983 words
#เนี่ยวอ๋งกับกิ้ม
note : คุณคะ วันที่สามแล้วค่ะ ไม่เคยแต่งอะไรรัวขนาดนี้มาก่อน
*ส่งฮาร์ทบีท*
“ซองอูคิดไว้หรือยังว่าจะให้เราทำตรงไหนบ้าง” ดาเนียลถามขึ้น หลังจากนั่งฟังเสียงแอร์มาเกือบห้านาที
“อ๋อ คิดไว้บ้างแล้ว” ซองอูหันไปเปิดคอมพิวเตอร์ “นาย ช- ช่วยเอาสมุดโน้ตในกระเป๋ามาให้เราหน่อยได้ไหม”
ดาเนียลพยักหน้าหงึกหงัก เขาเดินไปค้นกระเป๋าซองอู ที่วางอยู่ตรงข้ามเตียง
—กระเป๋าเป็นระเบียบเกินคาด
“เอาดินสอกับปากกาด้วยไหม”
“ไม่ต้อง ตรงนี้มี” ซองอูชี้ไปข้างตัว มีปูนปั้นรูปกระต่ายที่ข้างในบรรจุดินสอสีกับปากกาไว้แน่นขนัดจนกลัวว่าโหลจะแตกเข้าสักวัน
“กลัวฉันหรือเปล่าเนี่ย” ดาเนียลหัวเราะ เขาเห็นซองอูไม่กล้านั่งใกล้เขา เลยอดจะแซวไม่ได้
“เปล่า” ซองอูตอบกลับเร็วจี๋ เหมือนโดนไฟช็อต
“อา เข้าใจแล้วๆ” ดาเนียลเขยิบเข้าไปใกล้เพื่อมองคอมพิวเตอร์ที่ตอนนี้ยังเปิดไม่เสร็จเสียที
นานยิ่งกว่าต้มน้ำร้อน
“ถ้าฉันต้มมาม่ารอ คอมนายจะเปิดเสร็จทันไหม”
“ก็ไม่ได้ขนาดนั้น” ซองอูตอบเสียงเบาเหมือนไม่แน่ใจ ท่าทางแบบนั้นทำให้เขาตลกเข้าไปใหญ่
“เดี๋ยวมันก็มา รอแป๊บเดียว”
และในที่สุดพวกเขาก็จะได้ลงมือทำงานเสียที
“นายช่วยหาข้อมูลเพิ่มเติมจากตรงนี้ให้หน่อยได้ไหม”
“ได้”
“ส่วนฉันจะหาอีกส่วน แล้วก็จัด Layout”
“อือฮึ – โอเค” ดาเนียลพยักหน้ารับอยู่หลายที
ข้อมูลที่ซองอูให้หามีอยู่นิดเดียว เขากดเข้าเว็บนู้นทีเว็บนี้ที ก็แทบจะได้ข้อมูลเต็มหน้ากระดาษ
ซองอูอ่านข้อมูลที่เขาหาอย่างละเอียดแล้วส่ายหน้า
“ยังไม่ตรงจุดเลย อันนี้ไม่ใช่ประเด็นของข้อมูล”
“อ้อ โอเค”
“ถ้าเป็นไปได้ ลองเปิดเว็บไซต์ที่เป็นทางการ หรือของต่างประเทศมาเทียบกันดูก็ได้”
“ครับ ทราบแล้วครับ” เขาหัวเราะ แต่ซองอูไม่หัวเราะด้วยอีกคนรีบหันหน้าหนีไปอย่างเร็วจนเขาตกใจ กลัวจะคอเคล็ดไปเสียก่อน
“อันนี้ได้แน่นอน” เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้ซองอู
อีกคนพยักหน้าซองอูดูจะพอใจ เขาสรุปใจความสำคัญมาให้เรียบร้อย เหลือแค่พิมพ์ลงไปเท่านั้น
“นายช่วยมาหารูปเพิ่มเติมให้หน่อยได้ไหม เอาเรียบๆ แล้วก็พยายามให้นามสกุลไฟล์เป็น AI หรือไม่ก็ EPS จะได้สะดวก”
“ได้ซี แล้วซองอูจะไปไหน”
“ไปตู้เย็น หาอะไรมากินน่ะ” ซองอูเกาจมูกเหมือนทำอะไรไม่ถูก“ด— เดี๋ยวจะหยิบมาเผื่อ”
“อา ขอบคุณนะ” เขายิ้มแล้วกลับไปนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ต่อ
รูปภาพที่ว่าหาง่ายเหมือนปอกกล้วยเขาเปิดแท็บเป็นสิบ แต่ยังไม่เซฟสักรูป
โฟลเดอร์หลักบนเครื่องซองอูมีอยู่สองอัน
เขาคิดว่าเป็นชื่อย่อของอะไรสักอย่าง
