เช้าแรกของการไม่มีแกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่ฝนโปรยปรายตั้งแต่เช้า
ช่วยสร้างบรรยากาศให้ยิ่งคิดถึงเข้าไปอีก
เห็นฝนทีไรก็นึกถึงแก เพราะแกเป็นคนไม่ชอบฝนเอามาก ๆ 
รองเท้าไม้ที่ราคาแสนแพงคู่นั้นของแกมันไม่ถูกกันกับฝน
พอ ๆ กับเจ้าของของมันเลย
 
ในเช้าที่ฝนตกแบบนี้ 
ถ้ายังอยู่ด้วยกัน 
เค้าก็คงนอนกอดแกไว้ พร้อมลูบหัวเบา ๆ 
กระซิบข้าง ๆ ว่าไม่ต้องกลัวนะ เค้าอยู่ตรงนี้ 
 
เมื่อคืน
เป็นคืนที่เราได้เข้าใจจริง ๆ ว่า 
หากรักนั่นหมายความรวมถึงการที่เราจะพร้อมปล่อยมือเขาไปด้วย
ในขณะที่เราตัดพ้อกับตัวเองก็มีคนบอกกับเราว่า
‘สองปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่ามันจะไม่เป็นเรื่องจริงนะ’
ความรู้สึกรัก ความรู้สึกหวงแหนในวันนั้นที่แกได้แสงดออกมามันคือเรื่องจริง
ในวันที่เค้าตั้งคำถามกับตัวเองเป็นร้อย ๆ รอบว่าแกคนนั้นหายไปไหน 
เค้าก็รู้สึกได้ว่าแกคนนั้นไม่ได้หายไปไหนเลย
มันยังอยู่ข้างในจิตใจที่อบอุ่นของแก
แกไม่ต้องพยายามเอาเค้าคนนั้นออกมาก็ได้
เพราะไม่ว่ายังไง เค้าก็ยังรักไม่ว่าแกจะเป็นแบบไหน
 
อย่าคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับความรักดี ๆ เลยนะ 
มนุษย์ที่มีใบหน้าน่ารัก ตาชั้นเดียวที่เค้าหลงใหล
มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มือใหญ่ ๆ ที่เค้ากุมยังไงก็ไม่มิด 
เสียงนุ่มนวล ๆ ของแก กอดที่อบอุ่นมาก ๆ ของแก
ที่เค้าไม่เคยได้รับความอบอุ่นแบบนั้นจากที่ไหนมาก่อน
แกเดินเข้ามาทำให้เค้ารู้จักความรักว่าความรักที่ดีเป็นยังไง

 
ชีวิตของเราทั้งคู่หากเป็นหนังสือ 
คงต้องบอกว่าเรากำลังเปิดหน้าถัดไปเพื่ออ่านบทใหม่อยู่ 
ถึงแม้ว่าวันนี้มันจะจบไปแล้ว เค้าไม่เคยคิดเลยว่ามันเป็นเรื่องแย่ 
สำหรับเค้าแล้วการได้ยืนอยู่ข้างแก คนที่เยี่ยมยอดและ
แสนดีที่สุดแบบนี้ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเค้าเลย
ถ้ามีคนถามเค้าว่าสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตคืออะไร
เค้าจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า 
‘คือการได้รักแก ได้อยู่ดูแลแกในช่วงขณะหนึ่ง’
ซึ่งเค้าหวังว่าซักวันเค้าจะได้ทำมันอีก
 
ขอโทษที่ผ่านมาเค้ากอดแกแน่นเกินไป 
เหนื่อยมากแล้วใช่ไหมคนเก่ง ทำเพื่อเค้ามาก็มากแล้ว
เค้าไม่เคยเสียใจกับเรื่องราวที่ผ่านมา
สิ่งเดียวที่ทำให้ร้องไห้วันนี้คือการจะไม่ได้มองดูแกเติบโตจากที่ใกล้ ๆ 
จะไม่ได้ดูแล ไม่ได้จัดยาให้ ไม่ได้ซักผ้า ไม่ได้กวาดห้องให้แล้วต่างหาก 
แต่เค้ายืนอยู่ข้างหลังแกนะ มองมาเมื่อไหร่ก็เจอ
หันกลับมาได้ตลอดเลย 
การได้รอแกก็เป็นสิ่งที่เค้าไม่ลังเลที่จะทำพอ ๆ กับการรักแกเลยเหมือนกัน 
 
เค้ายังจำวันแรกที่เค้าเจอแกได้ดี
เด็กหนุ่ม ผมหนา ใส่แว่น ตาชั้นเดียว เสื้อยืดสีส้มกับกางเกงยีนส์
มีป้ายคล้องคอเขียนชื่อแก 
คำแรกที่เค้าคุยกันคือ ‘น้องอยู่เอกญี่ปุ่นหรอ สู้ ๆ นะ’
แล้วครั้งที่สองเราก็ได้คุยกันที่ร้านคาราโอเกะ
วันต่อมาเราไปกินข้าวด้วยกัน ไปซื้อเสื้อที่แกให้เค้าช่วยเลือก 

