1199 words

#เนี่ยวอ๋งกับกิ้ม

note : ถ้าใจเราคิดว่าลงทัน เราก็จะลงทันวันที่หนึ่งค่ะ 

*ในนี้ไม่ได้กำหนดโพสิชั่นเลย* 

แต่ที่แท็กเป็นเนี่ยวอ๋ง เพราะเราชิปเนียลองค่ะ ฮา 

หวังว่าจะสนุกนะคะ *ไหว้ย่อ*

            “เอาอีกแล้ว” องซองอูหยิบกระป๋องโค้กบนโต๊ะเรียนขึ้นมาด้วยความสงสัย

            เป็นแบบนี้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว

            แบบที่– มีโค้กกระป๋องหนึ่ง กับโน้ตเล็กๆ อีกหนึ่งแผ่น วางอยู่บนโต๊ะเรียนของเขาทุกเช้า

            “ยูจอง เธอเห็นใครเดินเข้ามาที่โต๊ะฉันบ้างไหม”

            เธอส่ายหน้าหวือ “ฉันมาถึงก็เห็นกระป๋องโค้กวางไว้อยู่แล้ว”

            เขาพยักหน้าเข้าใจ ไม่คิดจะเซ้าซี้ถามต่อ

            ‘เพิ่มน้ำตาล’

            พร้อมกับโค้กอีกหนึ่งกระป๋องเช่นเดิม 

            เขาหันไปหายูจองเหมือนเมื่อวาน แต่คำตอบยังเหมือนเดิม

            “ฉันไม่เห็นใครเดินไปที่โต๊ะนายนะ”

            ‘พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้อุณหภูมิจะสูงขึ้นกว่าปกติ’

            ‘จะได้มีแรงเรียนพละคาบเช้า’

            ‘โชคดีกับการสอบย่อย’

            ‘ออกไปนำเสนอวันนี้ สู้ๆนะ’

            “นี่ยูจอง—”

            “ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ!” เธอขึ้นเสียงใส่

            ซองอูถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าจะหาตัวเจ้าของโค้กได้จากที่ไหน แม้แต่ยูจองที่มาเช้าที่สุดในห้องก็ไม่เคยเห็นใครมาที่โต๊ะเขา

            หรือบางที—  เขาควรจะมาโรงเรียนให้เร็วกว่านี้

            องซองอูมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติ เขาเดินตามหลังยูจองอยู่หลายก้าว ซองอูคิดว่าจะตะโกนเรียกเธอ แต่ดันมีคนมาตัดหน้าเสียก่อน

            เด็กผู้ชายตัวสูงที่มีผมสีน้ำตาลคนนั้นวิ่งมาขวางหน้ายูจองเอาไว้ดูเหมือนจะสนิทกัน

            อ้อใช่– นั่นคังดาเนียล

            เด็กห้องบีชั้นเดียวกับเขา

            เขาเดินตามหลังสองคนนั้น จนกระทั่งดาเนียลแยกไปอีกทาง

            ยูจองเดินไปเร็วกว่าที่คิด เขาหันมาอีกทีก็เห็นเธอเปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว

            แต่สุดท้ายซองอูก็ยังเห็นกระป๋องโค้กวางอยู่บนโต๊ะเรียนของเขาอยู่ดี

            “ยูจอง เธอเห็นใคร—”

            “ฉันเพิ่งมานะ ไม่มีใครเอาไอ้นั่นไปวางบนโต๊ะนายหรอก” เธอหอบหลังพูดจบ

            “หรือบางทีเธออาจจะเสกมันขึ้นมาให้ฉัน” ซองอูพูดติดตลก

            หรือบางทีเขาควรจะมาก่อนยูจอง

            องซองอูรีบปั่นจักรยานมาแต่เช้า

            เช้ายิ่งกว่าเมื่อวานพร้อมกับน้ำเปล่าที่กรอกมาเอง เพื่อดื่มหลังจากถึงโรงเรียนโดยเฉพาะ

            เขาวิ่งทุลักทุเลไปเปิดประตูห้อง

            เจ๋งเป้ง– แม้แต่ยูจองก็ยังไม่มา

            และเขาไม่พบกระป๋องโค้กอยู่บนโต๊ะ หรือแม้แต่โน้ตแผ่นเล็กๆ        

            ซองอูคิดว่าเขาคงได้พบกับเจ้าของโค้กในวันนี้

            “นี่ดาเนียล ฉันขี้เกียจจะรับฝากของไว้แล้วนะ” ซองอูได้ยินเสียงยูจองอยู่หน้าห้อง ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดใส่ดาเนียลห้องบี

            “ไอ้ปอดเอ๊ย!” ยูจองเปิดประตูเสียงดังลั่นจนซองอูสะดุ้ง โชคดีที่ทั้งชั้นตอนนี้มีแค่พวกเขาสามคน

            เธอมองเขาแล้วหันหลังกลับไปคุยกับดาเนียล

            “ให้ตาย นายเห็นเหมือนฉัน” เธอกระซิบบอกดาเนียล

            เด็กห้องบีพยักหน้า ยูจองตะเพิดดาเนียลออกไป

            “คังดาเนียล! ของๆนายล่ะ ไอ้งั่งเอ๊ย!” เธอตะโกนไล่หลัง แต่ดาเนียลไม่วิ่งกลับมาแล้ว