อันแรก OSW
ส่วนอันที่สอง –
KDN
เขาลองกดเข้าไปทั้งสองอัน ในนั้นมีโฟลเดอร์ย่อยอีกจนเขาตาลาย
ดาเนียลตัดสินใจตะโกนถามเจ้าของ “ซองอู ให้เซฟลงในโฟลเดอร์ไหน”
ดาเนียลค้างอยู่หน้าโฟลเดอร์ KDN และกำลังจะเปิดโฟลเดอร์ข้างในขึ้นมาดู
“อ้อ ให้เซฟใน –” ซองอู เงียบไปหลายวินาที เขาเงยหน้าก็เห็นอีกคนกำลังวิ่งมาพร้อมกับแก้วน้ำเปล่า
และเขากำลังจะกดเข้าไปดูโฟลเดอร์ข้างใน
“เชี้ย!” เขารีบลุกมาดูซองอูที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น
–รีบวิ่งมาจนสะดุดผ้าห่มที่วางไว้เองบนพื้น เชื่อเขาเลย องซองอู
“ไม่เป็นไร ปล่อยเอาไว้ เดี๋ยวเซฟเอง ไปทำงานอื่นต่อเถอะ”
“ผ้าห่มเปียกแบบนี้ เดี๋ยวเอาไปตากให้แล้วกัน ไปเซฟรูปเถอะ” เขาออกปากไล่
ซองอูพยักหน้ารับถี่ๆเหมือนเด็กที่กลัวว่าจะถูกลงโทษ
ดาเนียลเห็นซองอูถอนหายใจ แล้วยิ้มอยู่คนเดียว
อะไรของเขา
ซองอูนั่งทำจนงานเสร็จเรียบร้อยเขาขอดูงานบ้าง แต่ซองอูเผลอปิดไปก่อนด้วยความเคยชิน เลยต้องเปิดโฟลเดอร์ขึ้นมาใหม่อีกรอบ
ซองอูกดโฟลเดอร์ย่อยข้างในที่ตั้งชื่อไว้ว่า PIC
แต่ไม่มีรูปงาน
องซองอูตาโตเท่าไข่ห่าน
เขาก็เหมือนกัน
ในโฟลเดอร์นั้นมีรูปของเขา
ซองอูหน้าแดง ไม่รู้ว่าโกรธคอมพิวเตอร์หรืออะไร แต่ซองอูสบถไปหลายรอบแล้วตั้งแต่เปิดโฟลเดอร์ ดูเหมือนจะปิดไม่ได้ เพราะคอมค้าง
“คอมเวรเอ๊ย ขอร้องล่ะ” ซองอูเสียงสั่นจนเขาจับได้
“ทำไมต้องมาเป็นเอาตอนนี้ด้วยเนี่ย”
ดาเนียลกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาเพ่งสายตา ไปที่โฟลเดอร์ใหญ่ที่สุด
อ้อ – KDN โป๊ะเช๊ะ ชื่อเขาแน่นอน
Kang Daniel
คอมพิวเตอร์ของซองอูหายค้างไปแล้ว กลับมาใช้งานได้ปกติ ไหลลื่น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ซองอูเปิดงานให้เขาดูแล้วซุกหน้าลงกับหมอนในอ้อมแขน
หูแดงด้วย
“งานเสร็จแล้ว”
โอเค จมูกก็แดงอีก
“เราให้เยลลี่ทั้งถุงเลย แต่ช่วยกลับไปตอนนี้ได้ไหม” ซองอูพูดเสียงอูอี้เพราะหน้ายังจุ่มอยู่กับหมอน
ดาเนียลหัวเราะ
“ขอบคุณนะ” เขาหยิบเยลลี่ไปใส่กระเป๋า
“ตากล้องโรงเรียนอย่างนายถ่ายฉันบ่อย จนต้องมีโฟลเดอร์ไว้เลยงั้นหรือ”
“นี่ ขอร้องล่ะ” ซองอูพูดเสียงเบาแถมแก้มยังแดงเพิ่มขึ้นจากเมื่อกี้
“วันหลังจะมองกล้องบ่อยๆนะ” เขาหัวเราะแล้วโบกมือลาซองอูที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากหมอน
ดาเนียลได้ยินเสียงด่าทอของซองอูก่อนที่เขาจะปิดประตูห้องดู เหมือนจะแค้นหนักเอาเรื่อง
“ไอ้คอมเฮงซวย ฉันจะซื้อเครื่องใหม่มาหยามแกเลยคอยดู”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in