ต่อให้หนีไปแสนไกล แต่ใจวนอยู่ที่เดิม - me

ปิดทุกอย่าง
เงียบเชียบ
และหายหน้าไปจนคนคิดว่าตายไปแล้ว

( จริงๆ ก็อยากหายไปจริงๆนั่นแหละ
ช่วยหายไปจริงๆเสียที )

‘ ขอบใจนะที่ยังมีชีวิตอยู่ ...
มีชีวิตอยู่ต่อไปเรื่อยๆนะ ’
ย่าคือผู้หญิงที่เศร้าที่สุดที่ฉันเคยรู้จักมา
และย่าคือคนที่อบอุ่นที่สุดเช่นกัน

อยู่มานานขนาดนี้
ต้องแบกความเศร้ามาเนิ่นนานขนาดไหนกัน

ย่าคงพูดด้วยความเข้าอกเข้าใจ อย่างสุดซึ้ง
ย่าคงรู้ว่ามันยากแค่ไหน
ทรมานแค่ไหนที่ต้องอยู่ต่อไป
แต่ก็จากไปไหนไม่ได้

เหนื่อยเหลือเกิน
แต่ก็ยังรัก —

การหายเงียบไปจากครอบครัวและคนที่รัก
ไม่ต่างอะไรจากการขังตัวเองไว้นอกบ้านท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำ โง่เขลาสิ้นดี แต่ก็ยังเลือกแบบนั้น

แต่ทว่ามือที่สั่นเทาคู่นี้ก็ไม่กล้าที่จะจับคันโยกประตูแล้วก้าวเข้าไป ซ่อนตัวอยู่ในความอบอุ่น ราวกับว่าทำผิดในฐานะอาชญากรร้ายแรงมาอย่างไรอย่างนั้น

อีกครั้งที่ถอยห่างจากผู้คน

จิตใจล่องลอยไปแสนไกล
แต่ตัวยังคงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

หรือแม้บางครั้ง
ตัวอยู่ไกล แต่ใจก็โหยหา
บางสิ่ง

นำมาซึ่งความหงุดหงิดทุกครั้ง
ที่กายใจไม่สานสัมพันธ์กัน

ยอมรับว่า ความสัมพันธ์ฉันมันห่วยแตกมาเสมอ
ก็คงไม่แปลกอะไร — แม้แต่สัมพันธ์กับตัวเอง ยังไม่ได้เลย ชีวิตก็แบบนี้ ฉันก็เป็นแบบนี้

การเป็นตัวเองมันยากแค่ไหนกันนะ
รู้ทั้งรู้ รู้เต็มหัวใจ แต่ก็ไม่วาย สับสน

บางครั้งเข้าใจดิบดี
แต่บางครั้งก็ว้าวุ่นเหลือเกิน

หวังว่าการนัดครั้งสำคัญในวันพฤหัสบดีที่จะวนมาถึงอีกครั้งคงช่วยหยุดอะไรได้บ้าง อย่างน้อยก็ช่วยทำให้มีสติ คิด ทำ เหมือนผู้คนธรรมดาบ้างเถิด — ถ้าดียิ่งกว่า ก็ขอให้มีแรงที่จะก้าวพ้นออกมาจากอดีตเสีย

รู้แล้วนี่ว่าทำอะไรไม่ได้เท่าไหร่
นอกจากเรียนรู้
แต่ก็ไม่คลืบคลานไปไหน
ทฤษฎีมากมายก็ไม่อาจช่วย
ถ้าไม่ลงมือทำอะไรเสียที

ถ้าไม่ออกแรงก้าวด้วยใจเสียที
กายก็คงเหนื่อยเปล่า

อย่ากระนั้นเลย
พักสักนิด แล้วคงคิดออก

ปล . กลับมาเขียนอีกครั้งเพราะรู้สึกว่าหนักเกินไปแล้ว
บางทีเราอาจจะไม่ได้อยากแค่ระบาย แต่เราต้องการให้คนได้ยินเราด้วยก็ได้มั้ง ถึงได้ทำแบบนี้

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น