ปี ค.ศ. 2020 ที่เต็มไปด้วยการตั้งตารอ ครั้งแรกที่ได้รับรู้เหตุการณ์น่าใจหายนี้ ตอนนั้นผมยังรู้สึกมึนงงอยู่เลย แต่ไม่ทันไรก็เดินทางมาถึงเดือนกุมภาพันธ์แล้ว ถึงได้รู้สึกถึงการเดินทางของเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในปีที่มีเรื่องเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ ทำให้ทุกคนได้สัมผัสกับการดำรงชีวิตที่ต่างออกไปตั้งแต่ต้นปี

หลังจากวันตรุษจีน ผมกลับสู่ชีวิตในรั้ววิทยาลัย การดำรงชีวิตประจำวันค่อยๆช้าลง นอกจากเข้าเรียนแล้วก็คอยติดตามข่าวสารในประเทศอยู่ตลอดเวลา คอยคุยกับครอบครัวและเพื่อนๆ วันนั้นเห็นมู่เฉินกินเนื้อย่าง ซึ่งทำให้ผมรู้สึกหิวมากจริงๆ จึงเกิดความคิดที่จะลงมือทำอาหารขึ้นมา หลังเลิกเรียน ผมไปซื้อวัตถุดิบกับกระทะ วิธีทำแสนง่าย ไม่นานนักสเต็กเนื้อก็ถูกวางลงบนโต๊ะอาหาร แต่พอหั่นดูแล้วถึงได้พบว่าเนื้อด้านในไม่ได้สุกอย่างที่คิดไว้สักเท่าไหร่ และในขณะเดียวกัน บ้านเกิดของผมที่อยู่ห่างออกไปกว่าหนึ่งหมื่นกิโลเมตรก็เป็นวันเทศกาลโคมไฟพอดี แม่ส่งข้อความมาหาผม อวดเมนูอาหารที่ตัวเองทำขึ้นมาใหม่ ดูเหมือนว่าผมได้เห็นรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจบนใบหน้าของท่านแล้วล่ะ

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมเริ่มนึกคึกขึ้นมาอีกครั้ง อยากต้มเมี่ยนในแบบที่ไม่เคยทำมาลองทานดู แม้ว่านี่จะเป็นการลองทำครั้งแรก แต่ลึกๆแล้วผมคิดว่าเครื่องเทศปรุงรสของหั่วกัวคือจิตวิญญาณของอาหารทุกชนิดอยู่แล้ว ไม่ว่าวัตถุดิบจะไร้รสชาติสักแค่ไหน แค่มีสิ่งนี้อยู่ด้วย อาหารเหล่านั้นก็จะรสชาติล้ำเลิศ น่าเสียดายที่ผมประเมินค่าความเผ็ดของเจ้าเครื่องเทศปรุงรสหั่วกัวนี้ต่ำไป “ผลั่ว” แค่บีบออกมาก็หล่นลงไปแล้วก้อนโตๆ สุดท้ายเผ็ดจนไม่หวาดไม่ไหว ในฐานะคนฉงชิ่งก็ยังทำได้แค่ยกมือยอมแพ้

การทำอาหารติดกันทั้งสองครั้งจบลงด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ ใจผมลึกๆรู้สึกหมดกำลังใจ แต่พอนึกถึงแม่ที่ทำอาหารมานานขนาดนี้ ท่านก็ยังไม่หยุดที่จะลองวิธีทำแบบใหม่ๆ การทำอาหารก็ควรจะมีเสน่ห์ของตัวมันเอง วัตถุดิบเป็นสิ่งเรียบง่าย แต่การใช้เครื่องปรุงรสและวิธีการทำเป็นสิ่งที่คนทำอาหารมีไม่เหมือนกัน แม้ว่าตำราอาหารจะเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลาย แต่ผมเชื่อว่าแต่ละคนมีวิธีการทำอาหารที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

พูดอย่างนี้แล้ว ทุกการทดลองแต่ละครั้ง ประสบการณ์ที่เคยผ่านมารวมถึงอารมณ์ต่างๆที่เคยเกิดขึ้น ต่างก็เหมือนกับวัตถุดิบที่ดูเรียบง่ายเหล่านี้ หลังจากที่ค่อยๆทำการแปรรูปและได้ซึมซับแล้ว ก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราได้อย่างพอดิบพอดี ในมุมที่น้อยคนนักจะได้รู้ พวกเราทั้งอิ่มเอม เดือดพล่าน ตะโกนร้อง และนิ่งเงียบ สิ่งเหล่านี้จะกลายเป็นวัตถุดิบที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร และในที่สุดก็จะถูกแปรรูปเป็นรสชาติของชีวิตที่แสนยอดเยี่ยม พอคิดได้แบบนี้ ความรู้สึกแพ้พ่ายที่ได้รับจากการเข้าครัวทั้งสองครั้งก็ค่อยๆจางหายไป

ความมืดค่อยๆคืบคลานเข้ามาปกคลุมนครแห่งนี้ หลังจากได้คิดไตร่ตรองแล้วก็รู้สึกว่า แม้ในวันที่เรียบง่ายจนไม่มีอะไรเลยอย่างนี้ก็ยังคงส่องแสงอยู่เสมอ ผมนึกถึงสมัยเด็กๆที่ชอบฝันถึงอนาคต ความฝันที่ได้พบกับปี 2020 จำไม่ค่อยได้แล้วว่าเหมือนกับที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือไม่ ในเมื่อตอนนี้เดินทางมาถึงปีนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องไปพะวงอยู่กับภาพในความฝันอีกต่อไป ผมเพียงหวังว่าตัวผมในอนาคต เมื่อหวนนึกถึงช่วงเวลานี้ จะไม่ต้องรู้สึกทอดถอนใจ หวังว่าภายในใจจะเปี่ยมไปด้วยความสมบูรณ์และเต็มอิ่ม...

Source
Author weibo