Onghoon  –  Photograph

#องฮุนรายสัปดาห์ #KamiSF

3^rd week theme :save

Note : ฝากด้วยนะคะ :-)

I keep my love in photograph :-)

-Photograph-

คุณเก็บความรักของคุณไว้แบบไหนกันครับ?

อยู่ในฝุ่นละอองของความทรงจำ ?

อยู่ในตุ๊กตาตัวใหญ่ที่ถูกวางไว้ตรงมุมห้อง?

อยู่ในน้ำหมึกที่ถูกซึมซับไว้ด้วยกระดาษเนื้อดี ?

เราทุกคนเก็บความรักไว้ในรูปแบบแตกต่างกันไป

ส่วนผมน่ะเหรอ...

แชะ

ผม 

– เก็บมันไว้ในภาพฟิล์ม :-)

-Photograph-

            ฟึบ

            มือหนาปัดไม้ขนไก่ไปทางขวาในขณะที่ฝุ่นโรยตัวลงมาจนเข้าต้องเบ้หน้า

            ปึก

            เสียงของอะไรบางอย่างที่ตกกระทบพื้นทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นมองพ่อบ้านจำเป็นก้มลงไปหยิบกล่องคุ้นตาที่ไม่ได้เห็นมานานมากแล้วขึ้นมาไว้ในมือระบายยิ้มในขณะที่เปิดมันออกแผ่นฟิล์มที่ถูกจัดอยู่เป็นระเบียบเช่นเดิมทำให้หัวใจเขาพองโต

            และ –

          เขาเริ่มหวนนึกถึงความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิต

-Photograph-

            ปีใหม่

 – ที่ฤดูใบไม้ผลิหวนกลับมา

            เทอมใหม่

– ที่กำลังจะกลายเป็นเทอมสุดท้ายสำหรับใครบางคน

แชะ

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของโรงเรียนในช่วงเช้าใบไม้สีเขียวที่กำลังเริ่มผลิบานดูเย็นตา และคนๆนั้น – พัคจีฮุนคนนั้น

เป็นเหตุผลทั้งหมดในการกดชัตเตอร์ของเขา :-)

“เอาอีกแล้วนะ องซองอู” เขา – เจ้าของชื่อองซองอูหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหันไปมองคังแดเนียลที่กำลังยืนกอดอกจ้องมาบนศีรษะมีหมวกเบสบอลวางอยู่แบบกลับด้าน – นั่นทำให้มันดูกวนประสาทเข้าไปใหญ่ เขาทำเสียง ชู่ ใส่เพื่อนในขณะที่แดเนียลกรอกตาอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับลากร่างหมีๆของมันมานั่งแหมะลงบนเก้าอี้ไม้ข้างเขา

“วันแรกก็เอาเลยนะ”

“ก็ทำอยู่ทุกวัน” เขาได้ยินมันถอนหายใจพรืดใหญ่ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา ประโยคต่อไปก็คงจะเป็น…

“เมื่อไหร่มึงจะบอกชอบน้องเขาสักที / เมื่อไหร่มึงจะบอกชอบน้องเขาสักที”

“ก็รู้ตัวนี่หว่า” แดเนียลว่าพลางกัดขนมปังมื้อเช้าเข้าไปคำใหญ่เขาไม่ตอบอะไรและก้มลงเช็ครูปของเช้าวันนี้ไปเรื่อยๆมันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เราพูดเรื่องนี้ เขาก็แค่เงียบและไม่ตอบอะไร

ที่เป็นอยู่แบบนี้…

มันก็ดีแล้ว

-Photograph-

            “ซองอู ทำอะไรวะ?” เจ้าของชื่อที่ก้มเขียนอะไรยุกยิกอยู่บนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาหาคิมแจฮวานที่ทำคอยืดคอยาวมองมาที่โต๊ะเขาทั้งๆที่อาจารย์ยังยืนอยู่หน้าห้องเขาทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ก่อนจะโบกมือไล่ให้มันกลับไปตั้งใจเรียนเสียที

            “จะมีอะไร๊” เสียงของแดเนียลที่นั่งอยู่ข้างหน้าทำให้เขาต้องหันไปแยกเขี้ยวใส่มันทำลอยหน้าลอยตาในขณะที่พูดต่อ “ก็น้องคนนั้นน่ะสิ”

แจฮวานห่อปากเป็นรูปตัวโอทำเสียงอ๋อแบบลากยาวเบาๆอย่างน่าหมั่นไส้จนเขาต้องยื่นเท้าไปเขี่ยเก้าอี้มันแรงๆสักที

“โอ๊ย ไอ้อง!”

