หลายคนในที่นี้คงมี
เรื่องเล่าของตัวเองที่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยมันออกไปได้
เก็บมันไว้เพียงลำพัง ในลิ้นชักส่วนที่ลึกที่สุดของจิตใจ
อาจจะเป็นเรื่องราวที่แสนเจ็บปวด ยากที่จะลืมมันไป
เจ็บปวดทุกครั้งเมื่อคิดถึงมัน
ไม่อยากจำ เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราอ่อนแอ
แต่ยิ่งคิดจะลบ กลับยิ่งฝังแน่นในจิตใจ
เรื่องราวครั้งยังเยาว์
เผลอไปทำแก้วกาแฟของคุณพ่อแตก
เลยแอบเอาไปใส่ในกระเป๋านักเรียน
สุดท้ายก็โดนจับได้อยู่ดี
หรือบางทีเป็นเรื่องราวที่สุดแสนจะธรรมดา
ในวันธรรมดาๆ แต่กลับลืมไม่ลง
เผลอยิ้มออกมาทุกครั้ง เวลาที่คิดถึงมัน
.
.
เห้อ ให้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมหรอก
เรื่องราวบางเรื่อง
แม้ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหน
จะไม่มีวันหายไป
แม้ไม่มีซักคนจดจำมันได้
มีเพียงแค่ตัวเรา
แค่เราที่รับรู้ถึงมันเสมอ
แต่มันก็เพียงพอแล้ว
ใครลืมก็ช่างเขา
เรืิ่องราวที่แสนจะมีค่า
ขอเก็บมันไว้เอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in