ตลอดเวลาปีกว่าที่ต้องเจอหมอบ่อยกว่าเจอแม่
ไม่ว่าจะพูดถึงเรื่องที่ทุกข์แค่ไหน เกลียดตัวเองแค่ไหน อยากตายเท่าไร ความจริงที่หมอพูดจะกระแทกใจแรงยังไง
, แต่เราก็ไม่เคยร้องไห้ให้หมอเห็นเลย
มันมีวันที่เราออกมาร้องไห้คนเดียวหลังจากรับยา และมีแค่ไม่กี่คนใกล้ตัวเท่านั้นที่จะเห็นน้ำตาเรา ก็นั่นไม่ใช่เราในเวอร์ชั่นที่อยากให้ทุกคนจำนี่นา
คนที่ต้องทนเราเวอร์ชั่นร้องไห้ตลอดเวลาก็คือแฟนเราคนเดียวนั่นแหละ ทั้งรู้สึกขอบคุณและรู้สึกสงสารเขาเหมือนกันที่โยนตัวเองโหมดดีเพรสใส่เขาเสมอแต่ก็ไปสดใสและไม่ร้องไห้หน้าบูดให้คนอื่นกวนใจ
วันนี้เป็นครั้งแรกที่เราร้องไห้ต่อหน้าหมอ
จริงๆ วันนี้มันเป็นแค่การขอนัดเพื่อเปลี่ยนยาเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะอัพเดตหรือปรึกษาเพิ่มเติมอะไร
แต่พอหมอถาม และได้เริ่มพูด ทั้งหมดที่แบกมาก็ร่วงลงตรงนั้น ความรู้สึกมันสับสนปนเปหนักหน่วง จนไม่รู้จะบรรยายยังไง มันว่างเปล่า มันเหมือนจะไม่เศร้า แต่พอพยายามค้นลงไปให้เจอแผลนั้น น้ำตาก็ร่วงลงมาไม่หยุด
ได้แต่ปาดน้ำตาไป และพูดไป ยิ่งพูด ก็ยิ่งร้องไห้จนรู้สึกอายตัวเองที่อ่อนแอขนาดนี้ให้คนอื่นเห็น
, หมอถามว่า "คุณคิดว่าปัญหาคืออะไร แล้วทำอะไรกับมันได้บ้าง ?"
ก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วก็ร้องไห้
มันไม่ใช่ไม่รู้ มันรู้ดีทั้งหมด มันถึงหนักและกดดัน บีบตัวเองจนสุดท้ายก็มาถึงจุดนี้ .
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in