“คุณสามคนน่ะ ถ้าไม่เรียนก็ออกไปยืนข้างนอกมั้ยคะ?”

-Photograph-

            “ไงล่ะ คุยกันดีนัก” เขาเห็นแดเนียลเบ้ปากใส่ฮวังมินฮยอนที่เพิ่งเดินพ้นประตูออกมาเพื่อนตัวโตบุ้ยปากไปหาคิมแจฮวานที่เดินนำลิ่วไปที่โรงอาหารอย่างรวดเร็ว

            “ไปบอกเพื่อนมึงนู่น”

            “มึงก็ด้วยอะแดน” คนโดนดุเบ้ปากอีกครั้งก่อนสะบัดตูดเดินตามแจฮวานไป – งอนกันเป็นเด็กๆ

            “แล้วมึงอะ ทำอะไร?” เขาเลิกคิ้วในขณะที่มินฮยอนออกเดิน

            “ก็เหมือนเดิม”

            “เฮ้อ…”

            “…”

            “เมื่อไหร่มึงจะบอกน้องเขาสักทีอะอง?” เขาถอนหายใจเมื่อได้ยินประโยคนี้ซ้ำเป็นรอบที่สองของวัน

            “เอาเถอะ กูก็เข้าใจมึง แต่ว่านะ – ดูนั่นสิ” เขามองตามปลายนิ้วของมินฮยอน

          ใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น

ใครบางที่ยึดสายตาของเขาไว้ได้ทั้งหมด 

ใครบางคนที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าในทุกๆวัน

ใครบางคนที่น่ารัก – จนเป็นที่รัก

ใครบางคน…

 – ที่ขโมยเอาหัวใจของเขาไปหมดทั้งดวง

รอยยิ้มที่เขาชอบนักหนาปรากฏบนใบหน้าสวยไม่ต้องเดามากมายก็รู้ได้ว่าเจ้าของรอยยิ้มนั้นกำลังมีความสุขขนาดไหน

“มึงไม่อยากเป็นสาเหตุของรอยยิ้มแบบนั้นบ้างเหรอวะ?”

เขาคิดตามคำพูดนั้นขณะที่จ้องมองรอยยิ้มที่เขาตกหลุมรักอีกครั้ง และ –

แชะ

บันทึกมันลงไปในใจของเขา

-Photograph-

          เป็นอีกวันที่เราขึ้นรถบัสคันเดียวกัน

            เขาก้าวขึ้นประตูหลังจากสแกนทีมันนี่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ของน้องเด่นอยู่ไม่ไกลนักแต่ในช่วงเวลาสี่โมงเย็นแบบนี้คนก็แน่นขนัดไม่ใช่น้อยเขาแทรกตัวไปอยู่ใกล้น้องให้ได้มากที่สุดแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังห่างจากน้องอยู่หลายช่วง พัคจีฮุนของทุกคนก้มลงมองโทรศัพท์กลุ่มผมนิ่มสายตามจังหวะโยกศีรษะ ริมฝีปากสีหวานระบายยิ้มบางเบาเขาจดจ้องทุกรายละเอียดบนใบหน้าน่ารัก – คำพูดของเพื่อนทั้งสามกรอกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง

‘มึงไม่อยากเป็นสาเหตุของรอยยิ้มแบบนั้นบ้างเหรอวะ?’

‘มึงไม่อยากดูแลน้องได้มากกว่าที่เป็นอยู่แบบนี้เหรอวะ?’

‘มึงไม่อยากบอกให้น้องรู้ความรู้สึกของมึงสักครั้งเลยเหรอ?’

อยากสิ – ความรู้สึกแรกในใจเขาตะโกนตอบมาแบบนั้น

แต่เขาน่ะกลัว – กลัวเหลือเกินว่าถ้าบอกแล้วความสุขทั้งหมดของเขาในตอนนี้จะหายไป..

