รอยยิ้มที่เผยออกมาในวันที่เพลงเศร้าบรรเลง - me

ฟังดูเพี้ยนพิลึกใช่หรือไม่ที่จะพูดแบบนั้น
แต่บทเพลงครื้นเครงสำหรับคนอื่น
ไม่ได้ทำให้เราอยากจะลุกขึ้นมา
ขยับร่างกายเพื่อเต้นรำไปกับพวกเขาเลย

หากเลือกได้ คงอยากหนีหายไปอย่างเงียบๆ
แต่ทว่าบางครั้งกลับเลือกอะไรไม่ได้เลย
นอกจากนั่งลงตรงนั้น และนั่งลงอย่างเงียบๆ
มองดูพวกเขาเหล่านั้น ที่สนุกสนานเหลือเกิน

...

จนถึงตอนจบของงาน
เพลงบรรเลงช้าลง
ผู้คนถยอยกลับ
จนเหลือไว้เพียงเศษซากของงานเลี้ยง

ชีวิตหลังงานเลี้ยงของผู้คนเหล่านี้จะเป็นอย่างไรกันหนอ ?

พวกเขากลับออกไปแล้ว
จะยังมีความสุขเหมือนครั้งตอนที่หมุนตัว กินดื่ม อย่างสนุกสุดเหวี่ยง ณ ที่แห่งนี้หรือไม่

ประตูปิดลง
เพลงหยุดบรรเลง มีเพียงความเงียบ
เหลือแสงสว่างที่ถูกเปิดเท่าที่จำเป็น

เมื่อนั้นผู้นั่งเงียบมาตลอดอยู่มุมหนึ่งของห้อง
เผลอยิ้มออกมา และโล่งใจที่มันจบลงเสียที

แผ่นเสียงถูกเปลี่ยน จากบทเพลงครื้นเครงเป็นเพลงที่สนองห้วงอารมณ์ —
ชายกระโปรงสบัดพริ้วเบาๆ

อยากร้องไห้ใช่ไหม
ไม่ต้องทนอีกแล้ว
ร้องออกมาเถิด

ผู้คนที่ไม่ทุกข์ร้อนกับชีวิต
ยิ่งทำให้ความเศร้าทวีคูณมากขึ้นอีก
เศร้าเหลือเกิน โศกเหลือเกิน
ที่ไม่อาจทำสิ่งใดได้เลย เหนื่อยเหลือเกิน ท้อเหลือเกิน

น้ำตายังคงไหลอยู่อย่างนั้น
ลิ่มเปียโนที่ถูกกดลงด้วยเรียวนิ้วใครสักคน
เกิดเป็นเสียง ช้าบ้าง ขาดหายบ้าง
แต่ทว่าดูเข้าอกเข้าใจเหลือเกิน

โลกนี้ยังมีคนที่เข้าใจสินะ
บทเพลงเศร้าไม่ได้เป็นของเขาคนเดียว
มันเป็นของเราด้วย

พระเยซูผู้เป็นพระเจ้าก็ร้องไห้ได้ไม่ใช่หรือ
แล้วเราเป็นใครกัน ที่จะอดกลั้นกลืนน้ำตาไว้เพียงผู้เดียว

รอยยิ้มครั้งนี้ ไม่ใช่ความสุข
แต่เป็นความอุ่นใจว่า — จะไม่โดดเดี่ยวเสมอไปหรอกนะ

ลองมองดูซี
ส่วนเล็กๆ ของชีวิต
ยังมีบางสิ่ง เชื่อมโยงกับเราเสมอ
ทั้งสุข ทั้งเศร้า
คละเคล้าไปด้วยความเข้าใจ
แม้เพียงเล็กน้อย

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น