ความอบอุ่นในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ - me

ความรู้สึกอบอุ่นของผิวกาย
ไม่เคยเกิดขึ้นในอุณหภูมิสี่สิบองศา
ถ้าเป็นวันแบบนั้น
เราคงโหยหาความหนาวเย็นเสียมากกว่า
แต่ทว่ากลับไม่

ความมืดไม่เคยปรากฏหากยังมีแสงสว่างดำเนินอยู่
ลมปะทะหน้า หมวกและเสื้อกันลมปกป้องผิวกาย ที่สวมใส่ก่อนจะปีนขึ้นซ่อนท้ายมอเตอร์ไซต์คันโต ทำให้นึกถึงฤดูหนาวตอนเป็นเด็ก ยายกระชับเสื้อกันหนาวที่น้องสาวของแม่ส่งมาให้จากกรุงเทพฯ ตาก่อกองไฟ นั่งอยู่ตรงหน้ากองไฟ หน้าพวกเราถูกฉาบด้วยสีส้มจากไฟฟืนที่ถูกสุม ความชื้นของไม้กับไฟทำให้เกิดเขม่าลอยคลุ้ง จนไม่อาจหยุดสายตาได้ สวยงามเหลือเกิน ตายื่นมือออกมาจากผ้าห่มสีเทาๆ ผืนโต ที่คลุมตัวอยู่เหมือนเอสกีโม ฤดูหนาวตอนนั้นอาบน้ำแทบไม่ได้ และทรมานสุดขั้วสำหรับเด็กๆ ที่ต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า

เขียนมาถึงตรงนี้ ก็พบว่ายายเป็นผู้หญิงสุดวิเศษ
ทั้งย่าและยาย เป็นผู้หญิงที่สมควรได้รับความรัก
และความสุขสบาย

แต่ นึกถึงเรื่องพวกนั้นทำไมกันนะ
ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีทั้งความหนาวและความอบอุ่นแบบนั้นอีกแล้ว จะให้มาก่อไฟผิงตอนนี้ก็คงไม่ใช่การณ์

หรือเพราะไม่มี

ความอบอุ่น
ความอบอุ่น
ความอบอุ่น อย่างนั้นหรือ

ถึงได้นึกถึงขึ้นมา
เพราะมันขาดหายไปสินะ
ถึงได้โหยหา

นานเท่าไหร่แล้ว
ที่เราอยู่ในความเย็นชาของชีวิต
ควบคุมอุณหภูมิด้วยมือของตัวเอง
ร้อนก็เปิดพัดลม เปิดแอร์

หนาวเหรอ ? — ไม่เคยรู้สึกถึงมานานแล้วแฮะ
นอกเสียจากออฟฟิศทรงสี่เหลี่ยมนั่นจะบ้าคลั่งเปิดแอร์หนาวพุ่งสุดขีดจนต้องงัดผ้าคลุมมาห่อตัวเอาไว้

มันก็อุ่นขึ้นมาบ้าง
แต่รู้สึกแย่ชะมัดที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่กองไฟ
แต่เป็นหน้าจอดิจิตอลที่น่าหงุดหงิดโมโห
ข้างๆไม่ใช่ตายาย หรือน้องชายที่ดื้อจนอยากจะให้พ่อแม่ของเจ้าตัวมารับๆไปเสียที

ตอนนั้นมันอาจจะไม่ดีมากหรอกนะ
ตายายที่ยากจน แต่ต้องทนเลี้ยงหลานของลูกๆตัวเอง
เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น รู้สึกเป็นภาระก็คงตอนนั้น

ตายายไม่ได้สอนด้วยความรู้อะไร
แต่รู้ว่าทำอย่างเต็มที่
เลี้ยงหลานๆอย่างเต็มที่
ด้วยอาหารที่หล่อเลี้ยงร่างกาย

มาถึงตอนนี้
สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือ การมีชีวิตอยู่ห่างไกลจากความอบอุ่นเช่นนี้ นอกจากเราไม่ได้มอบอะไรให้กันและกันแล้ว — เรายังตักตวงเพื่อตัวเอง เท่านั้น

เหมือนสำนวนที่บอกว่า
‘น้ำขึ้นให้รีบตัก’

โอกาสเป็นเรื่องสำคัญ และถ้าได้มาก็ดีสำหรับชีวิต
แต่โอกาสของคนอื่น ไม่ใช่ของเรา
ชีวิตของคนอื่น ไม่ใช่สิ่งที่เราจะฉกฉวยได้

ทว่าโลกมันเป็นแบบนั้น
ทุกคนตักตวง กระหายหา ไขว่คว้า อยากได้มา
จนบางครั้งไม่สนอะไร — ขอเพียงได้เติมตัวเองให้เต็ม

เราต่างเติมเต็มตัวเอง
จนเราไม่สามารถโอบกอดใครได้อีก
เราต่างก็หอบหิ้วสัมภาระของชีวิต
มากมายเหลือเกิน
จนไม่มีที่ว่างสำหรับการรักคนอื่นจริงๆ

วงแขนของเราไม่เหลือที่ว่างให้ใครอื่น
นอกจากตัวเอง —

เพราะแบบนั้น เพราะเช่นนั้น
จึงโดดเดี่ยวสุดขั้วหัวใจ
เพราะมองเห็นแค่ตัวเองเท่านั้น
ไม่มีใครที่จะโน้มตัวเข้ามาใกล้

แม้แต่พระผู้เป็นเจ้าผู้สร้างชีวิตนี้ขึ้นมา
ก็ไม่อาจสัมผัส

แต่ความอบอุ่นดุลกายเช่นตอนนั้น เหมือนครั้งที่ตายายมอบให้ คงไม่มีอีกแล้ว — ระหว่างทางที่กลับมาถึงบ้าน จนถึงตอนนี้ ก็ยังถามตัวเองซ้ำๆ ว่าควรทำเช่นไร

ชีวิตเราดำเนินเรื่อยไป
จนไม่เคยได้รู้สึกขอบคุณเท่าที่ควร

ไม่มีการอำลา
ไม่มีการเปิดความในใจ

ทั้งๆที่เรารักกันมากเหลือเกิน
เราโหยหากันเหลือเกิน

หากมันไม่มีแล้ว
ย้อนไม่ได้แล้ว
ชีวิตต่อจากนี้ จะอยู่ด้วยความโหยหาไม่ได้อีก
หากแต่กอดเก็บมันไว้ ด้วยความขอบคุณทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาในชีวิต ; และเดินหน้าต่อไป ลดขนาดสัมภาระของตัวเองลง เพื่อมีพื้นที่ให้ได้โอบกอดคนอื่นบ้าง ยอมรับการโอบกอดจากคนอื่นบ้าง
— ครอบครัว

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น