OS – SAY

#องฮุนรายสัปดาห์

Song  ; Say – Sechskies

Onghoon

Note : enjoy reading นะคะ :-)

아무도 모를 나만의 사랑을

ความรักของผมที่ไม่มีใครรู้

또 언젠가 너를 만난대도 이젠 괜찮아

ถ้าวันนึงผมได้เจอกับคุณอีกครั้งก็คงจะไม่เป็นอะไรแล้ว

หยาดฝนที่กำลังโปรยปรายเป็นหนึ่งสิ่งที่เขาเริ่มชิน – กรุงลอนดอนไม่เคยเอาแน่เอานอนกับสภาพอากาศได้เสียที

องซองอูกางร่มพับสีดำเรียวขายาวก้าวไปตามทางเดินที่ยังมีผู้คนขวักไขว่ แม้จะใกล้ห้าทุ่มเข้าไปทุกทีรองเท้าผ้าใบคู่โปรดเหยียบย่ำไปบนทางเท้าที่ชื้นแฉะเขาหยุดเดินเมื่อสัญญาณไฟข้ามถนนเปลี่ยนเป็นสีแดงและก้าวออกไปอีกครั้งเมื่อมันเปลี่ยนเป็นสีเขียว

ทุกสิ่งต่างเคลื่อนไหวผ่านพ้นไปตามกาลเวลา

เขาเองก็เช่นกัน

-SAY-

ฝนยังไม่หยุดตก

เจ้าของดวงดาวสามดวงบนแก้มข้างซ้ายยืนพิงของระเบียงห้องจ้องมองรถราวิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่า

อยู่ๆก็รู้สึกเหงาขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ลมที่พัดมาทำให้เขาต้องกระชับผ้าพันคอให้แน่น  – แต่การกระทำนั้นกลับทำให้กลิ่นของใครบางคนกลับขยับเข้าใกล้เขามากกว่าเดิมดวงตาคมปิดลง ปลายจมูกโด่งกดลงบนผืนผ้านิ่ม สูดเอากลิ่นที่แสนคิดถึง

เขาคิดถึงเจ้าของผ้าพันคอผืนนี้

คิดถึง...

เขาคิดถึงพัคจีฮุนเหลือเกิน

-SAY-

        ‘ซองอูนี่~ แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ!’

        25  Aug2015

        “เดินดีๆซี่” เสียงงุ้งงิ้งของคนที่จูงมือเขาอยู่ข้างหน้าทำให้รอยยิ้มกว้างประดับขึ้นบนใบหน้าหล่อองซองอูที่ถูกปิดตาอมยิ้มในขณะที่ก้าวขาอย่างระมัดระวังตามคนนำทาง

        ไม่รู้ว่าเจ้าคนดื้อกำลังทำอะไร

        แต่ไม่ว่าจะถูกพาไปที่ไหน ทำอะไร

        แค่มีพัคจีฮุน…

เขาก็ยอมหมดนั่นแหละ :-)

        “เซอร์ไพร์ส~~!!!!”

ปุ้งปุ้ง ปุ้ง

เสียงพลุทำให้ซองอูลืมตาขึ้นมองห้องของเขาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยลูกโป่งสีฟ้ามีบอลลูนตัวอักษร H B D สีทองลอยเด่นเรียงกัน รอบข้างรายล้อมไปด้วยกลุ่มเพื่อนของเขาที่มีพลุคนละอันอยู่ในมือแต่ทั้งหมดนั่น ไม่มีอะไรที่ดึงดูดความสนใจเขาได้เท่าพัคจีฮุน – ไม่มีเลย

คนตัวเล็กยิ้มกว้างเมื่อเราสบตากันพัคจีฮุนกับกล่องของขวัญสีแดงสะดุดตาวิ่งเข้ามาหาเขา ดวงตากลมเป็นประกายวิบวับ – ไม่ต้องเสียเวลาเดาก็รู้ว่าใครคือเจ้าของผลงานทั้งหมดนี่

“ซองอูนี่~ แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ!” เขายิ้มกว้าง ในขณะที่ความสุขของเขาก็ยิ้มกว้างจีฮุนเร่งเขาให้แกะของขวัญไวๆเสียจนน่าแปลกใจ

“หืม? ผ้าพันคอ?”

