598 words

#เนี่ยวอ๋งกับกิ้ม

note : หนูไม่อยากแต่งดราม่าค่ะคุณ 

มันเลยออกมางุบงิบแบบนี้ 

วันที่สองแล้วค่ะ ใจมา 

            ผมมองเห็นคุณจากที่ตรงนี้

            เราอยู่ห่างกัน ―

            คุณสว่างไสว

            ระยิบระยับ

            เหมือนหมู่ดาว

            คุณอยู่บนฟ้า ในโลกที่แสนมืดมิดของผม

            ผมอิจฉาดาวดวงอื่น ที่โอบล้อมคุณไว้

            เพราะผมทำแบบนั้นไม่ได้

            ผมสงสัย ในบางครั้ง

            ทำไมรอยยิ้มของคุณถึงเหมือนดวงอาทิตย์

            ทั้งเจิดจ้า และอบอุ่น

            ผมอิจฉาดาวเคราะห์ดวงอื่น ที่ได้รับสิ่งเหล่านั้นไป

            ผมได้มันมาเพียงน้อยนิด

            เพราะเราอยู่ไกลกัน

            ผมอิจฉาเพื่อนของคุณ

            ที่ได้เห็นรอยยิ้มของคุณทุกวัน

            ผมอยากเห็นบ้าง

            แต่ช่างมันเถอะ 

            เพราะผมทำไม่ได้

            ผมจืดชืด เหมือนไร้อารมณ์

            ในขณะที่คุณสดใส เหมือนเช้าวันใหม่

            ผมไม่มีใคร

            ในขณะที่ใครหลายคน โคจรอยู่รอบตัวคุณ

            ผมอยากอยู่ในวงโคจรของคุณบ้าง

            ชื่อของคุณเป็นที่รู้จัก– คังดาเนียล

            ผมชอบชื่อของคุณผมรู้จักคุณ

            แต่ให้ตาย คุณคงไม่เคยได้ยินชื่อของผม

            ผมอยากให้คุณเรียกชื่อผมบ้าง

            คุณส่องประกายอยู่ในความมืดบนเวทีนั่น

            ผมมองเห็นคุณพร้อมกับคนอีกเป็นร้อย

            ผมมองเห็นคุณเพียงคนเดียว

            แต่คุณมองไม่เห็นผม

            ผมอิจฉาที่ใครหลายคนสนิทกับคุณ

            ผมอยากทำแบบนั้นบ้าง

            แต่ผมทำไม่ได้

            เราเคยคุยกัน

            ผมจำได้

            ตอนทำงานกลุ่ม

            วันนั้นผมแทบเป็นบ้า

            ไม่รู้จะหุบยิ้มยังไง

            เพราะผมได้ฟังเสียงหัวเราะของคุณ

            ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกผมว่าแว่น

            แต่คุณคงเป็นข้อยกเว้น

            คุณเรียกผมแบบนั้นตอนที่เราไม่รู้จักกัน

            แต่หลังจากนั้นคุณเรียกชื่อผม

            เรียกแต่ชื่อของผม–

            องซองอู

            ผมตัวแข็งเป็นหิน

            แถมหุบยิ้มไม่ลง

            หัวใจผมจะวายแล้ว

            ผมเห็นคุณอยู่ที่ปลายอุโมงค์ในโลกของผม

            คุณอยู่ท่ามกลางแสงสว่างต่างจากผม

            ผมเห็นคุณใกล้ขึ้น

            ไม่รู้ว่าเพราะผมเดินเข้าไปหาคุณ

            หรือเพราะคุณเดินเข้ามาหาผม

            ผมไม่รู้อะไรเลย

            รู้แค่ว่า

            ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ

            คุณเรียกชื่อผมอีกแล้ว

            หน้าผมร้อนฉ่าเหมือนอยู่ในกระทะ

            เพื่อนคุณชวนผมไปทานข้าวด้วย

            ผมปฏิเสธ

            แต่คุณจูงมือผมไป

            ผมไม่เคยอิจฉาใครเท่าตัวเองมาก่อนเลย

            ให้ตาย

            คุณกลิ่นเหมือนลูกท้อ

            ผมอยู่ห่างคุณก้าวหนึ่ง

            แต่ยังได้กลิ่นคุณ

            ผมไม่เคยเข้าใกล้ใครขนาดนี้มาก่อน

            คุณเป็นคนแรก

            ผมไม่รู้ว่าเราอยู่ใกล้กันขนาดไหน

            จนกระทั่งคุณเข้าจับมือผม

            เราใกล้กัน

            แต่ผมไม่รู้

            ผมอิจฉาคนทั้งโลกที่อยู่ใกล้คุณ

            แต่คุณบอกผมว่าคุณอิจฉาตัวเองมากกว่า

            ผมไม่เข้าใจ

            แต่หน้าของผมแดงจนคุณหัวเราะ

            ผมอิจฉาตัวเอง

            ตอนนี้

            และหลังจากนี้

            ผมคิดว่าผมควรจะไปโรงพยาบาล

            ผมทรงตัวไม่อยู่

            คุณไม่ใช่ดวงดาว

            ไม่ใช่แม้กระทั่งดวงอาทิตย์

            คุณเป็นแค่ดาเนียล

            ที่ทำให้ผมใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกจากอก   

            ผมเขินจนหูอื้อไปหมด

            เพราะประโยคเดียวที่คุณพูดออกมา

            คุณใจร้ายจัง

            ไม่เห็นหรือไงว่าผมแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น

            ผมอิจฉาตัวเองที่ได้เข้าใกล้คนแบบคุณ

            ให้ตาย

            “ฉันอิจฉาตัวเอง ที่เข้ามาในโลกของนายได้ ซองอู”