เขาไม่แน่ใจว่าพาตัวเองเข้ามาอยู่ในร้านนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จากการคาดการณ์คร่าว ๆ (แบบไม่ได้ใส่ใจ) น่าจะสักราว ๆ สองชั่วโมงกระมัง 

จอห์นนี่ไม่ใช่นักฟังเพลงที่ดีนัก เขามักจะโดนยูตะ เพื่อนสนิทผู้เป็นมนุษย์ฟังเพลงบ่นอยู่บ่อย ๆ ว่าเอาแต่ฟังเพลงเดิมซ้ำไปมา 

ถ้าตอนนี้ยูตะโทรมาถามว่าเขาอยู่ที่ไหน คงจะได้หัวร่องอหายที่คนแบบเขาไม่ออกจากร้านแผ่นเสียงมา 2 ชั่วโมงแล้ว

'อา... ปกแผ่นไวนิลนี่มันช่างมหัศจรรย์'  เขาพูดกับตัวเองซ้ำ ๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยเสียง ยังคงใช้สายตาสอดส่องไปทั่วร้าน 

จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่นักฟังเพลงที่ดี แต่ความหลงไหลในศิลปะของเขาไม่เป็นสองรองใคร 

เขาพบร้านแผ่นเสียงชื่อ 'Peach' นี้โดยบังเอิญ ไม่น่าเชื่อว่าการทดลองเดินทะลุตรอกซอกซอยมั่ว ๆ จะทำให้เขาเดินมาเจอของดีเข้าจนได้ 

"คุณครับ ร้านเราจะปิดตอนสองทุ่มครึ่งนะครับ"  เสียงนุ่ม ๆ ของใครบางคนทำให้จอห์นนี่หลุดออกจากภวังค์ 

"ขอโทษครับ" เขารีบหันไปผงกหัวให้ด้วยความสุภาพ เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็พบว่าถูกผู้พูดเข้ามาประชิดเสียแล้ว 

คุณเจ้าของร้านนั่นเอง...

"คุณหาอะไรอยู่หรือเปล่า ผมช่วยได้นะ?" 

ประโยคแบบนี้ หากไม่ได้เอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม จอห์นนี่คงจะคิดว่าเขาถูก 'เชิญออก' ทางอ้อมเข้าเสียแล้ว ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา พบว่าในร้านไม่เหลือลูกค้าคนไหนเลยนอกจากตัวเขาเอง

"อ่า..." 

จอห์นนี่ไม่ได้หาอะไรทั้งนั้น เขาจึงไม่มีคำตอบ ผู้เป็นเจ้าของร้านเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสุภาพอีกครั้ง -- เขามีลักยิ้ม

"ผมยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะซื้ออะไร เอ่อ... ขอโทษที่มารบกวนนะครับ เดี๋ยวไว้มาใหม่วันหลังดีกว่า ถ้าคุณจะปิดร้านแล้ว" จอห์นนี่ก้มหัวเป็นเชิงขอโทษอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาถอยหลัง 

"อยู่ฟังกับผมสักเพลงก่อนไหมครับ?" 

อะไรกัน?-- 

จอห์นนี่ไม่สันทัดเรื่องเพลง เขาไม่รู้มาก่อนว่าคนชอบฟังเพลงจะเชื้อเชิญกันในลักษณะนี้ แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เขาจึงพยักหน้ารับเป็นเชิงตกลง

คุณเจ้าของร้าน (ผู้มีลักยิ้ม) เดินกลับไปที่เครื่องเล่นแผ่นเสียงหลังเคาท์เตอร์ บรรจงหยิบแผ่นไวนิลสีดำขลับออกมาจากซอง และวางมันลงบนเครื่องเล่นอย่างเบามือ

--สวยงาม จอห์นนี่แอบคิดในใจ 

ไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์บางคน โดยเฉพาะคุณเจ้าของร้านคนนี้ เพียงใช้ฝ่ามือตัวเองหยิบจับอะไร ก็สามารถถ่ายทอดความงดงามแห่งการเคลื่อนไหวออกมาได้อย่างเป็นศิลปะ...

เสียงดนตรีท่อนอินโทรค่อย ๆ ถูกบรรเลงผ่านเครื่องเล่น เขาสัมผัสได้ถึงความ 'นุ่มหู' คล้าย Jazz? แต่ไม่ใช่ มันฟังดูใหม่กว่านั้น คนแยกแนวเพลงไม่เป็นแบบเขาก็ไม่รู้เสียด้วยซี

"ชื่อเพลงอะไรเหรอครับ?" เขาเอ่ยถาม

"The Fall ของ Rhye ครับ เป็นศิลปินชาวแคนาดา" เขาเอ่ยตอบ พร้อมโยกหัวตามเสียงเพลงไปด้วยเบา ๆ

"เป็นเพลงแนวอะไรหรือครับ" 

และเมื่อคำถามที่สองถูกยิงออกไป คนตรงหน้าก็คลี่ยิ้มออกมา

"เป็นแนวที่เรียกว่า Sophisti-Pop ครับ มีพื้นฐานมาจาก R&B" 

พอถูกถามเรื่องเพลง เขาดูอารมณ์ดียิ่งกว่าเดิม จอห์นนี่จึงหลับตาลง ก่อนจะฟังเนื้อเพลงอย่างตั้งใจ

"เนื้อเพลงดูเศร้านิด ๆ เหมือนคนแต่งต้องการจะรั้งใครสักคนไว้ไม่ให้จากไปไหน" เขาเอ่ย

"ใช่ครับ ไม่อยากให้ไป..."

หัวใจจอห์นนี่กระตุกวูบ เขาเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้งด้วยหัวใจที่สั่นไหวคุณเจ้าของร้านไม่ได้หันมา เขาเอาแต่ยืนนิ่ง จ้องแผ่นเสียงที่หมุนคว้างอยู่อย่างนั้น 

ชายหนุ่มสังเกตเห็นใบหูที่ข้างแก้มของเจ้าของลักยิ้ม กำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง...

"ผมไม่ซื้อนะครับ" 

"อ้าว" 

เจ้าของลักยิ้มผละจากแผ่นเสียงตรงหน้า ก่อนจะหันกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง ในแววตาฉายความผิดหวัง ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายยิ้ม

นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน จอห์นนี่ ซอ ยังคงอยู่ในร้านแผ่นเสียง.