“อื้อ! ถักเองกับมือเลยนา” ซองอูอมยิ้มในขณะที่พัคจีฮุนกำลังอวดทุกคนเรื่องผ้าพันคอผืนนิ่มในมือของเขา

“หุบยิ้มหน่อยจ้า” เขาถลึงตาใส่แดเนียลเพื่อนตัวโตที่เอ่ยแซวเบาๆอยู่ข้างกายคนโดนคาดโทษไม่ได้สนใจอะไรนอกจากลอยหน้าลอยตาเช่นเดิม

“นี่ ซองอู” แรงสะกิดบนไหล่ขวาเรียกให้เขาหันกลับไปมองเจ้าของแผนการและผลงานทั้งหมดในห้องมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายวิบวับ

“ว่าไง?”

“ชอบมั้ย?” พัคจีฮุนหลุบตาลงต่ำในขณะที่เอ่ยคำถาม – การกระทำนั้นก็ทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาเป็นครั้งที่ร้อยหรือสองร้อยเขาก็ไม่อาจรู้

และเขามีเพียงคำตอบเดียวสำหรับคำถามนี้

“ชอบสิ ชอบแน่นอนอยู่แล้ว :-)”

เป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าน่ารักทำให้ทุกความรู้สึกแผ่ซ่านลงไปในใจเขา

หยั่งลงลึกเข้าไปในหัวใจ

ลึก- ในแบบที่องซองอูคิดว่าเขาคงจะถอนตัวจากมันไม่ได้อีกแล้ว

เหมือนกันกับที่เขาตกหลุมรักคนตัวเล็กซ้ำๆ

“เห็นมั้ยอูจินนี่ เราบอกแล้วว่าซองอูชอบแน่ ก็เราน่ะเป็นเพื่อนรักของซองอูนี่นา”

- ในขณะที่พัคจีฮุนไม่เคยรับรู้อะไรเลย

-SAY-

องซองอูยืนพิงระเบียงห้องเสียงข้างในห้องเงียบไปแล้วสักพัก เขาจ้องมองไฟสีส้มบนปลายเถ้าบุหรี่ควันสีเทาลอยคลุ้งตามลม

สีเทา – ที่เหมือนกับความรู้สึกของเขา

“เจ้าของวันเกิดมาหลบอยู่นี่เอง~” เขาหันไปมองตามเสียงเจ้าของความรู้สึกทั้งหมดในใจเขาเดินเข้ามา และหย่อนตัวพิงบนระเบียงไม่ใกล้ไม่ไกล

“วันนี้มีดาวด้วยแฮะ สวยเนอะ”

“อื้ม” เขาขานรับแต่สิ่งที่เขาหมายถึงกลับไม่ใช่ผืนนภา หากเป็นคนตรงหน้านี้ต่างหาก แก้มกลมขึ้นสีริมฝีปากที่มักจะวาดรอยยิ้มสวย ดวงตากลมสุกใสสะท้อนแสงไฟแวววาว

พัคจีฮุนน่ะ

สวย – สวยยิ่งกว่าดาวดวงใดในจักรวาล

             “หนาวเหมือนกันนะ” ริมฝีปากสีสดบ่นพึมพำมือเล็กลูบแขนตัวเองไปมา

        “เดี๋ยว-”

 “จีฮุนเข้ามาข้างในเถอะ ข้างนอกมันหนาวนะ” เขากลืนคำพูดลงคอในขณะที่พัคจีฮุนหายไปในอ้อมกอดของใครอีกคน