เขากลัวแบบนั้นจริงๆ

-Photograph-

            ปรี๊น

            เสียงบีบแตรและแรงเบรกของรถบัสทำเอาคนทั้งรถเซไปตามๆกันเขาชะเง้อคอมองสาเหตุของแรงเบรกมหาศาลนั่นก่อนจะกลับมาสอดส่ายตาหาคนที่กลืนหายไปกับผู้คนแต่สูทสีเหลืองที่เด่นสะดุดตานั่นก็ทำให้ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องยาก

            หือ? – ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?

            เขาขมวดคิ้วเมื่อน้องทำหน้าแปลกๆสายหูฟังสีขาวถูกปลดลงข้างหนึ่งในขณะที่ข้างขมับชื้นเหงื่อความเป็นห่วงตีตื้นขึ้นมาบนอกของเขายามที่ไล่สายตาหาความผิดปกติบนตัวของน้อง

            และมือของใครบางคนที่วางอยู่บนต้นขานั่นทำให้เขารู้สึกโกรธจนเลือดแทบขึ้นหน้า

            “ขอโทษนะครับนี่แฟนผม”

          รู้ตัวอีกทีเขาก็ดึงน้องเข้ามาหาตัวเองแล้วเสียอย่างนั้น

-Photograph-

            ความเงียบโรยตัวลงระหว่างเรา ป้ายรถเมล์ที่เราลงเป็นประจำในเวลาหกโมงเย็นเงียบกว่าทุกครั้งเขารู้สึกว่าแขนขามันเกะกะไปเสียหมดในสถานการณ์แบบนี้

            “เอ่อ… / เอ่อ…”

            “อ่า น้องพูดก่อนเลยครับ”

            “คือ…ขอบคุณนะครับที่ช่วยไว้”

            “ไม่เป็นไรครับ ขอโทษด้วยนะที่พูดไปแบบนั้น โกรธหรือเปล่า?” เส้นผมละเอียดสีน้ำตาลอ่อนพลิ้วไปตามจังหวะการส่ายศีรษะของคนตัวเล็กเขาระบายยิ้มขณะที่น้องบอกว่าไม่เป็นไรและขอบคุณเขาซ้ำอีกครั้ง

            “คราวหลังก็ระวังตัวด้วยล่ะ” น้องพยักหน้ารับและความเงียบก็โรยตัวลงอีกครั้ง ตัวเขายืนรอให้น้องเดินกลับบ้านแต่เจ้าของใบหน้าน่ารักกลับยังไม่ยอมขยับไปไหน

            “ไม่กลับบ้านเหรอ?” ความประหม่าฉายชัดบนแววตาใสดวงตากลมโตช้อนมองเขา ขณะที่ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากัน

            “คือว่า…”

            “?”

            “ขอบคุณนะครับ พรุ่งนี้ผมจะเอาขนมไปตอบแทนให้นะ :-)”

            องซองอูยืนนิ่งในขณะที่น้องหมุนตัวออกเดินไปทางซ้ายของป้ายรถเมล์รอยยิ้มที่เขาตกหลุมรักฉายชัดในความรู้สึกหัวใจเต้นหนักและรัวเสียยิ่งกว่าจังหวะกลองที่เขาเคยตี

            เขาตกหลุมรักพัคจีฮุนซ้ำอีกครั้ง

          เหมือนดั่งเช่นหนึ่งปีก่อน

-Photograph-

          1  yearsago

            เสียงจ้อกแจ้กของเด็กนักเรียนทั้งสามชั้นเรียนสามสาขาวิชาดังก้องไปทั่วโรงยิม กลิ่นสีลอยคลุ้ง ขณะที่เศษไม้อัดถูกวางกองอย่างไม่เป็นระเบียบ

            “เอาล่ะ เลิกซ้อมได้” เสียงของผู้กำกับละครเวทีดังมาจนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมองหน้าตาของนักแสดงนำทุกคนดูเหนื่อยล้า – ก็แหงล่ะนี่มันวันซ้อมใหญ่แล้วนี่

            “เฮ้ย! อง ว่างปะ มาดูตรงนี้หน่อยดิ” เจ้าของชื่อเรียกสั้นๆหันกลับไปมองขณะสาวเท้าเข้าไปใกล้ฮาซองอุน – เพื่อนตัวเล็กจากฝ่ายฉาก

            “ว่า?”

