ฉันเป็นคุณแม่ลูกสอง ลูกชายคนโตชื่อเคนจิโร่ 6 ขวบ อยู่อนุบาลสาม 

คนเล็กชื่อริวโนสุเกะ 3ขวบ อยู่อนุบาลหนึ่ง สองคนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน สามีทำงานเป็นเมเนเจอร์ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในแถบชิตะ

จริงๆฉันก็ไม่ได้คิดว่าชีวิตฉันจะมาถึงจุดนี้ ..

เพราะเมื่อก่อน ฉันก็เป็นแค่ graphic designer ธรรมดาๆคนหนึ่งในดีไซน์เอเจนซี่ จนฉันได้มาแต่งงานกับสามีคนญี่ปุ่น พวกเราใช้ชีวิตอยู่ที่ไทย 

แต่วันหนึ่งเราต้องย้ายมาที่ญี่ปุ่น เพราะมีสายตรงมาจากคุณย่าสามี บอกว่าให้รีบกลับมาดูแลคุณปู่ซึ่งกำลังป่วยอยู่

คุณย่า เป็นคุณย่าที่แข็งแรงมากอายุ 97 ปี แข็งแรงทั้งกายและใจ ส่วนคุณปู่ เป็นคนหัวโบราณมาก เข้มงวด มีระเบียบ ขี้น้อยใจ (ชอบน้อยใจฉันบางทีไม่สนใจแก) แต่ก็เป็นคนพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่มีลับหลัง 

กิจกรรมของฉันต่อวันก็ค่อนข้างเยอะ ทำอาหาร ให้ทุกคนทาน ตากผ้า เก็บผ้า ส่ง รับ ลูกชาย พาลูกๆเล่น หรือไปซื้อของยามข้าวปลาอาหารหรือของใช้หมด 

อยู่มาวันนึง คุณปู่เร่ิมหลงวัน..ตื่นมากลางคืน บอกว่ายังไม่ได้ทานข้าวเย็น ทั้งๆที่แกทานแล้ว..ไม่ได้นอนทั้งคืน เดินไปเดินมา ..การเดินของแกเริ่มแย่ลง แกไม่สามารถบังคับกล้ามเนื้อขาเดินได้เหมือนปกติ ต้องมีคนมาประคอง..แกเร่ิมเห็นภาพบางอย่างที่เรามองไม่เห็น..เริ่มพูดเหมือนย้อนกลับไปช่วงสงคราม เห็นภาพช่วงนั้น..และแล้ว อาการอัลไซเมอร์ก็เริ่มขึ้น..

มิโยจัง เป็นชื่อของฉันที่คุณย่าตั้งให้ 

คุณปู่เรียก "มิโยจัง มิโยจัง" ตลอดเวลาที่ต้องการ ฉันก็จะรีบวิ่งไปหาแก

สู้ต่อไป มิโยจัง

#มิโยจัง #fighttoalive #ญี่ปุ่น #japan #ชีวิต #มะเร็ง #อัลไซเมอร์ #มะเร็งเม็ดเลือดขาว #บันทึก #diary #ไดอารี่ #life