอกผมว่า “พ่อกับแม่ซื้อจักรยานให้ลูกแค่ครึ่งคันนะ” ผมก็เลยไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขี่จักรยานล้อเดียวแทน ผมฝึกขี่เองนะ แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ขี่มาซักพักแล้วครับ

“ผมไปได้รอยสักแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ตอนกำลังเมามาก”

มีคืนนึงที่ผมเมามาก แล้วเพื่อนผมก็บอกว่า “เนี่ย เดี๋ยวฉันจะมีช่างสักมาบ้านนะ” แล้วผมก็นอนอยู่บนโซฟาแล้วก็เมามาก แล้วตอนนั้นเรากำลังดูแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ กับถ้วยอัคนีกันอยู่ แล้วคราวนี้เขาก็ถามผมว่า “นายอยากสักรูปอะไร” แล้วผมก็ชี้ไปที่ตรามาร ผมจำตอนที่เขาสักให้ไม่ได้ด้วยนะ แต่พอตอนเช้าผมตื่นมาก็มีไอ้ตรามารขนาดใหญ่เบ้อเร่อที่แขนแล้ว ตอนนี้ผมก็เลยกลายเป็นแฟนพันธุ์แท้แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ไปซะแล้ว

“สิ่งที่ผมคิดว่าไม่น่าทำที่สุดคือตัดผมทรงจัสติน บีเบอร์”

ผมไม่มีเรื่องในชีวิตที่ทำให้รู้สึกเสียดายมากเท่าไหร่นะครับ คือ…เพราะว่ามันทำให้ผมมาถึงจุดนี้ได้ เพราะฉะนั้นผมจะมานั่งเสียดายกับอะไรในชีวิตมากไปก็ไม่ได้หรอก แต่บางทีผมอยากบอกตัวเองตอนเด็กกว่านี้ว่าอย่าไปตัดผมทรงจัสติน บีเบอร์ตอนที่ผมอายุ 15 ผมจะบอกตัวเองว่า “รู้ไหม….นายอย่าตัดทรงนั้นอาจจะดีกว่านะ” ทุกวันนี้ก็ยังมีรูปผมตอนนั้นเต็มไปหมด

เนื้อหาโดย: Tom Sheperd ภาพโดย: Jonathan Weiner

แปล/เรียบเรียงโดย: Bands for Bandtrash TH

คอลัมน์ No-one knows…

Kerrang! ฉบับที่ 1741 (29 กันยายน 2018)