            “ตรงนี้ดียังวะ หรือต้องเพิ่มอีก โล่งไปปะ?” เขามองตามปลายนิ้วอีกฝ่ายขยับแมสปิดปากลงจากใบหน้า มองพิจารณาแผ่นไม้อัดอันใหญ่ก่อนจะส่ายหน้า

            “ไม่มีอะไรแล้วแหละ” เพื่อนตัวเล็กทำท่าเยสก่อนจะกระโดดโลดเต้นไปมา

            “อ้าว จีฮุนนี่~ กลับยังไง?” เขาหยิบกล้องขึ้นมาเช็คภาพที่เป็นส่วนรับผิดชอบของเขาอีกครั้งภาพเบื้องหลังการซ้อม เบื้องหลังการทำงานของแต่ละฝ่ายผ่านตาไปเรื่อยๆ ในขณะที่บทสนทนาของเพื่อนตัวเล็ก – และน้องคนนั้น ผ่านเข้ามาในโสตประสาทด้วยเช่นกัน

            เขาก็ไม่ได้อยากจะเสียมารยาทหรอกนะ..

            “อ้าว? จะกลับเองเหรอ ไม่ได้ๆ ดึกแล้วกลับคนเดียวอันตราย”

            “แต่ว่า..”

            “รอแปป เดี๋ยวหาคนไปส่งให้ อ่า.. เอ้อมึงอยู่ตรงนี้พอดีเลยอง ไปส่งน้องให้กูหน่อยดิ”

          “ห๊ะ?”

-Photograph-

            สุดท้ายเขาก็ออกจากโรงยิมมากับน้องอยู่ดี

            “ขอโทษทีนะ วันนี้จอดรถไว้หลังโรงเรียนน่ะ เดินไกลเลย” เขาเอ่ยท่ามกลางความเงียบ พัคจีฮุน – ปี1เอกการแสดงเจ้าของใบหน้าน่ารักที่โดนใจสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งโรงเรียนส่ายหน้าไปมาเขาได้ยินน้องพูดเบาๆว่าไม่เป็นไรจุกแอปเปิลที่ถูกรวบขึ้นไปเด้งเป็นจังหวะตามการเดินทำให้เขาแอบอมยิ้ม

            “เหนื่อยมั้ย?”

            “ครับ?.. อ่า ก็เหนื่อยนิดหน่อยครับ”

            “งั้น… กินไอติมมั้ย?”

            “ครับ?”

-Photograph-

            เวสป้าสีเหลืองลูกรักถูกจอดลงหน้าร้านไอศกรีมเจ้าประจำของเขาเขายืนมองพัคจีฮุนที่กำลังเกาะขอบตู้แน่น

            “เอาอันนี้.. อันนี้.. แล้วก็อ่า.. เลือกยากจัง อันนี้แล้วกันครับ” เขาหลุดหัวเราะให้กับท่าทางเหล่านั้นเด็กน้อยที่ตัวเล็กกว่าเขาเกือบสิบเซนตาเป็นประกายเมื่อถ้วยไอศรีมไซส์แอลถูกส่งลงบนมือของเจ้าตัว

            “อื้อออ อร่อยอะ” เขาพิงสะโพกลงกับเบาะลูกรักขณะที่เจ้าของทรงผมจุกแอปเปิลยังคงตักไอศกรีมเข้าปากไม่หยุด

            “พี่ครับ” แรงกระตุกบนชายเสื้อเชิ้ตเรียกให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ดวงตากลมใสช้อนมองเขา 

องซองอูไม่แน่ใจว่าการตกหลุมรักมันเป็นแบบไหน

แต่ที่เขาแน่ใจ…

“ขอบคุณนะครับ :-) ”

คือหัวใจเขาไม่เป็นของตัวเองอีกต่อไป

-Photograph-

            ‘akitten take a nap in the morning’

            แผ่นฟิล์มที่ถูกล้างมาพร้อมรอยปากกาเมจิกสีดำบนด้านหลังรูปถูกหย่อนลงในล็อคเกอร์อันเดิมเช่นทุกวัน – แบบที่เป็นมาตลอดหนึ่งปี

