คุณเคยกลัวอะไรมากๆไหม?
สำหรับฉันสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือจิตใต้สำนึก
เหมือนกับเรื่องราวทุกอย่าง อดีต ความเจ็บปวด ความทรงจำ และความสุข ทุกองค์ประกอบของชีวิตเราซ่อนอยู่ภายใต้สิ่งที่เราเรียกมันว่า ’จิตใต้สำนึก’
และฉันไม่เคยเลยสักครั้งที่จะพยายามเปิดมันออกมา..

คืนหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาด้วยความกลัว
มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

ฉันรีบวิ่งไปเปิดไฟ
เปิดประตูห้อง
ฉันรีบวิ่งออกไปนอกบ้าน
เพื่อหาอากาศหายใจ
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
เพื่อบอกกับใครสักคนว่าฉันไม่โอเค
ฉันรีบเปิดมือถือขึ้นมา
เพื่อให้มันกลบเสียงของความเงียบ

ทั้งอึดอัด ทั้งน่ากลัว
เหมือนโลกนี้ไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากฉัน

ทุกครั้งที่ฉันหลับตา
เหมือนฉันกำลังเดินเข้าไปที่ไหนสักแห่ง
ทั้งมืด ทั้งแคบ เงียบเหงา และน่ากลัว
ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่
ฉันก็ยิ่งไม่อยากมีชีวิตอยู่มากเท่านั้น

ความกลัวเกิดขึ้นในใจฉัน
มันกัดกินทุกอย่างที่ฉันมี
แม้กระทั่งการมีชีวิตอยู่ของฉัน

ทุกๆคืนความรู้สึกเหล่านี้จะวนลูปกลับมาเรื่อยๆ

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันไม่กล้าที่จะหลับตา
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตัวฉันกลัวความมืด
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันคิดว่าการหายใจคือสิ่งที่ยากที่สุด
และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ความเงียบมันน่ากลัวขนาดนี้..

สุดท้ายคืนนั้นฉันพบว่า..
สถานที่ที่ฉันกำลังเดินเข้าไปนั้น
คือจิตใจของฉันเอง

สิ่งที่ฉันกลัวที่สุด
สิ่งที่ฉันกลัวมาตลอด
คือตัวฉันเอง

ฉันเห็นสัตว์ร้ายที่ค่อยๆเติบโตขึ้นในตัวฉัน
เติบโตขึ้นในความคิดฉัน
เติบโตขึ้นในใจฉัน
...

หลายๆวันที่ผ่านมาเหมือนกับว่า
ความกลัวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นค่อยๆหายไป
ฉันกลับมานอนได้ปกติ
และใช้ชีวิตในความเงียบได้โดยไม่ต้องกลัวอีกต่อไป

ถือเป็นสัญญาณที่ดีเลยแหละ
ฉันคิดว่าฉันใกล้หายดีแล้วี

แต่สุดท้าย..

วันนี้.. ตอนนี้..
สัตว์ร้ายที่ฉันพยายามลืมมันมาตลอด
สัตว์ร้ายที่ฉันเกลียดหนักเกลียดหนา
สัตว์ร้ายที่ฉันเรียกมันว่าจิตใจ
สัตว์ร้ายที่ฉันคิดว่ามันคงจากฉันไปตลอดกาล

...มันไม่เคยหายไปไหน
มันยังอยู่ในตัวฉัน
มันยังคงอยู่ในใจของฉัน

และฉันก็ไม่เคยเอาชนะมันได้เลย
สักครั้ง

ฉันยอมแพ้แล้วจริงๆ
...