ขั้นตอนการบอร์ดดิ้งของเที่ยวบินขากลับไม่มีอะไรต่างจากขาออกจากกรุงเทพมากนัก จะมีก็เพียงแค่โถงผู้โดยสารของสนามบินหาดใหญ่มีขนาดเล็กกว่าและดูล้าสมัยกว่าเล็กน้อย นอกนั้นก็แทบจะมีลักษณะการใช้งานโดยรวมที่เหมือนกันเปี๊ยบ หากไม่แกล้งหลับตาเดินพี่จิตก็คงไม่มีทางพาปรมัตถ์หลง ธาดาจึงรู้สึกโล่งอกไปอีกเปลาะหนึ่ง ...

ธาดายิ้ม… ยกนิ้วขึ้นจิ้มแก้มนุ่มเด้งเหมือนขนมนึ่งของเด็กน้อยไปหลายทีก่อนจะโดนมือเล็กๆ ปัดเบาๆ โอย… มัตถ์ครับ หนูทำอาหิว ทำอาอยากกินขนมถ้วยฟูเลย… คนเป็นอาทำใจ ดูแล้วปรมัตถ์น่าจะยังไม่ตื่นง่ายๆ เขาจึงใช้แขนข้างหนึ่งสอดเข้าประคองหลังเล็ก อีกข้างสอดใต้สะโพกแล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นแนบอก ปรมัตถ์เป็นเด็ก...

ถึงขานี้จะอดเห็นแหลมตะลุมพุกอย่างที่ธาดาสัญญาไว้ แต่ก็ยังโชคดีที่ทั้งสองอาหลานไม่ถูกปล่อยทิ้งให้หลับจนเครื่องกลับออกมาจากหาดใหญ่อีกครั้ง... เพราะหลังจากกัปตันมานพนำล้อโบอิ้ง 787 แตะพื้นอย่างนุ่มนวล ทั้งคู่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น จนกระทั่งผู้โดยสารเดินออกจากเครื่องหมดแล้ว พี่จิตและน้องแอมป์ถึงได้มา...

ปรมัตถ์เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง... ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมีไอเมฆจางๆ เคลื่อนตัวช้าๆ สลับกลุ่มเมฆก้อนปุยๆ ขาวๆ ลอยเอื่อยๆ ถึงอย่างนั้นตั้งแต่เครื่องบินยังไม่เริ่มทำการลดระดับจนกระทั่งถึงตอนนี้ ท้องฟ้าด้านนอกก็ยังจัดว่ามีทัศนวิสัยปลอดโปร่ง แค่ชะโงกตัวมองลงไปก็สามารถเห็นทะเลที่โอบล้อมเกาะแก่งน้อยใหญ่เบื้อง...

ก่อนที่สัญญาณแจ้งรัดเข็มขัดนิรภัยจะสว่างขึ้นเตือนผู้โดยสารบนเครื่องทุกคนให้รัดเข็มขัดเพื่อความปลอดภัย พี่จิต ปรมัตถ์และธาดาก็นั่งอยู่กับที่เตรียมพร้อมสำหรับการแลนด์ดิ้งเป็นที่เรียบร้อย ถูกใจเพอร์เซอร์แอมป์คนสวยเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นขณะเดินตรวจสอบห้องโดยสารครั้งสุดท้าย เธอจึงไม่ลืมหอบของเล่นทั้งของเด...

“งั้นเสาร์หน้าใครอยากให้อาพาไปกินบิงซู…?” “มัตถ์~!” เด็กน้อยยกมือสูง โบกแขนป้อมๆ ไปมา หลวมตัวให้คนเป็นอาจี๋เอวแก้แค้นจนดิ้นพราด เสียงหัวเราะคิกคักถึงจะไม่ได้ดังมาก แต่ก็อาจจะลอยข้ามที่นั่งไปหลายแถวได้เหมือนกัน ธาดาจึงต้องค่อยๆ ลอบส่งสายตาเหล่ขอโทษขอโพยผู้โดยสารอีกฝั่งอยู่ในใจ จากนั้นเอานิ้วชี้แต่ร...

ธาดาอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นนั่งบนตัก แอบหอมแก้มขาวๆ ไปฟอดหนึ่ง เรียกเสียงคิกคักจากร่างที่หันหลังพิงอกเขา มือใหญ่ฉวยรีโมตคอนโทรลขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนชี้ภาพที่ปรมัตถ์วาดค้างไว้ “นี่อา… แล้วอีกคนใครครับ พี่พีระหรือเปล่า” เด็กน้อยส่ายหน้า หัวคิ้วพันกันยุ่ง ยู่ปากเล็กน้อยแล้วใช้นิ้วชี้ป้อมๆ จิ้มที่อกตัวเองหล...

‘สวัสดีครับท่านผู้โดยสาร…’ ปรมัตถ์หูผึ่ง ท่าทางที่กำลังเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบานใหญ่ก็กลับมายึดตัวตรงตั้งใจฟังประกาศจากห้องนักบิน ถึงเด็กน้อยจะเพิ่งได้ยินแค่ช่วงต้นๆ แต่เสียงนี้เขาจำได้ขึ้นใจ เป็นอาธาดาคนดีของเขาไม่ผิดแน่นอน ‘...ผมโคไพล็อตธาดา ในนามของสายการบิน…’ เห็นไหมล่ะ… ปร...

ต่อจากตอนนี้ >>http://minimore.com/b/tpRZA/2............................................................................. "นิวตัน สคามันเดอร์" "....""ผมคุยกับคุณอยู่นะ""....ครับ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์" เด็กหนุ่มวัย 27 ย่าง 28 แห่งตระกูลสคามันเดอร์ก้มหน้าก้มตาไม่มองคู่สนทนา ทำให้อีกฝ่ายได้แต่ส...