            องซองอูลากรองเท้าผ้าใบไปตามทางเดิน เสียงประตูห้องดังครืดยามที่เขาเลื่อนมันสายตาของเพื่อนในห้องจับจ้องมาที่เขาจนรู้สึกแปลกๆ – รวมไปถึงเพื่อนทั้งสามคนด้วย

            “ทำไมมองแบบนั้นกันวะ?” เขาขมวดคิ้วขณะที่วางกระเป๋าลงบนโต๊ะมินฮยอนพยักเพยิดไปที่ถุงกระดาษไม่คุ้นตาโพสอิทสีฟ้าอ่อนถูกแปะไว้พร้อมกับลายมืออ่านง่าย – ลายมือที่เขารู้จักดี

          ‘ ขอบคุณสำหรับเมื่อวานนะครับ :-)  –  PJH’

          เอาจริงเหรอวะ?

          ไม่รู้ว่าตัวเขาทำหน้าแบบไหนออกไปแจฮวานมันถึงได้หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นแดเนียลยิ้มกริ่ม ในขณะที่มินฮยอนแตะมือลงบนบ่าของเขา

            “เอาล่ะ เล่ามาให้หมดซะ องซองอู”

-Photograph-

            “มึงก็ไปบอกว่าเป็นแฟนน้องเขาอะนะ?” เขาส่งเสียงอืมขณะที่แดเนียลทำหน้าราวกับมันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ

            “นี่องซองอูเพื่อนกูตัวจริงปะเนี่ย?”

            “มึงไม่ได้โกหกกูใช่ปะ?”

            เขากรอกตาและตอบออกไปเป็นครั้งที่ร้อย

            “กูพูด-”

            “อ้าว พี่ซองอู ใช่มั้ยครับ?” เสียงคุ้นหูทำให้เขาปิดปากฉับรวมถึงสามคนนั้นด้วยพัคจีฮุนที่มากับรอยยิ้มสดใสหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ – ที่ดันว่างแค่ข้างเขา

            “เฮ้ยแดน กูลืมส่งรายงานดนตรีอาจารย์ปาร์คว่ะ พากูไปส่งหน่อยดิ”

            “เออ มึง กูอยากกินขนมปังว่ะ เดี๋ยวมานะ”

            อืม ทิ้งเขาไปให้หมด – พวกนี้นี่ -_-

            “อ่า.. พี่ได้ขนมแล้วใช่มั้ยครับ?” เขาพยักหน้ารับขณะที่น้องยิ้มกว้าง

            “ลองทานหรือยังครับ?”

            “ลองแล้วล่ะ อร่อยดีนะ ทำเองเหรอ?”

“ครับ”

“เก่งจังนะ”

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ” น้องหัวเราะแหะๆ – และนั่นมันโคตรน่ารัก

“โอ๊ะ พี่ใช้กล้องฟิล์มเป็นด้วยเหรอครับ?”

“อื้อ พ่อสอนมานานแล้วน่ะ”

“เก่งจังครับ ผมใช้พวกนี้ไม่เป็นเลยแต่ก็มีคนๆนึงเอาแผ่นฟิล์มพวกนี้มาให้ผมทุกวันเลยล่ะครับ”

“…”

“ก็เลย… อยากจะลองสัมผัสมันดูบ้าง”

“งั้น…”

“ครับ?”

“พี่สอนให้เอามั้ย?”

 รอยยิ้มสวยถูกวาดขึ้นบนใบหน้าน่ารักซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่เขา 

– ก็ตกลงไปในหลุมที่ชื่อว่าพัคจีฮุนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นกัน

-Photograph-

            องซองอูไม่รู้ว่าเราสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

            องซองอูไม่รู้ว่าเขาไม่ต้องแอบถ่ายรูปน้องอีกต่อไปตั้งแต่ตอนไหน

            อาจจะตอนที่เขาสอนน้องถ่ายรูปครั้งแรก?

            อาจจะตอนที่เขาเลี้ยงปิ้งย่างน้อง?

            หรืออาจจะตอนที่เขาช่วยซ้อมบทละครให้?

          “พี่ซองอู อันนี้ดีมั้ยครับ?”

