hypophrenia (n.) - a vague feeling of sadness, seemingly without cause.
“You smoked another cigarette
and we shared another coffee
and it was just another morning that made me realise
that this is all it takes to be happy.”
― Charlotte Eriksson, Empty Roads & Broken Bottles; in search for The Great Perhaps
ผมกลับถึงบ้านพร้อมด้วยรอยย่นระหว่างคิ้ว
มือเย็นจากอุณหภูมิเกือบศูนย์นวดคลึงที่ขมับ
ทำราวกับว่ามือของผมมีเวทมนต์ช่วยให้เรื่องราวยุ่งยากในชีวิตหายไป
แน่นอนว่านั่นไม่จริงเลยสักนิด
กลิ่นหอมอ่อนๆของพีชจากเทียนสีส้มแตะจมูกหลังจากผมพาสังขารตนเองขึ้นมาชั้นบนของบ้าน
เทียนที่ผมมอบให้เป็นของขวัญ
สำหรับการพบกันครั้งแรก
ระหว่างผมและเจ้าของบ้าน
ผมยังคงขมวดคิ้ว
เสียงปิดประตูและเพลงยุค 60's ของ the beatles จากชั้นล่าง
ทำให้ผมรู้ว่าสมาชิกอีกคนในบ้านพึ่งกลับถึงบ้านเช่นกัน
ผมหยิบช็อคโกแลตบาร์มาหนึ่งซองก่อนเดินลงไปชั้นล่าง
เด็กสาววัยรุ่นชาวอิตาลี สมาชิกที่พึ่งกลับถึงบ้าน
กำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
ถ้าให้ผมเดาผมว่าแฟนหนุ่มชาวเม็กซิโกของเธอคงเดินมาส่งเธอ
นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตรูปอัลมอนด์หันมามองผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ผมยิ้มก่อนจะแปลกใจกับคำถามที่เธอเอ่ย
" Hey, Do you wanna smoke? I just bought two packs of cigarettes "
เกิดความเงียบระหว่างเรา
ก่อนผมจะพยักหน้าตอบไป
เสียงกดชักโครกดังลั่นกลบเสียงประตูทางเข้าด้านหลังที่ถูกเปิดออก
เด็กสาวผมสีน้ำตาลชาวยุโรปเดินนำผมออกไป
ออกไปจากกฎระเบียบที่ผมควรทำตาม
ออกไปจากความน่าเบื่อภายในบ้านที่อยู่ในรูปแบบความอบอุ่น
ลมหนาวไม่ได้ตีผ่านจนแสบอย่างที่คาดคิด
ในทางตรงกันข้าม อากาศเย็นในตัวเลขหนึ่งหลัก
กลับโอบกอดรอบตัวผมจนแทรกซึมไปถึงจิตใจ
หยาดฝนหน้าหนาวพร่ำตกช่วยส่งเสริมให้ความหนาวนั้นเย็นเยือกขึ้นมาอีกเท่าตัว
ผมนั่งที่ชานบันไดเหม่อมองฝน
เด็กสาวผมสีน้ำตาลคาบบุหรี่ก่อนจะจุดสูบ
เธอยื่นบุหรี่ที่ถูกจุดให้ผม
ผมรับมาก่อนจะสูบกลุ่มก้อนนิโคตินเข้าปาก
ตามด้วยหายใจเอากลุ่มควันเข้าปอด
กลุ่มสารเคมีรูปแบบแก๊สที่ลากผ่านคอทำให้ผมรู้สึกดีกับอาการแสบนิดๆนั้น
ลมหายใจสีเทาพวยพุ่งออกมาจากปากของผม
พร้อมกับรอยยิ้มของเด็กสาวตรงหน้า
ราวกับมัจจุราชยิ้มรับอายุขัยที่ลดลงของผมไม่มีผิด
"I will never forget tonight"
เธอพูดพร้อมเงยหน้าพ่นควันสีเทาไปบนท้องฟ้าสีดำมืด
ราวกับว่าเธอต้องการวาดก้อนเมฆให้ท้องฟ้าที่แสนเงียบเหงาในค่ำคืนนี้
ผมยิ้มก่อนจะอัดควันเข้าร่างกายอีกครั้ง
ท่ามกลางคืนเดือนดับ
แสงสว่างเดียวที่ผมมองเห็นนั้นมาจากบุหรี่ที่ผม และเธอสูบ
สีสันอย่างเดียวที่ผมเห็นนั้นมาจากกลุ่มควันสีเทาที่พวยพุ่งออกมาจากปากของผมและเธอ
ความอบอุ่นไม่ได้มาจากแจ็กเก็ตตัวหนา
ไม่ได้เกิดขึ้นจากมือหนึ่งข้างที่ซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง
แต่กลับเกิดขึ้นจากบทสนทนาที่คละคลุ้งควันบุหรี่ของผมและเด็กสาวผมสีน้ำตาล
" Cigarettes relax me "
" Couldn't agree more "
เธอไม่ได้ตอบอะไร
" I wanna smoke another one "
" Go for it "
บุหรี่มวนแล้วมวนเล่าถูกจุด
พร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นตามจำนวนมวน
พร้อมกับอาการขมวดคิ้วที่เลือนหายไปของผม
" Do you like rain? "
" No, I hate rain. I mean hate is a strong word but still, I hate rain. Do you like rain? "
ครานี้ผมเป็นฝ่ายเอ่ยถามคำถาม
แต่เธอก็ถามผมกลับมาอีก
" Have you ever heard that
sad people love the rain because they're no longer crying alone? "
" Ah, I've never heard that before but you're not a sad person Ey? "
ผมแปลกใจกับสิ่งที่เธอพูด
" Cause you seem happy all the time "
แล้วบุหรี่ของผมก็หมดลง
ผมพ่นควันสีเทาอ่อนครั้งสุดท้ายก่อนจะดับบุหรี่โดยบี้ลงที่ชานบันไดข้างตัว
" I guess so "
,. ________________________________________ .,
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in