เพราะยินยอมตลอดมา
ฉันจึงไม่เคยมีคุณค่าในสายตาของใคร
เพราะฉันไม่สมบูรณ์แบบเหมือนใคร ๆ 
เพราะรักที่ฉันมอบให้มันมากมายมหาศาล
จึงกลายเป็นสิ่งน่ารำคาญ
ที่สามารถโยนทิ้งขว้างได้ตลอดที่ต้องการ

ทุกสิ่งมันแย่ ฉันทนไม่ได้ ฉันผิดหวัง
เคว้งคว้าง เดียวดาย 
หัวใจบีบตัวแรงจนแน่นหน้าอก 
แต่ทำได้เพียงแค่กุมมันไว้อย่างเงียบงัน 
เพราะไม่มีใครอยู่ตรงนั้น 
ในเวลาที่ฉันต้องการมากที่สุด 

ฉับพลับที่ความเจ็บปวดเก่า ๆ ลอยเข้ามา
ความสามารถในการประคับประคองอารมณ์
ให้อยู่กับร่องกับรอยก็หายไป
ฉันสติแตก บุบสลาย ร้องไห้ 
หมอนเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
ที่มากกว่าการดูหนังเศร้าเมื่อคืนก่อนหลายเท่าตัว 
เสียงสะอื้นดังก้องทั่วห้องนอน 
สะท้อนผนังแล้วกลับมาทิ่มแทงฉันเอง 
การนอนคู้ตัวกอดเข่าแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลไปเรื่อย ๆ 
ไม่ได้ช่วยให้หัวใจรู้สึกถูกปลอบประโลม
ตรงกันข้าม กลับเจ็บปวดเกินทน 

ฉันใช้เวลาทำตัวอ่อนปวกเปียก
เหมือนกับสภาพจิตใจของฉันอยู่หลายชั่วโมง
แล้วจึงพยายามลุกไปล้างหน้า
ในกระจกสะท้อนเปลือกตาบวมแดง 
หลักฐานชั้นปฐมภูมิของการร้องไห้เมื่อครู่ 
ความเหนื่อยล้าที่แสดงออกผ่านแววตา
ที่เกิดจากการฝืนทำในสิ่งที่เกินกำลัง 
คราบน้ำตาที่เปรอะสองข้างแก้มนัั้น
ทำให้ฉันดูเหมือนผีสาวโศกเศร้าไร้ญาติ 

วิงวอนขอทุกสรรพสิ่งที่งมงายบนโลกใบนี้ 
ให้ฉันหายจากโรคนี้สักที 
แต่ถ้ามันยากนัก ก็ทำให้ฉันหายไปจากโลกนี้สักทีเถอะ 

หัวใจฉันเละเทะไม่มีชิ้นดี 
ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ จากคนที่คิดว่ารักกัน 

ทุกสิ่งบนโลกนี้สำหรับพวกเค้าแล้ว
คงมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าความรู้สึกของคนแบบฉัน 

บางทีอยากจะทำอะไรประชดชีวิต
แล้วทิ้งข้อความไว้สั้น ๆ ฝากไว้ว่า 
‘ไม่มีฉันคงดีกว่า’

โลกนี้ช่างโหดร้าย
เพราะฉันรู้ตัวตั้งแต่คิดประโยคนี้ว่า 
หลายคนก็คงไม่แคร์ผลของการกระทำนั้น 
และคิดแบบเดียวกับฉัน 
เป็นฉันเองที่วิ่งเอาใจทุกคน 
เหมือนวาฬสมองทึบ
ที่นึกอยากจะว่ายตามดวงจันทร์ที่สุดขอบฟ้า
แม้จะว่ายเท่าไหร่ก็ยังไกลห่างเท่าเดิม 
และแม้จะรู้ตัวเองว่าไปไม่ถึง 
ก็ยังปฏิเสธความจริงด้วยการว่ายไปต่ออย่างนั้น 
หากฉันตัดใจจากทุกคนได้จริง ๆ 
คนที่เสียใจก็คงไม่เป็นพวกเค้าแน่ 

ฉันกระเสือกกระสน 
ตะเกียกตะกาย ทำทุกอย่างเพื่อจะได้อยู่ตรงนั้น 
แม้ความจริงที่ว่า ฉันไม่มีวันดีพอ 
จะขย้ำความมุ่งมั่น บีบคั้นให้ยอมแพ้ 
กร่อนทำลายความหน้าด้านหน้าทนของฉันอยู่ก็ตามที 
ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากพอ 
มากพอที่จะอดทน ผ่านพ้นทุกสิ่งทุกอย่าง 
แต่สิ่งที่ฉันพบเจอในทุก ๆ วัน 
ทุบความเข้มแข็งนั้นจนแตกละเอียดเป็นฝุ่นผง 
ไม่เหลือเศษเสี้ยวของความกล้าหาญมองให้เห็น 

พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เคยสำคัญ
ทุกอย่างในตอนนี้กำลังบอกฉันว่าควรพอแล้วใช่ไหม