องซองอูไม่รู้เลยว่าเขามาไกลขนาดมายืนอยู่ในสวนสนุกกับน้องแบบนี้ได้ยังไง

-Photograph-

F42015 – forever (4)

Today10.34 am

K.Danik : ขอใส่ใจคนไปเดทหน่อยจ้า

K.Danik : @OSW มาตอบเพื่อนเร๊ว

Minhyun : มันคงมาตอบมึงอะ

Minhyun : สำลักความสุขตายไปละมั้ง

พูดมากอะมิน : OSW

แล้วก็ไม่ได้เดทโว้ย : OSW

Jaehwan.Kim : มาแล้วว่ะไหนอัพเดท

เสือกเก่งนัก : OSW

Jaehwan.Kim : อย่ามากวนตีนไอ้อง

K.Danik : ต่อมเสือกกูกระตุกยิกๆ

ก็ไม่มีไรทั่วไป : OSW

Minhyun : แบบที่รัวรูปน้องไปแสนล้านรูป

K.Danik : เอาจริงขนาดนี้ละ ไม่บอกน้องเลยวะ?

Minhyun : ถามเหมือนมึงไม่รู้นิสัยเพื่อนมึงอะแดน

Jaehwan.Kim : แต่อันนี้กูเห็นด้วย

Jaehwan.Kim : ขนาดนี้ละอง

Jaehwan.Kim : ถ้ามึงนกกูยอมเต้นอัลปาก้าหน้าโรงเรียนเลยอะ

-Photograph-

            “พี่ซองอู~ อันนี้ซื้อมาให้ครับ” พัคจีฮุนในชุดเอี๊ยมยีนส์สีอ่อน เสื้อสีพีชพร้อมกับที่คาดผมกรีนแมนบนศีรษะและไอศรีมสองโคนบนมือทำให้เขาหลุดยิ้ม

            แชะ

            เสียงชัตเตอร์ดัง พร้อมกับเขา – ที่บันทึกภาพนั้นลงในใจ

            “อีกแล้วนะครับ”คนตัวเล็กเบ้หน้าเมื่อถูกเขาแอบถ่ายโดยไม่ตั้งตัวเขายิ้มในขณะที่รับช็อคโก้โคนในมือเล็กมาถือไว้ กัดมันเข้าปากปล่อยให้มันละลายบนลิ้น

            “ก็น่ารักดีออก”

            และสีแดงก็ถูกแต่งแต้มลงบนพวงแก้มนิ่มอีกครั้ง

-Photograph-

            ผู้คนเพิ่มมากขึ้นในตอนบ่ายแก่ๆรวมถึงแถวของเครื่องเล่นที่ยาวเป็นกิโลทำให้เขาและน้องเลือกที่จะนั่งพักมากกว่าไปแย่งพื้นที่ของเด็กๆใบหน้าน่ารักเห่อแดงตามสภาพอุณหภูมิที่สูงขึ้น

            “หิวมั้ย?” เขาหัวเราะเมื่อศีรษะกลมขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็วจนเส้นผมนิ่มเด้งไปมา

            “งั้นรออยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่-”

            “ไปด้วยกันสิครับ” มือเล็กคว้าชายเสื้อเมื่อเขาทำท่าจะลุกขึ้น – งอแงระดับหนึ่ง

            “แต่มันร้อนนะ ถ้าลุกเดี๋ยวเราต้องหาที่นั่งใหม่ด้วย รออยู่นี่แหละเดี๋ยวพี่มา” เจ้าคนน่ารักทำหน้ามุ่ย – งอแงระดับสอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมปล่อยมือจากชายเสื้อเขาอยู่ดี

            “รีบกลับมานะครับ”

            เฮ้อ – เขาไม่มีอะไรจะเสียให้พัคจีฮุนอีกแล้วนะ

-Photograph-

            ‘อง เป็นไงวะ?’

            “ยังไม่รับโทรศัพท์เลยว่ะ”

            เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้สักตัวในสวนสนุกเสียงของเพื่อนสนิทจากปลายสายไม่ได้ทำให้ใจเขาหายหนักอึ้ง

            สามสิบสองมิสคอล

            สามสิบสองมิสคอลแล้วที่พัคจีฮุนเงียบหายไป

            และเขากำลังเริ่มมันเป็นครั้งที่สามสิบสาม

          ตู๊ด... ตู๊ด…

            “รับสิ รับเถอะจีฮุนอา”

            ตู๊ด... ตู๊ด…

            ‘ฮัลโหลครับ’

            “พระเจ้า ในที่สุดเราก็รับโทรศัพท์สักที เราทำให้พี่แทบจะบ้าแล้วนะรู้มั้ย?”

