การตามหาอีกครึ่งหนึ่งของหัวใจ กับภารกิจบนโลกใบนี้ของเหล่านักเดินทางข้ามกาลเวลา ที่มีภารกิจสำคัญ คือต้องหลอมรวมกาย ใจ จิต ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน บนเส้นทางที่น้อยคนนักจะเข้าใจ

ชีวิตที่ดูสวยงามเลิศหรูของผู้คนในสังคมเมืองใหญ่ ภายในใจกลับสับสน ร้อนรน วุ่นวาย กับคำถามมากมายที่ต้องการคำตอบ

มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบทุกอย่าง 

แต่เหมือนไม่มีอะไรสักอย่าง

ประสบความสำเร็จตั้งมากมาย แต่ในใจไม่เคยพอ

มีแต่คนเข้ามาประจบสอพลอ แต่ไร้ซึ่งความจริงใจ 

เมื่อในใจเกิดคำถาม เมื่อความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แล้วจะอยู่ต่อไปอย่างไร บนโลกใบนี้ 

ถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะยอมรับนับถือและเข้าใจในจิตวิญญาณของตัวเอง เพื่อเข้าถึงความรู้สึกรักที่แท้จริง

คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหม ว่าคุณกำลังตามหาอะไรสักอย่าง หรือใครสักคน เป็นอะไร หรือใครก็ไม่รู้ แต่คุ้น ๆ ว่ามีอยู่จริง และเคยรู้จักกันมาแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม ถึงจำไม่ได้ว่า ที่ไหน หรือเขาหน้าตาเป็นยังไง ใช่ที่ตรงนี้หรือเปล่า หรือคนที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไปเมื่อกี้นี้ ? 

คุณอยู่ที่ไหน คุณเป็นใคร ณ ที่แห่งนั้น คือหนแห่งใด ? 

จิตวิญญานข้างใน มันร่ำร้อง เรียกหา มันสับสน เหมือนคนบ้า คุณอยู่ที่ไหน ? 

มีร่า พนังงานออฟฟิศสาวสวยคนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง ท่ามกลางการแข่งขัน แก่งแย่ง ชิงไหว ชิงพริบกัน ระหว่างเพื่อนร่วมงาน หลายครั้งที่มีร่าแสนจะเหนื่อยล้า กับเกม การแแข่งขันในที่ทำงาน และเธอก็ต้องก็เข้าไปอยู่ในเกมนั้นตลอด เพื่อองค์กร เพื่อพัฒนาศักยภาพของตัวเอง และเพื่อผลงาน รวมถึงเงินเดือน และโบนัสที่จะได้รับการพิจารณา ปรับเพิ่มขึ้น 

ถึงแม้มีร่าจะเป็นคนสวย และทำงานเก่ง แต่เธอกลับไม่เคยรู้สึกภูมิใจกับความสำเร็จของตัวเองจริง ๆ เลย เธอยังรู้สึกโหยหาบางสิ่ง บางอย่าง หรือใครสักคน ที่ไหนสักแห่ง กับความรู้สึกแบบนี้ ทำให้มีร่ายังคงไม่ยอมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที เธอเป็นสาวโสด ที่ใช้ชีวิตโลดโผนในสังคมเมืองใหญ่ ที่มีแต่การแก่งแย่งแข่งขัน เพื่องาน เพื่อธุรกิจ เพื่อองค์กร ...

"ทำไมคำถามเหล่านี้ ยังตามหลอกหลอนฉันอยู่ ไม่ว่ายามหลับหรือตื่น ในมโนสำนึกของฉัน ยังมีคำถามนี้โผล่มาทวงถามคำสัญญาเสมอว่า

คุณอยู่ที่ไหน ?

คุณเป็นใคร ?" 

 

มีร่ายังคงมีความสงสัยในความรู้สึกนี้ของเธอ บางครั้งรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เหมือนมีใครอยู่ด้วยใกล้ ๆ แม้อยู่คนเดียวเหงา ๆ 

และบ่อยครั้ง ที่เธอกลับรู้สึกเหงาแม้อยู่ในงานเลี้ยงฉลอง ที่ผู้คนต่างร้องเล่นเต้นรำสนุกสนาน เธอกลับรู้สึกเหมือนมีใครรอเธออยู่ที่บ้าน  

"ฉันต้องทำยังไง เราถึงจะได้พบกัน ณ ที่แห่งนั้น คือหนแห่งใด ที่ ๆ เหมือนคุ้นตา แต่ไม่รู้ว่าที่ไหนกัน ณ ที่แห่งนั้น 

คุณอยู่ไหน ?" 

