เสียงสวบสาบของคมมีดก้องกังวานไปทั่วผืนป่า หญิงสาวร่างทะมัดทะแมงใช้สองมือแหวกพงหญ้าสูงเท่าหัว สายตาสอดส่องมองหาสิ่งมีชีวิตอย่างระแวดระวัง 

ไม่น่าเชื่อว่าเวลาไม่กี่นาที เสียงของฮอลแลนด์ ลูกเรือหนุ่มที่ลงมาสำรวจผืนป่าพร้อม ๆ เธอจะเริ่มไกลห่างออกไปทุกที

"ฉันมาทางทิศตะวันตก นายไปอีกทางได้เลย" เธอตะโกนตอบเขาจนสุดเสียง

หลังจากทำลายพงหญ้าไปไม่รู้กี่เหล่ากอ หญิงสาวก็พบกับลำธารใส ลาร์สันทึกทักเอาเองว่าเวลารุ่งสาง อาจเป็นช่วงเวลาที่ก้ำกึ่งเกินกว่าจะมีสัตว์น้อยใหญ่ออกหากิน แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังมีปืนพกบรรจุกระสุนเต็มแม็ก นอนแน่นิ่งอยู่ในซองหนังคาดเอว

เธอหันขวับไปตามต้นเสียง หัวใจเต้นรัวเร็วจนแทบทะลุอก เธอรีบใช้มือขวาแตะซองหนังที่ข้างเอวอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นที่มาของเสียง เธอก็ชักมือกลับในทันใด 

"โธ่ เอ๊ย...เจ้าแรคคูน"

ดวงตากลมโตของเจ้าสัตว์หน้าขนกำลังจ้องมองเธอจากโคนต้นไม้ใหญ่บริเวณใกล้ ๆ มันทำจมูกย่น ส่งเสียงฟุดฟิดดูไร้พิษภัย

"มานี่มา กินนี่สิ" 

เธอหยิบแครกเกอร์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อที่ข้างอก ก่อนจะยื่นให้มันอย่างเป็นมิตร เจ้าแรคคูนตัวน้อยทำจมูกฟุดฟิดถี่ขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ คลานมาทางเธอช้า ๆ ทีละก้าว.. สองก้าว...

เสียงมนุษย์! เธอตกใจจนเผลอปล่อยแครกเกอร์หล่นจากมือ ด้วยสัญชาตญาน มือขวารีบชักปืนพกออกจากซองหนัง ก่อนจะหันปลายกระบอกของมันไปที่ต้นเสียง

"ใครกัน!!!" เธอตวาดลั่น 

ร่างปริศนาพุ่งออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะคว้าเจ้าแรคคูนดังหมับ เพื่ออุ้มมันขึ้นไปกอดแนบอก 

'ผู้หญิง' ลาร์สันลดปืนลงในทันที แม้จะไม่ต้องหันอาวุธใส่ แต่เธอยังไม่อาจวางใจผู้มาใหม่ได้ในทันที หญิงสาวใช้สายตาสำรวจอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ 

เธอสวย-- ผมสีดำขลับถูกถักเป็นเปียยาวถึงกลางหลัง ผิวสีแทน ดวงตาคมสีน้ำตาลดูเป็นประกายเมื่อต้องแสงตะวันอ่อน ๆ ของยามเช้า เธอพูดอะไรบางอย่างออกมาเป็นภาษาแปลกประหลาดที่เธอไม่เข้าใจ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มาเพื่อทำร้าย ลาร์สันจึงตัดสินใจที่จะผูกมิตร

"ฉัน ชื่อ บรี... บรี... ลาร์สัน" 

หญิงสาวพูดชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะใช้ฝ่ามือชี้เข้าหาตัว เป็นสัญลักษณ์ให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าหมายถึงนามตน

หญิงสาวปริศนาเอ่ยตาม ลาร์สันพยักหน้า ก่อนจะใช้ฝ่ามือผายไปอีกฝั่ง เธอพยายามใช้ภาษากายสื่อสารกับอีกฝ่ายแทนคำพูด

"เทสซ่า" เธอตอบ พร้อมยกฝ่ามือแนบลงบนอกของตนเอง

"บรี" ลาร์สันพูดอีกครั้ง พร้อมหันฝ่ามือเข้าหาตัว จากนั้นเธอเอ่ยทวนคำว่า "เทสซ่า" ซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันมือไปยังอีกฝั่งเพื่อทบทวนความเข้าใจ

เสียงนกหวีดดังสนั่น เจ้าแรคคูนส่งเสียงแหลมสูงก่อนจะวิ่งเตลิดเข้าป่าไป ลาร์สันหันหน้าไปทางต้นเสียง เพราะนั่นคือสัญญาณเรียกรวมพล และเมื่อหันกลับมาอีกครั้ง หญิงสาวนาม 'เทสซ่า' ก็หายไปเสียแล้ว 

จิตใจของลาร์สันกลับมาห่อเหี่ยว แต่ก็ยอมกลับไปสู่จุดประจำการแต่โดยดี ภาพใบหน้าสวยของอีกฝ่ายยังคงติดตรึง 

"ฉันจะกลับมาตามหาเธอ เทสซ่า..." 

ลาร์สันกระซิบกับตัวเองแผ่วเบา ก่อนจะวิ่งตรงไปยังชายฝั่งอีกครั้ง.