วันที่เราคบกันเค้าก็ยังจำได้ดี
มันเป็นเวลาประมาณเที่ยงคืนของวันที่ 29 สิงหา 
และวันที่เราตัดสินใจแยกย้ายก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า ๆ เหมือนกัน 
 
เค้าบอกกับแกเสมอว่าแกคือชีวิต 
คือลมหายใจ คือหัวใจ คือทุกอย่างสำหรับเค้าเลย 
วันนี้เค้าก็ยังยืนยันคำเดิมนะ
แกเป็นเด็กผู้ชายที่เดินเข้ามาพร้อมกับหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรัก
แล้วทุก ๆ วันเราก็รดน้ำพรวนดินให้กับความรักของเรา
แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่เค้าก็บอกไม่ได้ หลาย ๆ อย่างเริ่มเปลี่ยนไป 
อาจจะเป็นประโยคที่ขัดแย้งกัน 
แต่เค้าคิดว่า ‘คงเพราะเรายังเด็ก และเพราะเรากำลังเติบโต’

 

เค้าตัดสินใจปล่อยมือแกเพราะอยากให้แกได้ทำในสิ่งที่แกอยากทำ
ไม่ต้องมากังวล หรือรู้สึกผิดเรื่องเค้าแล้ว 
เค้ารักแกมากกว่าที่แกจะจินตนาการได้ แกคงจะได้ฟังประโยคนี้จนเบื่อ
เค้าไม่คิดว่าเค้าจะรักคน ๆ นึงได้ขนาดนี้เลย 
ต้องขอบคุณแกเลยนะที่ทำให้รู้ว่าการได้รู้สึกรักมันเป็นยังไง

ถ้าแกได้อ่านเค้าอยากบอกแกว่า 
‘เค้าจะใช้ชีวิตให้ดีในทุก ๆ วัน จะกินแต่ของมีประโยชน์
จะไม่ขับรถเร็ว เพื่อที่จะได้รอวันที่เราได้เดินด้วยกันอีกครั้ง’
แกก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีเหมือนกันนะ
 
สำหรับเค้า
เค้ายอมเจ็บ ยอมแบกรับ ยอมทุกอย่าง 
เพื่อให้ไอ้หมาของเค้ามีความสุข 
เค้าไม่อยากให้แกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว
ไม่ว่าจะเป็นทางกายหรือทางใจ 
 
แกบอกว่าแกกลัวที่จะเริ่มต้นใหม่ 
แกกลัวเจ็บ เค้าคงบอกได้เพียงว่า 
ถ้าแกเจ็บ เค้าจะเป็นฟูกนุ่ม ๆ รับแกไว้เอง 
อาจจะจุก หรืออาจจะช้ำ ความเจ็บยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง
แต่แกจะไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน มันจะไม่เป็นแผลแน่นอน 
เค้าจะรองรับและโอบกอดแกไว้เอง 

ไม่ต้องคิดว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเลย 
ไม่ต้องพูดอีกแล้วว่าขอโทษ 
เพราะสิ่งที่เค้าอยากทำมากที่สุดตอนนี้คือ
การได้เฝ้ามองแกอยู่จากที่เดิม และจะสไลด์ตัว
เข้าไปรับแกทุกครั้งที่ล้มเลย 

ตอนคบกันมีหลายอย่างที่แกบอกว่าพูดกับเค้าไม่ได้
ตอนนี้ก็พูดได้แล้วนะ ระบายมันออกมาให้หมดเลย
เค้าจะตั้งใจฟังอย่างดี โดยที่ไม่ตัดสินเลย
เค้ามองดูอยู่ตรงนี้เสมอ เสมอเลย
เค้าเป็นคนรักษาสัญญานะ 

 
เดือนตุลานี้โรงหนังเปิดแล้ว 
แกคงจะได้ทำหนึ่งในสิ่งที่แกชอบทำมากที่สุด
เค้าดีใจด้วยนะ เค้าอวยพรขอให้คนเก่งมีความสุข
เลิกรู้สึกผิดแล้วออกไปใช้ชีวิตได้แล้วนะ

สุดท้ายนี้เค้าอยากให้แกรู้ไว้ว่า
แกได้หว่านเมล็ดพันธุ์ของแกลงในใจเค้าเรียบร้อยแล้ว
มันจะเติบโตไปเรื่อย ๆ ตามกาลเวลา 
เค้าจะดูแล รดน้ำ พรวนดินมันอย่างดี
เค้าอยู่ตรงนี้ที่เดิม ตลอดไป เดินกลับมาได้ตลอดเลยนะคนเก่ง 
แกเป็นคนเดียวที่เค้าจะรักจนวันสุดท้ายที่เค้าลืมตา

วันหนึ่งในอนาคตที่เราได้กลับมาเจอกันอีก
เราทั้งคู่จะเติบโตขึ้น จนเราจะไม่กลับไปทำร้ายกันแบบที่ผ่านมา 
เค้าจะทำมันให้ดีที่สุด เพราะเค้ารู้มาเสมอ รู้มาตลอดว่าหัวใจเค้าคืออะไร
มันไม่ใช่อวัยวะข้างในร่างกายที่หน้าอกด้านซ้าย แต่มันคือแก 
เค้าจะรักษาหัวใจของเค้าให้ดีที่สุด