            “นายดูเอาไว้ ไอ้ปอดนั่นน่ะ” ยูจองหันมาบอกเขา

            ซองอูพยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจนัก

            “นั่นของที่ดาเนียลฝากเธองั้นหรือ” เขาชี้ไปที่ถุงสีดำที่เธอถืออยู่

            “ใช่ ฉันจะเอาไปทิ้ง” ซองอูยิ้มแหยๆ ส่งให้

            วันนี้ทั้งวันไม่มีโค้กสำหรับเขา แต่ตอนเที่ยงมีโน้ตแผ่นหนึ่งกับน้ำส้มจากสหกรณ์วางอยู่บนโต๊ะเขา

            ‘ซื้อโค้กไม่ทัน เอาน้ำส้มไปก่อนนะ’

            บางทีซองอูอาจจะเริ่มจับสังเกตอะไรบางอย่างได้

            เช้าวันนี้เขามาถึงห้องเป็นคนแรก– อีกครั้งหนึ่ง

            เสียงคนวิ่งอยู่หน้าห้องทำให้เขาคิดว่าเป็นยูจอง

            แต่ผิดคาด–

            คังดาเนียลเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงสีดำเหมือนที่ยูจองถือไว้เมื่อวาน

            เด็กห้องบีหน้าเหวอตอนเห็นเขา

            “นายมาหายูจองหรือเปล่า เธอยังไม่มาหรอก”

            ดาเนียลหายใจแรง จนหน้าแดง เขาพยักหน้า แล้วหันหลังกลับ

            “นายเอาของ ฝากไว้ที่ฉันก็ได้นะ” ดาเนียลสะดุ้งโหยงแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องตัวเอง

            ซองอูขมวดคิ้วเขาคิดว่าดาเนียลกลัวเขา แต่ – กลัวอะไรกันล่ะ

            “นี่ยูจอง ดาเนียลเขากลัวอะไรฉันหรือเปล่า”

            “ทำไมล่ะ มันทำอะไร” ยูจองเลิกคิ้ว

            “เขาทำหน้าตกใจตอนที่ฉันคุยกับเขา” เธอหัวเราะ

            “มันแค่กลัวที่นายมาเช้าน่ะ”

             ‘ขอโทษนะวันนี้ไม่มีโค้กให้อีกแล้ว’

            “ฝากของอีกหรือเปล่า” ซองอูเงยหน้าถาม

            ดาเนียลส่ายหน้าซองอูเห็นหน้าดาเนียลเป็นสีแดง เลยสันนิษฐานว่าคงวิ่งขึ้นตึกมาเหมือนเมื่อวาน

            “เอามาสิ ฉันเอาไว้ให้ยูจองได้” เขาเดินไปยืนอยู่ข้างหน้าดาเนียลอีกคนกำถุงพลาสติกไว้แน่นกว่าเดิม หน้าแดงกว่าเมื่อกี้ด้วย –

            “ไม่เป็นไร ไม่ใช่ของสำคัญหรอก” ดาเนียลหันหลังกลับแต่มียูจองขวางไว้ ทำให้วิ่งไปเหมือนคราวก่อนไม่ได้

            เธอแบมือรับของจากดาเนียล แต่ดาเนียลไม่ให้

            “เอามาเถอะน่า” และสุดท้ายก็เป็นเธอที่กระชากมันมาจากมือดาเนียลได้สำเร็จ

            ดาเนียลวิ่งไปแล้ว เหลือแค่ยูจองและเขาที่ยืนมองแดเนียลเปิดประตูห้องเข้าไป

            “ของนาย” ซองอูชี้หน้าตัวเอง

            “ฉันรู้ว่านายเข้าใจ เปิดดูเอาเถอะ จะได้ไม่ต้องดื่มน้ำส้มตอนเที่ยงอีก”

            โค้กกระป๋องหนึ่งที่ไม่มีหยดน้ำเกาะ และมีโน้ตแปะเอาไว้ที่ด้านข้าง อยู่ในถุงนั้น 

            ‘วันนี้ซื้อโค้กทันด้วย ดื่มให้อร่อยนะ’

            บางทีเขาอาจจะรู้ตัวเจ้าของโค้กแล้ว

            วันนี้เขาไปตามเวลาเดิม – ไปหลังยูจอง

            เธอชี้ไปที่โต๊ะของเขาแล้วทำหน้าเอือมระอาอย่างถึงที่สุด “ใช่ นั่นของนาย”

            “ดาเนียลใช่ไหม” เขากระดกโค้กไปหลายอึก

            “ใช่ ฉันบอกแล้วว่ามันปอด”

            ‘แสงอาทิตย์ตอนเช้าดีต่อสุขภาพนะ’

            ใช่ บางทีหลังจากนี้เขาอาจจะตื่นมารับแสงอาทิตย์ตอนเช้าบ่อยๆ

            “เอาถุงนั้นมาเถอะ”

            “แลกกับฉัน”  เขาชูถุงสีดำอีกใบ

            ดาเนียลทำหน้ากระอักกระอ่วนใจจนซองอูหัวเราะ

            เขาใช้วิธีเดียวกันกับยูจอง

            กระชากมันมา แล้วยัดเยียดมันไป

            ดาเนียลหน้าแดง แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่เพราะการวิ่ง

            “ขอบคุณมากนะ” เขาพูด

            ดาเนียลก้าวเท้าไม่ออก เขายืนตัวแข็ง

            “สำหรับโค้กหนึ่งกระป๋องทุกวัน”

            ดาเนียลวิ่งไปแล้ว วิ่งลงไปจากตึก

            โน้ตของวันนี้บอกว่า‘บางทีคุณอาจจะอยากรู้’

            โค้กกระป๋องหนึ่งที่ไม่มีหยดน้ำเกาะกับโน้ตที่แปะเอาไว้ อยู่ในถุงที่ซองอูให้ไป

            ‘บางทีเราควรจะได้คุยกัน’