“อ๊ะ! นันท์!” ความจุกเสียดแทรกกระจายท่ามกลางสัมผัสอุ่นร้อนที่กดไถลเข้ามาจนลึก จินเจอร์กัดปากแน่น มองคนที่ก้มลงจูบหัวไหล่ตัวเองคล้ายต้องการปลอบด้วยหัวใจสั่นระรัว น้ำตาหยดใสคลอหน่วยอย่างน่าสงสาร ถูกเอาเปรียบทุกทางเพราะมือสองข้างถูกรวบไว้ด้านหลัง

“มองหน้ากันหน่อยสิคนเก่ง” เสียงทุ้มพร่าเร่งเร้า กดกระแทกให้คนที่เชิดหน้าหอบและหลับตาแน่นสะดุ้งเฮือกก่อนจะยอมทำตามคำขอ

“เจ็บมั้ยครับ? นันท์ทำเจ็บมั้ย?” ประโยคคำถามกระท่อนกระแท่นได้คำตอบเป็นใบหน้าน่ารักส่ายรัวเป็นเชิงปฏิเสธ แต่กระนั้นก็เข้าใจได้ดีว่าริมฝีปากสวยๆนั่นยุ่งอยู่กับการร้องคราง เลยไม่ว่างตอบกันด้วยคำพูด

“นันท์ นันท์...” ในวันที่เข้าใจทุกความหมายนายพัทธนันท์จึงรั้งอีกคนก้มลงจูบ ความต้องการในน้ำเสียงที่เอ่อล้นทำให้คนฟังเต็มตื้นจนครางต่ำ รู้แล้วว่าจินเจอร์ต้องการเขา...เขาในแง่ของตัวตนไม่ใช่เพียงร่างกายใช้สนองอารมณ์ชั่วคราว

“กดลงมาเลยครับ อ่า...คนเก่งอย่ารัดแน่น นันท์อยากกอดนานๆ”

“มัน...ห้าม อื้อ! ไม่ได้” คนบนตักขยุ้มไหล่แน่นตึงจนขึ้นเป็นรอยมือ อารมณ์เร่าร้อนส่งให้นันท์เผลอกัดปาก ลามไปถึงอยากกัดผิวน้ำผึ้งหวานๆให้ขึ้นสีชมพู

“ยะ อย่ากัด”

มีเพียงเสียงคำรามในลำคออย่างดื้อดึงที่เป็นคำตอบ คมเขี้ยวยังขบเม้มแผ่นอกบางไปทั่ว ลิ้นร้อนตวัดเลียบนรอยช้ำก่อนจะทำให้มันเกิดขึ้นใหม่ เพิ่มไปเรื่อยๆเพื่อตีตราว่าเราเป็นของกันและกัน

“ฮึก...อย่ากัดเจอร์” สัมผัสสั่นไหวและเสียงสะอื้นทำให้คนเอาแต่ใจรีบผละออก นิ้วเรียวทั้งสิบประคองสองข้างแก้มของคนบนตัก ในอกอ่อนยวบพอได้เห็นสายตาเว้าวอนกับแก้มแดงก่ำของจินเจอร์

“ขอโทษครับ เจ็บใช่มั้ย?” จังหวะประสานเปลี่ยนเป็นเนิบช้า นันท์กอดเอวบางอย่างแนบแน่น จูบซับน้ำตาและแตะแต้มความอ่อนโยนไปทั้งใบหน้า มือข้างขวาลูบแผ่นหลังบางแผ่วเบา

“...”

“ไม่กลัวนะ นันท์จะไม่ทำเจอร์เจ็บอีกแล้ว” สัญญาที่บอกหมายถึงทั้งหมดที่เป็นจินเจอร์ ทั้งร่างกายและความรู้สึก แขนแข็งแรงโอบล้อมสะโพกสมส่วน เงยหน้าสบตากับน้ำผึ้งสีชมพูของเขาและระบายรอยยิ้มจริงใจที่สุด

“รักนันท์”

ก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างๆจนตาหยี

“เดี๋ยวนี้ไม่ต้องขอให้บอกแล้วเหรอ หืม?” เขาหอมแก้มแดงๆสลับสองข้างซ้ำไปมาก่อนจะฟัดคนน่ารักไปทั่วทั้งตัว

“ถ้าชอบ...จะพยายามพูดบ่อยกว่านี้” กลายเป็นคนพูดที่สะดุ้งเพราะจู่ๆก็รู้สึกอึดอัดจากบางอย่างที่ขยายขึ้นในช่องท้อง นันท์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ สวนตัวขึ้นจนจินเจอร์ขมวดคิ้วมุ่น

“ขอบคุณนะครับ”

“นันท์...ทำไม?”

“ที่พยายามมาตลอด”

คำถามขาดห้วงนั้นมีใจความสั้นๆว่าทำไมถึงยังใหญ่ได้มากกว่าที่เป็นอยู่ แต่เพราะบรรยากาศมันไม่ได้ บวกกับที่จุกแน่นจนยากที่จะพูด จินเจอร์เลยเก็บเงียบไว้แล้วปล่อยให้คนโรแมนติกทำตามใจด้วยการสบตากันอยู่นั่น

ทั้งที่ความจริงมัน...

“รักจินเจอร์เหมือนกันครับ”

มันเป็นจุดที่ร่างกายของเขากำลังเรียกร้องมากกว่านี้

“นันท์...คือ”

“ครับ?”

“แรง...” คนตาดุขมวดคิ้วให้เสียงงึมงำในลำคอของอีกคน สีหน้ายุ่งเหยิงระคนขัดใจทำให้เขายังไม่กล้าขยับตัวสักเท่าไหร่นัก

“เจอร์ว่าไงนะ? ไม่ได้ยินเลย”

“...อีก”

“อ่า นันท์ไม่—”

“ขอแรงกว่านี้ได้มั้ย เจอร์ไม่ไหวแล้ว” พูดจบน้ำตาเม็ดโตที่กลิ้งหล่นข้างแก้มก็ถูกเมินไปอย่างไม่ใยดี มือใหญ่คว้าเสื้อของตัวเองวางรองบนเบาะโซฟา และพอมั่นใจว่าอีกคนจากไม่เจ็บตำแหน่งบนล่างก็ถูกหมุนเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว เป็นคนตัวสูงที่คุกเข่าและจับข้อเท้าจินเจอร์ที่นอนหงายหอบหายใจอยู่บนกองผ้าให้แหวกออก จากนั้นก็หยัดสะโพกถี่รัวจนได้ยินเสียงครางหวานก้องอยู่ในหู