คิดถึง



ผมมองข้อความที่ถูกพิมพ์ลงบนหน้าจอสี่เหลี่ยมอย่างว่างเปล่า

แสงจากหน้าจอสี่เหลี่ยมดับลง

ข้อความนั้นยังไม่ถูกส่งไป




ผมหยิบมวนกระดาษสีขาวบรรจุไส้สีน้ำตาลขึ้นมา

ไฟแช็กถูกจุด

แสงสีส้มสว่างไสว



ควันกลิ่นฉุนลอยล่องในคืนฟ้าโปร่ง



ผมมองท้องฟ้าสีมืดที่ถูกประดับไว้ด้วยดาวดวงหนึ่ง

เจิดจ้า

เพียงหนึ่ง



อากาศของปลายเดือนธันวาทำให้มือของผมสั่น

ควันสีเทาถูกปล่อยจากปากของผม

บดบังดาวดวงนั้น



แต่แสงของดาวนั้นช่างสว่างจ้า

กระทั่งควันสีเทานั้นยังไม่สามารถปกปิดความสดใสนั้นได้

ผม คิด ว่าแม้จะเป็นกลุ่มเมฆสีเทาทึบหนาลอยผ่าน

ดาวสีสว่างประดับท้องฟ้าในคืนนี้คงยังส่องประกายโดยที่ผมยังมองเห็น



ผมอัดควันเข้าปอดอีกครั้ง

อีกครั้ง

อีกครั้ง



ควันสีเทาทำหน้าที่คล้ายกับเสื้อกันหนาว

ปกคลุมรอบตัว

พลันหายไป

ทิ้งผมไว้กับอุณหภูมิที่เกือบติดลบอีกครั้ง



บุหรี่สามมวนในซองสี่เหลี่ยมสีแดง

แบตโทรศัพท์ขีดสีแดงสี่เปอร์เซนต์ในจอสี่เหลี่ยม

ดาวดวงนั้นยังคงสว่างไสว



คุณช่างคล้ายกับดวงดาวกลางท้องนภาในคืนนี้

เปี่ยมไปด้วยความสดใส

นำพาให้ผู้คนที่หลงทางยามค่ำคืนอุ่นใจ

เป็นเพียงแสงเดียว

ในความมืด



บุหรี่สองมวนในซองสี่เหลี่ยมสีแดง

แบตโทรศัพท์ขีดสีแดงสามเปอร์เซนต์ในจอสี่เหลี่ยม

ดาวดวงนั้นยังไม่จากผมไปไหน



ความสัมพันธ์คงคล้ายกับแบตโทรศัพท์

จำเป็นต้องชาร์ตทุกครั้งเมื่อใกล้จะหมดลง

บางคนคิดว่าต้องเติมแบตนั้นเมื่อมันลดเกินครึ่ง

บางคนคิดว่าเมื่อตอนที่มีแจ้งเตือนจากอุปกรณ์สื่อสารว่าแบตนั้นต่ำ