เป็นคำถามที่เธอมักจะพูดกับตัวเองเสมอ 

"บางครั้ง ทำไมรู้สึกว่าคุณอยู่ไม่ไกล และคอยเฝ้ามองฉันอยู่ แท้จริงแล้ว 

คุณอยู่ไหน ? 

อยู่แถวนี้หรือเปล่า ?"  

"ในทุก ๆ วัน ทุกครั้งที่ฉันเผลอ เหมือนว่าคุณอยู่ใกล้ ๆ บางครั้งเหมือนเราทักทายกัน คุณเป็นใคร ?" 

มีร่าคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เธอต้องการคำตอบจากความรู้สึกเหล่านี้จริง ๆ ชีวิตที่ยุ่งเหยิงวุ่นวายในเมืองใหญ่ ทำอะไรก็มีแบบแผน ต้องทำตามสูตร มีตารางเวลาควบคุม แต่ใจกลับรู้สึกว่ากำลังหลงทาง 

"ฉันทนอยู่กับคำถามเหล่านี้ อีกต่อไปไม่ไหวแล้วนะ ! "

เมื่อหัวใจร่ำร้องเรียกหาคำตอบ ไม่ใช่สิ เหมือนว่ามีใครบางคนกำลังเรียกหาให้เธอมาเจอกันต่างหาก

มีร่าตัดสินใจว่าเธอจะลองลาหยุดพักผ่อนสักหนึ่งสัปดาห์เพื่อค้นหาคำตอบที่แท้จริงให้กับชีวิตของตัวเอง และเมื่อเธอเข้าไปคุยกับเจ้านายเพื่อขอลางาน เขากลับตอบว่า 

บอส : หนึ่งสัปดาห์ ผมว่ามันยังน้อยไป ชีวิตทั้งชีวิตนะมีร่า 

มีร่า : ถ้าอย่างนั้นมีร่าขอลางานสักสองสัปดาห์ได้ไหมคะบอส 

บอส : ไม่เคยมีใครมาขอลางานเพื่อไปค้นหาความหมายของชีวิตมาก่อนเลยนะมีร่า คุณคือคนแรก และผมก็ยินดี และดีใจที่เห็นคุณเป็นแบบนี้ คุณกล้าทำในสิ่งที่หัวใจต้องการ คุณมีความศรัทธาในความเชื่อ ในตัวตน คนแบบคุณหายากจริง ๆ 

มีร่า : ขอบคุณค่ะบอส มีร่าแค่คิดว่ายังสับสนในความรู้สึกของตัวเองค่ะ 

บอส : ดีแล้วมีร่า แบบนี้แหละดีแล้ว 

บอสหยุดคิดไปสักพักหนึ่ง แล้วถามกลับมีร่าว่า 

บอส : คุณคิดว่าคุณจะไปที่ไหน ไปทำอะไร แล้วไปกับใคร คุณวางแผนไว้หรือยัง 

มีร่า : ยังค่ะบอส มีร่าคิดว่าขอลางานได้ก่อน แล้วค่อยวางแผน 

บอส : ในประเทศ หรือต่างประเทศดีละ 

มีร่า : แค่ในประเทศก็พอแล้วค่ะบอส ถ้าเผื่อบอสมีงานด่วน มีร่าจะได้กลับมาช่วยงานบอสได้ทัน

บอส : ไม่เอานา มีร่า คุณจะไปค้นหาความหมายของชีวิตนะ จะมาห่วงงาน ห่วงเพื่อน ห่วงลูกค้า หรือห่วงบริษัทไม่ได้ คุณไปทำสิ่งที่คุณต้องการให้เต็มที่นะ ส่วนเรื่องทางนี้ไม่ต้องห่วง ผมหาคนมาทำแทนคุณไปก่อน อ้อ ผมจะเก็บตำแหน่งคุณไว้ให้เหมือนเดิม เผื่อคุณจะถามต่อ

มีร่า : แหม บอสก็

บอส : สักหนึ่งเดือนพอไหม ให้คุณไปได้ให้เต็มที่เลย ลองไปภาคเหนือสักหนึ่งอาทิตย์ ภาคใต้หนึ่งอาทิตย์ ตะวันออก ตะวันตก ก็ไปมันให้หมดเลยเป็นไง ดีไหม 