            ‘ขอโทษครับ..’ เสียงหงอยๆจากปลายสายทำให้ซองอูถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ถึงจะโกรธ แต่ความเป็นห่วงที่ตีตื้นขึ้นมาในใจนั้นมีมากกว่า

            “อยู่ตรงไหนครับ หืม?”

            ‘หน้าร้านสายไหมครับ’

            ให้ตายเถอะ หายไปอยู่ร้านสายไหมเนี่ยนะ? 

– น่าหยิกจริงพัคจีฮุน

-Photograph-

            ภาพคนตัวเล็กที่ยืนก้มมองปลายเท้าตัวเองใต้ต้นไม้ต้นใหญ่พร้อมกับสายไหมก้อนโตในมือทำให้องซองอูพรูลมหายใจ

แล้วเขาจะดุลงได้ยังไง

– ก็แพ้พัคจีฮุนเสียราบคาบขนาดนี้

            “ว่าไงคนดื้อ หนีมาไกลเลยนะครับ” น้องยู่ปากพร้อมกับใช้สายตากลมคล้ายลูกหมานั่นช้อนมองเขา

            “ขอโทษครับ ไม่คิดว่าร้านสายไหมจะอยู่ไกลแบบนี้”

            “…”

            “พี่ซองอู…”

            “…”

          “น้องจีฮุนขอโทษนะครับ ( . _ . )”

          “เฮ้อ ทีหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ” เขาวางมือลงบนกลุ่มผมนิ่ม จู่ๆคำพูดของมินฮยอนก็วิ่งย้อนกลับเข้ามาในหัว

‘มึงไม่อยากดูแลน้องได้มากกว่าที่เป็นอยู่แบบนี้เหรอวะ?’

“…”

และเขาสัญญากับตัวเอง

“เป็นห่วงนะรู้มั้ย”

ว่าจะไม่ปล่อยให้พัคจีฮุนหายไปไหนอีก

-Photograph-

            “ว้าว~ สวยจังครับ” เด็กดื้อที่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนยังทำหน้าหงอยใส่เขากลับมาพูดเจื้อยแจ้วเช่นเดิมดวงตากลมใสเป็นประกายยามที่วงล้อยักษ์นี่ขยับให้เราอยู่สูงขึ้นรอยยิ้มที่เขาชอบวาดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับจะฉุดรั้งให้เขาไม่สามารถหลุดออกจากหลุมที่ชื่อพัคจีฮุน – ไม่มีทางใดเลย

            “พี่ซองอูยิ้มเร็ว~”

            แชะ!

            แต่ไม่เป็นไร

            ถ้าเป็นคนๆนี้ เขายินดีทั้งหมด

เพราะ พัคจีฮุน

– ถูกสลักเอาไว้ในใจเขามาตั้งนานแล้วนี่นา :-)

-Photograph-

            “พี่ซองอูทำอะไรครับเนี่ย?” เจ้าตัวดื้อที่ถูกเขาจูงมือให้เดินตามต้อยๆเอ่ยถามขณะที่ถูกปิดตาเอาไว้

            “ยืนตรงนี้ก่อนนะ พี่มีของขวัญจะให้ครับ” ทันทีที่ได้ยินคำว่าของขวัญก็เหมือนมีหูกับหางงอกออกมากระดิกดุ๊กดิ๊กเหมือนลูกหมาพัคจีฮุนที่แม้จะถูกปิดตาหุบรอยยิ้มกว้างเอาไว้ไม่มิด

            เชือกเส้นเล็กถูกวางลงบนมือของเขาแทนสัมผัสอบอุ่นของใครบางคนพัคจีฮุนขมวดคิ้ว ขณะที่กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยเริ่มจางหายไป

            “พี่ซองอู…”

            “อยู่นี่ครับ” พัคจีฮุนหันไปตามเสียงคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันหนักขึ้น

            “ทำอะไรน่ะครับ?”

            “ยิ้มหน่อยสิ”

            “หือ?”