  “ขอบคุณนะอูจินอา”

ลึก – หลุมที่ชื่อพัคจีฮุนลึกเกินกว่าที่เขาจะปีนกลับขึ้นมา แต่ถึงปีนได้ – องซองอูคนนี้ก็จะไม่ทำ

เขาไม่มีทางปีนขึ้นมา

 – แม้ว่าที่ในใจของพัคจีฮุนจะไม่เหลือให้เขาเลยก็ตาม

-SAY-

ซองอูกลับมาจ้องมองแสงสีส้มบนเถ้าบุหรี่อีกครั้งเรื่องราวมากมายวิ่งวนไปมาในหัวของเขา เพื่อนของเขาทยอยกลับไปทีละคนรวมถึงพัคจีฮุนและพัคอูจินด้วย

        “เจ็บมากมั้ยวะ?” แดเนียลเหลือเพียงแดเนียลเป็นคนสุดท้าย เจ้าของเสียงทุ้มพิงลงบนประตูระเบียงห้องเขาริมฝีปากคาบบุหรี่หนึ่งมวน

        เจ็บมากมั้ย?

        ซองอูทวนคำถามนั้นในใจ

        “ไม่รู้สิ เจ็บจนชาไปแล้วมั้ง” เขาตอบออกไปแบบนั้นพลางอัดนิโคตินลงปอดและพ่นมันออกมา

ถ้าหากความรู้สึกของเขาจางหายไปได้เหมือนกับควันพวกนั้นได้ก็คงจะดี

เขาได้ยินเสียงแดเนียลถอนหายใจมันเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่รู้ – รู้ว่าเขารักพัคจีฮุนคนนั้นมากมายแค่ไหน

"แล้วมึงจะไม่บอกจีฮุนจริงๆเหรอวะ?"

ซองอูเหลือบมองแดเนียลที่กำลังตั้งคำถามกับเขา – คำถามที่เขาเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวัน

แต่คำตอบนั้นเขารู้ดี

"ไม่ล่ะ"

รู้ดีว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องของเรา- และความรู้สึกของเขาในตอนนี้

-SAY-

"ถึงลอนดอนแล้วก็โทรมาหากูด้วยนะเว้ย" แดเนียลตบไหล่เขาดังปุๆเขาส่งเสียงอืมในลำคอเบาๆพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ

11.30

อีกแค่สามสิบนาที

เขาต้องไปแล้ว

ไปจากแผ่นดินที่เขาอยู่

ไปจากที่ที่เขารัก

ไปจากก้อนความทรงจำมากมาย

ไปให้ไกล...

ไปเพื่อลบคนๆนั้นออกจากใจให้ได้สักที

-SAY-

2.34am

Sat17 March 2018

London, UK

องซองอูนอนไม่หลับ

ร่างสูงโปร่งในเสื้อสเวตเตอร์ตัวหนาและกางเกงวอร์มนอนจ้องเพดานนิ่งกลางดึกในลอนดอนไม่ได้เงียบนัก แต่ก็ไม่ได้วุ่นวาย

มือเรียวปลดล็อคโทรศัพท์แสงจากหน้าจอที่สว่างขึ้นมาท่ามกลางความมืดทำให้เขาต้องหยีตาหน้าจอแชทที่ถูกเปิดค้างไว้ปรากฏขึ้น แชท… ที่ข้อความสุดท้ายถูกส่งมาเมื่อปีที่แล้ว