มีร่าเผลออุทานออกมาอย่างดีใจ 

มีน่า : หนึ่งเดือนเลยเหรอคะบอส 

บอส : ได้สิ ผมเป็นบอสนะ

มีร่า : ค่ะ ๆ มีร่าไม่ได้สงสัยในข้อนั้น 

เธอพูดพลางยิ้มแก้เขินที่เผลอดีใจออกนอกหน้าไปหน่อย

บอส : ถ้ามีอะไรไม่สะดวก คุณโทรหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะ ส่วนนี้ของขวัญสำหรับนักเดินทาง 

บอสพูดพร้อมยื่นเช็คใบหนึ่งให้มีร่า "เก็บไว้เผื่อฉุกเฉิน"

มีร่า : ขอบพระคุณค่ะบอส รักบอสที่สุดเลยค่ะ 

บอสได้ยินคำว่ารัก ก็เกือบเก็บอาการไม่อยู่ แก้มแดงขึ้นมาเฉย ๆ แต่มีร่าก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมัวแต่ปลื้มใจกับความใจดีของบอส 

บอส : หือ ไม่ปฏิเสธหน่อยเลยเหรอมีร่า

มีร่า : ไม่มีทางค่ะ มีร่ายินดีต้อนรับอย่างเดียว 

เธอพูดพร้อมทำหน้าตาน่าเอ็นดูแบบเด็กได้ของขวัญที่ถูกใจ

บอส : ผมอวยพรให้คุณสนุกกับการเดินทางและได้คำตอบในสิ่งที่คุณตามหานะมีร่า พวกเรารอคุณอยู่ที่นี่นะ 

มีร่า : ขอบคุณอีกครั้งค่ะบอส

มีร่าไหว้ขอบคุณเจ้านายอย่างนอบน้อม

บอส : คุณพร้อมเดินทางวันไหนก็แจ้งเลขาได้เลยนะ

มีร่า : ค่ะบอส

ในใจของบอสนั้นถึงอยากจะถามมีร่าว่า ต้องการเพื่อนเดินทางไหม แต่ก็ต้องสงวนท่าทีไว้ เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นสมภารกินไก่วัด และในใจก็แอบคิดถึงแอบเป็นห่วงมีร่า ด้วยความเป็นผู้ใหญ่ เป็นเจ้านายเขาจึงทำได้แค่สนับสนุนในสิ่งที่มีร่าต้องการจะทำ และหวังว่าเธอจะกลับมาเป็นมีร่าที่สดใสและเปี่ยมพลัง พร้อมทำงาน มีความรักที่สมหวัง และจิตใจมั่นคง 

มีร่าวางแผนเดินทางตามที่บอสแนะนำ คือจะไปทุกภาคของประเทศไทย เธอทำการจองตั๋วเดินทาง และทริปท่องเที่ยวไว้เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็แค่ปล่อยให้หัวใจนำทาง 

เธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าจะไปหาอะไร หาใคร ที่ไหน แต่เมื่อเสียงในหัวใจมันร่ำร้อง มันเรียกหา เธอก็จะไป 

"เอาล่ะ ฉันจะออกเดินทางตามหาคุณเอง ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน หรือคุณเป็นใคร ขอให้รู้ไว้ สักวันเราต้องได้เจอกัน"

ในการเดินทางท่องเที่ยวตามลำพังในใจของเธอยังรับรู้ในความรู้สึกนั้น เหมือนมีใครอยู่ด้วยตลอดเวลา จนบางครั้งเธอก็เผลอยิ้มออกมาอย่างมีสุข เธอบอกกับใครคนนั้นว่า

"ในขณะที่ฉันออกค้นหา ฉันกลับรู้สึกว่า คุณอยู่เคียงข้างฉัน และเราเดินทางไปด้วยกัน คุณเป็นใคร ?"

ความรู้สึกแบบนี้ คืออะไรกัน !

และถึงแม้เธอจะสนุกและมี

ความสุขกับการเดินทางท่องเที่ยวไปตามสถานที่แปลกตาแปลกใจ ไปจนทั่วแล้ว แต่ความรู้สึกในใจ คำถามที่รอคำตอบ ก็ยังคงวนกลับมาที่เดิม 

"หรือนั่นมันเป็นแค่ความฝัน เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันยังอยู่ตัวคนเดียว โดดเดี่ยว อ้างว้าง แล้วคุณอยู่ไหน 

คุณหนีหายไปอีกแล้ว ทำไม ? "

นี่คุณกำลังเล่นเกมอะไร 

อย่าล้อเล่นกับฉันแบบนี้สิ 

ฉันไม่สนุกเลย ! 