          แชะ!

            “พี่ซองอู!” เจ้าคนน่ารักทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกเขาถ่ายรูปให้แบบไม่ตั้งตัวอีกครั้งผ้าปิดตาถูกเอาออกก่อนที่เขาจะบอกเสียด้วยซ้ำ 

            “น่าเกล- หือ?” พัคจีฮุนยืนนิ่งขณะที่เขายังคงกดชัตเตอร์มือเล็กไล่สัมผัสไปบนฟิล์มแต่ละแผ่นที่ติดเรียงรายกันบนเส้นด้าย เมจิกสีดำลายมือคุ้นตา และตะกอนความรู้สึก – ที่ถูกปัดให้ลอยคลุ้ง

            ‘Lunchtime on some day

a kitten with a chicken :-)’

            ’25-12-2017Christmas Day

A kitten with his big friend :-)’

พัคจีฮุนหัวเราะ

– ขณะที่เขาอมยิ้ม

‘cuite with yellow uniforms’

‘when a kitten becomes a princess :-)’

‘First time ,

 I met you’

พัคจีฮุนยิ้มกว้าง

 – เขายิ้มตามรอยยิ้มนั้น

‘First time ,

I’m in love with you :-)’

พัคจีฮุนกอดเขาแน่น

–และเขา ก็ยังคงตกหลุมรักพัคจีฮุนเช่นเดิม

“จีฮุนอา”

“…”

“Can I keep you in my heart? :-)”

-Photograph-

          “เหม่ออะไรครับ?”

            องซองอูส่ายหน้าขณะที่ยกมอคค่าเย็นขึ้นจิบ พัคจีฮุนหรี่ตามองเขา

            “พี่ยิ้มแปลกๆ”

            “มีความสุขก็เลยยิ้มไงครับ ไม่ได้เหรอ?” เขาได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนตัวเล็กกลิ่นหอมฉุยของข้าวผัดลอยฟุ้ง มือเล็กวางจานลงบนโต๊ะก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนตัวโปรด

            “อ๊ะ มากอดทำไมเนี่ย?”

            เขาไม่ตอบพลางกดจมูกลงบนกลุ่มผมหอม

ตามด้วยแก้มแดงทั้งซ้ายและขวา

และ –

จุ๊บ

จบลงที่ริมฝีปากนุ่มนิ่ม

“จีฮุนอา”

            “ครับ?”

            “ขอบคุณนะ”

            “…”

            “ขอบคุณ… ที่ให้พี่เก็บหัวใจของเราเอาไว้นะครับ :-)”

          รอยยิ้มกว้างวาดบนใบหน้าที่เขาแสนรัก

            “ขอบคุณเหมือนกันครับ”

            “:-)”

“แล้วก็…”

            “?”

            “Thank you for coming to fulfill my life. My sunshine :-)”

            เรา

            จะเก็บความรักทั้งหมดไว้

            ในทุกแผ่นฟิล์มที่ถ่าย

            ทุกสถานที่ที่ไป

            ทุกเส้นด้ายของความทรงจำ

            และ

          ทุกพื้นที่ – ในหัวใจ :-)

-Photograph-

[Talk]

ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณรูปจาก 3 แอคนี้ค่ะ

@jihoonbase , @WBoy529 ,@ccapturebyme

แล้วก็ขอบคุณพี่สาวที่เรารักมากๆที่คอยพรูฟฟิคให้ตลอดขอบคุณมากเลยค่ะ :-)

สำหรับเรื่องนี้ถ้าหากว่ามันรวบรัดไปต้องขอโทษด้วยนะคะเราไม่รู้ว่าถ้าเขียนยาวกว่านี้มันจะยืดเกินไปมั้ย T_T

เรื่องนี้เป็นทานตะวันต้นที่สามแล้วของปี 2018 จะเข้าเดือนที่สี่ของปีแล้ว

ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามารับดอกทานตะวันของเรานะคะ :-)

หวังว่าจะได้เจอทุกคนไปอีกเรื่อยๆเลยน้า

ฝากเรื่องนี้ไว้ในใจทุกคนด้วยนะคะเรารออ่านคอมเม้นของทุกคนเสมอค่ะ

แล้วเจอกันเรื่องหน้าน้า :-) ♡