26 Aug 2015

PJH : แกไปไหนวะ 2.38pm

PJH : ซองอูตอบดิวะ 2.38 pm

27 Aug 2015

PJH : แกจะไม่บอกเราจริงๆเหรอ?9.12 am

PJH : ลาสักคำก็ไม่เลยเหรอ?9.13 am

PJH : เราเพื่อนแกปะวะซองอู 9.14am

PJH : จะไม่ตอบเราจริงๆเหรอ?11.32 pm

29 Aug 2015

PJH : ซองอู…  2.27am

31 Dec 2015

PJH : วันนี้มาดูพลุกับพวกแดนแหละ 11.55pm

PJH : sent a photo 11.56 pm

PJH : แกคิดถึงพวกเรามั้ย?11.57 pm

PJH : พวกเราอะคิดถึงแกมากๆเลย 11.57 pm

PJH : เราก็คิดถึงแกมากๆ 11.59pm

1 Jan 2016

PJH : Happy New Year นะ ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหน ก็ขอให้แกมีความสุขมากๆ 00.00 am

PJH : ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้แกกลับมานะ 00.00am

25  Aug 2016

PJH : HBD นะแก่ขึ้นอีกปีขอให้แกมีความสุขมากๆนะ 00.00 am

PJH : ยอมดื้อกับอูจินมารอแฮปแกเลยนะ 55500.00 am

PJH : ยังไงก็ขอให้แกเจอแต่สิ่งดีๆ 00.01am

PJH : อย่าลืมคิดถึงพวกเราบ้างนะ 00.01am

25  Aug 2017

PJH : HBD นะแกก็ยังไม่ตอบเราเหมือนเดิม 555 01.22 am

PJH : ปีนี้มาช้าเลยเคลียร์งานไม่เสร็จสักที 01.23 am

PJH : มีความสุขมากๆนะ 01.23am

PJH : อวยพรแกเหมือนเดิมทุกปีเลยเบื่อรึยัง 5555 01.24 am

PJH : แต่เราไม่เบื่อเลยนะ 01.24am

PJH : คิดถึงแกก็ไม่เบื่อ 01.24am

PJH : ก็แกเป็นเพื่อนรักของเรานี่เนอะ :-)01.25 am

        เขาจ้องข้อความสุดท้ายอยู่แบบนั้นเขาไม่รู้ว่าพัคจีฮุนจะรู้สึกแบบไหนที่เห็นคำว่า read บนกล่องแชท แต่เขาน่ะ… เขาน่ะ… - เจ็บเหมือนจะตายเลย

        องซองอูปิดเปลือกตาที่ร้อนผ่าวลง ความอุ่นของน้ำสีใสไหลผ่านกรอบหน้าน้ำตาหนึ่งหยดตกลงบนหมอน ในขณะที่เขากำลังจมดิ่ง..

        จมดิ่งลงไปในทะเลน้ำตา

จมอยู่กับความคิดของตัวเอง

จมอยู่กับความรู้สึกที่แม้จะผ่านมานานแค่ไหนมันก็ไม่เคยหายไป

จมอยู่กับความคิดถึงที่เอ่อล้นออกมามากมาย

จมอยู่กับความรัก...ที่ไม่เคยลดน้อยลง

-SAY-

สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจลุกจากเตียงอุ่นๆออกมารับลมที่พาร์คใกล้ๆกับแมนชั่นพร้อมกับน้ำอัดลมหนึ่งกระป๋องซองอูทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ไม่ไกลจากถนนมากนักเขาเงยหน้ามองท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ที่ไร้ดวงดาว

คืนนี้..ผืนนภาสีนิลดูเงียบเหงา มีเพียงพระจันทร์สีหม่น

อยู่ๆเขาก็เกิดคำถามขึ้นในใจ

ในคืนนี้...ท้องฟ้าที่เกาหลีจะเป็นอย่างไรกันนะ ?

จะมีหมู่ดาวแบบที่คนๆนั้นชอบไหม ?

แล้วเรา…

จะกำลังมองจันทร์ดวงเดียวกันหรือเปล่า?

