(Scarlett Johansson x Elizabeth Olsen)"อะไรนะ!!! ลืมร่มไว้ที่ห้องเหรอ?" นัยต์ตาสีเขียวดูไม่สบอารมณ์นัก ใบหน้ากลมมนหวานหยดยามแย้มยิ้ม บัดนี้ถมึงทึงขึงขัง
ความเอาจริงเอาจังของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้หวั่นเกรง ร่างเล็กตรงหน้าท้าวสะเอว ขยับแข้งขายุกยิกราวกับจะเต้นแท็ป ฉันใช้สายตากล่าวคำว่า 'ขอโทษ' แทนคำพูด อีกฝ่ายจึงได้แต่ส่งเสียงถอนหายใจ
"เราไม่อยู่ตรงนี้ตลอดไปนะโจ" เจ้าของเสียงหวานพ่นลมหายใจฟึดฟัด บุ้ยปากจนแก้มทั้งสองข้างพองลม 'โจ' ไม่ใช่ชื่อของฉัน ฉันชื่อสการ์เล็ต แต่อีกฝ่ายมักจะเรืียกแบบนั้น มาจากนามสกุล 'โจแฮนส์สัน' เจ้าของนามสกุล 'โอลเซน' บอกว่าเรียกแบบนี้น่ารักกว่า ฉันไม่เห็นด้วย แต่ก็ปล่อยตามใจอีกฝ่าย
ฉันปลดสายกระเป๋าเป้ออกข้างนึง ก่อนจะเลื่อนมันมาไว้ข้างหน้า ใช้มือขวารูดซิปเพื่อหยิบซองเสื้อกันฝนสีชมพูขึ้นมา และยื่นมันให้เธอ
"อ้าว...มีก็ไม่บอก" เธอทำท่าฮึดฮัดเล็กน้อย ก่อนจะรับเอาซองไปแกะสองมือค่อย ๆ คลี่ เสื้อกันฝนพลาสติกสีชมพูใสออกมาสวมลงบนหัว และดึงให้คลุมมิดตัวอย่างทุลักทุเล ในขณะนั้น ฉันก็หยิบซองสีเหลืองอีกห่อมาแกะออกเพื่อสวมลงบนหัวตัวเองเช่นกัน
เราเดินท่ามกลางสายฝนไปพร้อม ๆ กัน อันที่จริงไม่ได้ตกแรงนัก แต่ก็เม็ดใหญ่เกินกว่าจะเดินลุยตัวเปล่า พวงแก้มสีชมพูของอีกฝ่ายบัดนี้ดูกลมจนคล้ายลูกชิ้น เพราะเจ้าตัวเล่นรูดฮู้ดเสียแน่นสุดปลายเชือก นึกอยากจะเอานิ้วขึ้นมาจิ้มความบวมตุ่ยนั่น แต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะบ่นว่าเล่นไม่รู้เรื่อง
"นี่... เอาจริง ๆ มันสะดวกกว่าร่มอีกแฮะ" จู่ ๆ เสียงใสก็เอ่ยขึ้นมา แน่นอนว่าดูอารมณ์ดีขึ้น
"งั้นวันหลังใส่เสื้อกันฝนดีกว่าเนอะ" คนเด็กกว่าหันมายิ้ม หยดน้ำเกาะเต็มจมูกเล็ก ๆ ของอีกฝ่าย ส่วนมือน้อย ๆ ทั้งสองข้างก็โผล่พ้นชายเสื้อกันฝนสีชมพูออกมาเพียงครึ่งเดียว เธอยกมันขึ้นมาโบกเล่นไปมากับเม็ดฝน
เพราะฉันยิ้ม...
"ได้สิ" ฉันเอ่ยตอบ
"อื้อ" เธอพยักหน้าสองสามที ก่อนจะเดินย่ำไปตามทางจนน้ำฝนที่ขังในแอ่งกระฉอกเต็มไปหมด
แม้โอลเซ่นจะชอบเสื้อกันฝน แต่ไม่มีวันใดเลยที่เธอจะยอมชอบฝน ต่างกับฉันที่ภาวนาให้ฝนตกทุกวัน เพราะในกระเป๋าฉัน มีเสื้อกันฝนติดไว้ตลอดทั้งปี.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in