ผมชอบออกตัวว่าตัวเอง เป็นแฟนหนังของ เดวิด โครเนนเบิร์ก.. แต่เอาเข้าจริง มีแค่ The Fly (1986), Dead Ringers (1988) และ A History of Violence (2005) เท่านั้น ที่ผมเปิดดูบ่อยๆจริงๆ (3 เรื่องนี้น่าจะดูซ้ำไม่ต่ำว่า 5-10 รอบเลย ด้วยความชอบจัดๆ) ส่วนหนังเรื่องอื่นๆ ของโครเนนเบิร์ก ผมดูเกือบครบหมดแล้ว แต่ก็ดูมันไม่บ่อย มากสุดก็ 2 รอบไม่เกิน และหลายๆเรื่อง ก็ดูแค่รอบเดียว

เหตุผลง่ายๆคือ หนังโครเนนเบิร์กไม่ใช่หนังที่จะหยิบเอามาดูได้บ่อยๆ เป็นหนังสามัญประจำบ้านน่ะครับ.. เพราะหนังของโครเนนเบิร์กมันมีความประหลาด ความรุนแรงจากภาพอันบิดเบี้ยวที่ปรากฏอยู่บนจอ รวมไปถึงภาวะจิตใจอันผิดเพี้ยนของตัวละคร ทั้งในด้านความเป็นจริง และด้านที่เหนือจริง

หนังของโครเนนเบิร์กมันเหมือนเป็นพื้นที่ที่แกเปิดโอกาสให้ตัวละคร มาปลดปล่อยด้านบิดเบี้ยว ด้านรุนแรงภายในจิตใจอย่างเต็มที่ ซึ่งมันเป็นคนละความหมายกับพวกหนังประเภททรมาณบันเทิงโหดๆอย่าง Saw หรือ Hostel นะ.. หนังโครเนนเบิร์ก จะเป็นความรุนแรงที่สุขุมกว่า แต่ทำงานโดยตรงในมโนสำนึกของเรา เหมือนกระดาษขาวๆ ที่เติมจุดด่างพร้อยลงไป ความรู้สึกมันจะประมาณนั้น

ยิ่งมีนักจิตวิทยาบางคนเขาบอกด้วย คนที่ชอบหนังของโครเนนเบิร์กมากๆ อาจมีปมในจิตใจบางอย่างที่หนักหนาฝังอยู่ จนมองความรุนแรงในหนังของโครเนนเบิร์กเป็นเรื่องปกติ... ก็เริ่มสงสัยตัวเองเหมือนกันนะ (ฮา) แต่ถึงยังไง ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่า โครเนนเบิร์กคือคนที่ใช้ความรุนแรงได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุด แบบที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน ถ้าจะพูดว่า ความรุนแรงคือเรื่องปกติในหนังโครเนนเบิร์ก มันก็ไม่ใช่อะไรที่น่าแปลกใจ

และแรงจูงใจที่ทำให้ผมอยากจะมาเขียนบทความนี้ คือหนังที่แฟนๆหลายคนยกให้เป็นงานมาสเตอร์พีซของแก ซึ่งผมได้มีโอกาสดูรอบนี้ เป็นรอบที่ 3 ด้วยความรู้สึกว่า ณ ยุคสมัยนี้ เมื่อกาลเวลาผ่านไป เทคโนโลยี และ บริบทในสังคมเรา มันมีสิ่งไหนที่เปลี่ยน และมีสิ่งไหนที่ยังคงเหมือนเดิม..

หนังเรื่องนั้นคือ Videodrome (1983)