รู้ไหมว่ามันทุกข์ ทรมาน กับการตามหาอีกครึ่งหนึ่งของหัวใจ 

ถ้าคุณมีตัวตนจริง ถ้าคุณอยู่ที่นี้ ออกมาสักทีสิ 

คุณรู้ไหมว่า ฉันเหมือนคนหลงทาง ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันเริ่มท้อแล้วนะ และฉันกำลังมีความคิดว่า ฉันจะเลิกตามหาคุณ ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอแล้ว

ฉันออกเดินทางไปทั่ว ทั้งเหนือ ใต้ ออก ตก เพียงเพื่อจะเจอกับความว่างเปล่า อย่างนั้นเหรอ

ไม่ยุติธรรมเลย 

อย่างน้อย ๆ ฉันควรได้ข้อมูล ได้ปริศนา หรือใครสักคนที่ชี้ทางให้ฉันบ้าง เพื่อที่จะพาฉันไปค้นหาคำตอบบ้างสิ นี่อะไรกัน ! 

ว่างเปล่า 

เอาละ ตอนนี้ฉันเหนื่อย ฉันหมดแรง ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันขอยอมแพ้ต่อเกมนี้ของคุณ 

ขอยอมแพ้ต่อโชคชะตา 

 

คุณจะเป็นอะไร เป็นใคร ณ ที่แห่งใด ฉันไม่สนใจอีกแล้ว 

ฉันหยุด ฉันพอ พอแล้ว

ฉันขอพักก่อน ฉันจะนอนให้ตัวเองมีแรง และเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันจะดูแลตัวฉันเอง ฉันจะเป็นคนใหม่ จะพาตัวเองไปเจอผู้คนในชีวิตจริง ฉันจะทำงานสายอาชีพทางโลกของฉัน ฉันจะรักทุกคนเท่าที่ใจดวงนี้จะรักได้ 

เพราะฉันไปดูมาหมดแล้ว ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ คือความงามในแบบของตัวมันเอง ฉันจะรักในทุกสรรพสิ่ง 

เป็นอิสระจากคำตัดสิน 

ความรักและความเกลียด 

ฉันจะไม่ยึด ไม่ติด ไม่ผูก ไม่พัน กับใคร อะไร หรือสิ่งใด 

ทั้งนั้น 

ว่าแต่ ตอนนี้ คุณอยู่ที่ไหน ?

…..

 ณ อีกฝากหนึ่ง ของหัวใจ

ฉันอยู่นี้ ไม่เคยหนีห่างไปไหน 

เธอต่างหากละ ที่ละทิ้งฉันไป 

มองไม่เห็นฉัน มองข้ามฉัน

เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ ! 

เธอเอาแต่วิ่งไลล่าหาความหมายของชีวิตบ้าบออะไรข้างนอกนั่น

ทั้ง ๆ ที่ฉันอยู่กับเธอตลอดเวลา แต่เธอกลับทำเหมือนว่า ไม่รู้จักกัน 

เธอใจร้ายมาก 

เธอลืมฉัน แล้วยังมาโทษฉันอีก 

เธอโทษทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทุกคน ยกเว้นตัวเอง 

ในขณะที่ฉันตะโกนบอกเธอ ว่าฉันอยู่นี้ เธอกลับออกไปตามหาอะไรของเธอ ข้างนอกนั่น 

อีกแล้วนะ ที่ฉันยิ่งพยายามบอกเธอว่า ฉันอยู่นี้ อยู่ตรงนี้ เธอก็ยิ่งหนีห่างออกไป 

ทำไม ?

เธอพูดคุยกับผู้คนข้างนอกทุกวัน เธอสนใจเขา ฟังสิ่งที่เธอไม่ชอบ ดูสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ พูดเรื่องที่เธอไม่ถนัด กับใครอื่นมากมาย 

เพียงเพราะอยากให้คนอื่นยอมรับในตัวเธอ แต่ไม่ยอมคุยกับฉันบ้างเลย ทั้ง ๆ ที่ฉันมีคำตอบทุกอย่างที่เธอต้องการ คุยกับฉันบ้างสิ !

แต่เธอก็ไม่เคยฟังฉันเลย รู้ไหมว่าฉันอดทนกับความโง่เขลาของเธอมามากแค่ไหน

ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่เคยทิ้งเธอ ไม่ว่าเธอจะไปไหน ทำอะไร ฉันตามไปดูแลเธอทุกที่ เฝ้าดูไม่เคยห่าง 

เมื่อไหร่เธอถึงจะรู้สักที ว่าฉันไม่เคยหยุดรักเธอเลย ไม่ว่าเธอจะใจร้ายกับฉันแค่ไหน  

ไม่ว่าเธอจะทิ้งฉันไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฉันก็ยัง รักคงมั่นแค่เธอ

หลาย ๆ ครั้งที่เธอหาเรื่องให้ฉัน เธอจะเคยรู้บ้างไหมว่าฉันนั้น เจ็บ !

