“เจ็บ” เจอร์หลุดสะอื้นแผ่วเมื่อร่างกายของเขายังไม่พร้อมรับนิ้วที่สองของคนบนร่าง นันท์ชะงัก หยุดทุกอย่างไว้ตรงนั้นพร้อมกับดึงความสนใจด้วยการเลียย้ำที่ร่องรอยแผลบนหน้าท้อง ราวกับกำลังรอให้ใครบางคนสงบลง

ลมหายใจของเจอร์ขาดห้วงเพราะกลั้นน้ำตาอย่างน่าสงสาร เขากัดฟันแน่นพร้อมกับหายใจเข้าสั่นๆ อยากจะผ่อนคลายตัวเองให้มากที่สุดเพื่อจะหลุดพ้นจากการปลอบอย่างอ่อนโยนเกินหน้าที่นี้สักที

นันท์ค่อยๆขยับเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มปรับตัวได้ สายตาคมดุมองริมฝีปากที่เห่อช้ำเปิดปากหอบหายใจและรู้สึกว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่ที่เจอร์จะเป็นแผลมากกว่านี้ จูบครั้งถัดมามันถึงเป็นการแตะสัมผัสเชื่องช้า นวดคลึงความนุ่มที่ขึ้นสีแดงเข้มกว่าเวลาปกติไปมาก

เริ่มแรกจินเจอร์ต่อต้านและทำให้แปลกใจด้วยการสอดมือเข้ามากระชับผมเหมือนต้องการให้นันท์ทำตัวแข็งกร้าวเหมือนเก่า แต่หลังจากเขายื้อที่จะแสดงออกแบบเดิมนานขึ้นสักหน่อย ใครบางคนก็เผลอเปิดปาก จูบตอบจนคนบนร่างสัมผัสได้ถึงความหวานใกล้เคียงเหตุการณ์ที่ทะเล

“ยังเจ็บรึเปล่า?” บางอย่างในอกบังคับให้นันท์ถามเสียงอ่อน ก่อนจะใจเต้นระส่ำขึ้นมาทันทีที่เจอร์ส่ายหน้าน้อยๆทั้งที่ยังหลับตา เงยหน้าเหมือนคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงความฝันและกระซิบคำถัดไปให้ได้ยิน

“จูบ...อีก”

เขาตามใจอีกคนด้วยการเคล้าริมฝีปากลงไปย้ำๆ ไล่ต้อนล้ำลึกด้วยอยากค้นหาบางอย่างที่ใครบางคนปกปิดเอาไว้ นันท์ผละออกมาจูบซับที่หางตา เม้มเนื้อนิ่มที่ติ่งหูและเลื่อนลงไปฝังจมูกนิ่งๆที่ซอกคอ มือเรียวทำท่าจะดันอกเขาเหมือนกลัวว่าจะฝ่าฝืนคำสั่งที่เคยบอกไว้ แต่เมื่อเขาแสดงออกว่าจะไม่ทำอะไรเจอร์ก็เปลี่ยนเป็นโอบรอบคอ

เสียงครางเบาหวิวที่ควรจะหายไปกับอากาศกลับตกกระทบบนความรู้สึกของนันท์อย่างจัง เขาแทรกตัวเข้าหาความอบอุ่นพลางจูบซับหน้าผากชื้นเหงื่อของคนใต้ร่าง มองนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ปรือปรอยอย่างหมดแรงทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต้น

“ขยับนะ” นันท์สัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อในอกของอีกคนใกล้ชิดกันว่ามันกำลังเต้นถี่จนน่าเป็นห่วง เขาแนบแก้มลงกับส่วนนั้น แตะปลายจมูกลงไปเพื่อบอกให้มันสงบลงกว่านี้หน่อยเพราะเจ้าของร่างกายจะเหนื่อยเกินไป

“นันท์...” โทนเสียงเดิมที่เคยได้ยินในตอนที่ความรับรู้พร่าเบลอจากแอลกอฮอล์ทำให้เขาเผลอกระแทกตัวเพราะบางอย่างถูกทำให้พลุ่งพล่าน มวลอารมณ์ที่ถูกขังเอาไว้ถูกปลดออกคล้ายกับตะกอนที่ถูกน้ำวนให้ปลิวขึ้นมาใหม่

นันท์กระซิบขอในสิ่งที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าต้องการ

“เรียกชื่อ...เรียกนันท์”

เสียงหอบหายใจถูกกลืนด้วยเนื้อที่กระแทกกระทั้น บางคนที่ร้องชื่อเขาอย่างขาดห้วงทำให้รู้สึกดีจนเหมือนสติกำลังจะหลุดลอย นันท์ฝังจมูกลงกับผิวเนื้อสีชมพูเข้มที่ไม่มีกลิ่นหอมเย้ายวนที่เคยสัมผัส มันมีแค่กลิ่นเบาและเย็นสบายคล้ายกับน้ำหอมที่เขาใช้ ให้ความรู้สึกว่าอยากใกล้ชิดเพื่อกอบโกยเข้าไปอีกยิ่งกว่าที่เคยผ่าน

ต้องการทั้งหมด

ทุกอย่าง

อ้อมแขนที่รัดบนหลังคอเกี่ยวแน่นจนการขยับตัวอย่างเอาแต่ใจทำได้ลำบาก นันท์ไม่รู้ว่ามันคือข้ออ้างหรือว่าเขาอยากจะทำให้ใครบางคนเต็มตื้นไปด้วยกัน อยากจะยืดเวลาออกด้วยจังหวะเนิบช้าให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนานกว่านี้

“นันท์...ฮึก ขิงไม่ไหว” เขากัดฟันกรอด กดจูบเร่าร้อนอีกครั้งเพื่อระบายอารมณ์ใส่คนที่ขยันท้าทายความตั้งใจทุกอย่างของเขาเหลือเกิน

“นิดเดียว”

ดวงตาคมเฉี่ยวหลับแน่นอย่างข่มอารมณ์เมื่อขิงครวญครางพร้อมกับสวนสะโพกเข้าหาราวกับจะฟ้องว่าต้องการและทรมานกับความใจเย็นของเขามากแค่ไหน

ใครบางคนกระตุกเกร็งและบีบรัดจนเขาสบถลั่น ทำได้แค่ฝืนเคลื่อนไหวซ้ำๆจนแตะถึงจุดเดียวกันในตอนสุดท้าย