ฉันเจ็บปวดกับการกระทำที่แสนจะงี่เง่าของเธอจนปางตาย มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เธอไม่เคยรับรู้ ไม่เคยเห็น ไม่เคยเข้าใจ

แต่ฉันก็ทน และให้อภัยเธอตลอด เพียงเพราะ รัก เพียงเพราะเป็นเธอ 

และไม่เคยท้อ 

ฉันไม่เคยสิ้นศรัทธาในตัวเธอ ฉันเฝ้ารอวันนั้น

ฉันหวังเพียงสักวัน เธอจะมองเห็นฉัน ว่าฉันอยู่ที่นี้ อยู่ตรงนี้ อยู่มานาน อยู่ตลอดมา และจะอยู่ตลอดไป

…...ที่อกข้างซ้ายของเธอไง 

เมื่อเธอ "ตื่น" ขึ้นมา เธอจะพบว่า ฉันอยู่ที่นี้ อยู่ตรงนี้ ที่อกข้างซ้าย ในหัวใจเธอ 

ฉันคือบ้านของเธอ 

บ้านภายในใจ 

บ้านที่เธอตามหา 

กลับบ้านเราด้วยกันนะ 

ฉันอยู่นี้ ! 

…….

มีร่าตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่น สดใส วันนี้เธอยังเหลือเวลาพักอีกหนึ่งวัน เธอตื่นมาแล้วคิดทบทวนถึงช่วงเวลาที่เธอได้ออกเดินทางท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่าง ๆ 

การเดินทางที่ทำให้เธอได้เรียนรู้ และเข้าใจในวิถีชีวิตของผู้คน ในแต่ละภูมิภาค วัฒนธรรม ความเชื่อ ความศรัทธา ในแต่ละท้องถิ่น 

ธรรมชาติของสิ่งมีชีวิต ล้วนเสาะแสวงหาหนทางแห่งการอยู่รอด 

แม้แต่ต้นไม้ใบหญ้า ยังแข่งกันเบิกบานมารอรับแสงแดด 

รากที่ชอนไชไปใต้ดินเพื่อหาอาหารมาเลี้ยงลำต้น สายน้ำยังคงไหลลงไปในทิศเบื้องล่าง

ท้องฟ้ายังคงสวยงามแม้ในยามที่เราหลับใหล 

แล้วหัวใจของฉันล่ะ ! 

มีร่าเผลออุทานออกมา 

"หัวใจของฉัน" 

พลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรู ดั่งทำนบแตก 

มีร่าร้องไห้จนตัวโยน สะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดที่อยู่ลึกสุดหัวใจ 

มันเจ็บปวด ทรมาน เธอเพิ่งเห็นว่า หัวใจเธอนั้นก็มีความรู้สึกเจ็บปวดทรมาน 

ทำไม ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยเห็น ใช่ ! เธอไม่เคยเห็นใจตัวเองเลย 

เมื่อเห็นอย่างนั้น มีร่าก็ยิ่งร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดกับหัวใจตัวเอง 

ยิ่งดู ก็ยิ่งเห็น ยิ่งเห็นก็ยิ่งเข้าใจว่าที่ผ่านมาเธอทำร้ายหัวใจตัวเอง 

เป็นตัวเธอเอง ไม่ใช่ใครที่ไหน 

มีร่าปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่อย่างนั้นไปอีกสักพัก 

"ฉันขอโทษ" 

มีร่าพูดกับตัวเองในขณะที่มองสองมือ แล้วยกขึ้นมาโอบกอดตัวเองไว้อย่างแน่น 

มีร่า : ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันตลอดมา ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน แม้แต่ตอนที่ฉันนอนหลับพักผ่อนแสนสบาย เธอก็ยังคงเฝ้าดูแลฉัน ทำงานเพื่อให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป 

ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน 

ขอบคุณนะหัวใจ 

ตอนนี้ฉันรู้แล้ว เข้าใจแล้ว ว่าสิ่งที่ฉันตามหา คืออะไร อยู่ที่ไหน และเป็นใคร 

ฉันเจอแล้ว เราพบกันแล้ว 

สัญญาว่าจะไม่ให้หนีไปไหนอีกแล้ว 

สัญญากันแล้วนะหัวใจ 

…

เรื่องสั้นจบในตอน บอกไว้ก่อน เผื่อมีคนตามหา 

ผู้แต่ง 

แสงอักษร