"ฮึ" องซองอูหัวเราะให้กับความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง แค่นยิ้มให้กับตัวเขาเอง ที่เขาว่ากันว่า ยิ่งดึกยิ่งฟุ้งซ่านนี่ท่าจะจริง

ซองอูก้มมองปลายนิ้วตัวเองอีกครั้งเขาเหลือบมองกระดาษสีฟ้าที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อฮู้ด มือเรียวหยิบมันออกมาดูอีกครั้งลายมือบนหน้าซองบีบรัดหัวใจของเขาเสียงของแดเนียลที่เขาโทรหาเมื่อตอนเย็นลอยวนกลับมาราวกลับกรอเทป

‘เขาฝากให้มึง กูเลยส่งไปให้’

‘…’

‘เขาอยากให้มึงมานะซองอู’

“ฮึก” ดวงตาเขาพร่ามัวซองอูรู้สึกว่าไหล่ของเขาสั่นไปหมด ตัวอักษรสีทองบนกระดาษเนื้อดีปรากฏบนครรลองสายตา

‘Park  WooJin ♡ Park Jihoon ’

เหมือนกับว่าหัวใจของเขากำลังเต้นช้าลงทุกที

มือเรียวยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นกระดกอึกสุดท้ายทิ้งกระป๋องเปล่าลงในถังขยะ กระชับฮู้ดที่ใส่ออกมาให้แน่น ออกเดินไปในทางเก่าจัดเก็บความรู้สึกในใจลงไปในกล่อง ล็อคกุญแจให้แน่นหนา และสัญญากับตัวเองว่า จะไม่ร้องไห้อีก

-SAY-

        “นึกว่ามึงจะไม่มาแล้วซะอีก” แดเนียลวางแขนลงบนไหล่ของเขาในขณะที่มินฮยอนเดินเข้ามายืนอีกข้าง

        “หายไปเลยนะมึง” เขาร้องโอดโอยเมื่อโดนจีซองหยิกเข้าที่ไหล่พวกเราอยู่ในชุดสูทสีเทาแบบเดียวกัน แต่ถึงอย่างนั้นหน้าและผมก็ไม่มีใครยอมใคร

        ก็นะ – วันสำคัญ ของคนสำคัญนี่นา

        ซองอูก้มลงมองช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือดอกทานตะวันสีเหลืองเด่นชัดท่ามกลางกลิ่นหอมของลิลลี่และการ์ดิเนียสีขาว

        ทานตะวัน – เป็นสัญลักษณ์แห่งความซื่อสัตย์และจงรักภักดี

        ลิลลี่สีขาว – แทนความรู้สึกยินดีที่ได้รู้จักและอยู่ใกล้คุณ

        และ

        การ์ดิเนียสีขาว – หมายถึง ความรัก ที่เป็นความลับ

        “ซ…ซองอู?” เขาเงยหน้าตามเสียงเรียกพัคจีฮุนดูแปลกตาไปจากเมื่อสามปีก่อนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มในตอนนั้นถูกย้อมให้เป็นสีน้ำตาลอมเทาอ่อนๆใบหน้าหวานที่ถูกเติมแต่งยิ่งทำให้เจ้าตัวดูน่ารักขึ้นกว่าเดิม

        “พวกกูไปรอทางนู้นนะ” แดเนียลกระซิบเสียงแผ่วมินฮยอน จีซอง รวมถึงเจ้าบ่าวในวันนี้อย่างพัคอูจินยิ้มให้เขา

        “เดี๋ยวเราไปรอจีฮุนกับพวกแดนทางนู้นนะ” เขาเบือนหน้าหนียามที่อูจินวางมือลงบนกลุ่มผมของพัคจีฮุน บางความคิดแวบเข้ามาในหัว

ทำไมที่ตรงนั้นถึงไม่เป็นเขานะ

ฮึ – นิสัยไม่ดีเลยองซองอู

        อูจินเดินออกไปแล้ว เหลือเพียงความเงียบที่โรยตัวลงระหว่างเรา เขารู้สึกหายใจไม่ออก ในขณะที่พัคจีฮุน -กำลังร้องไห้

"ฮึก... แก.. แกหายไปทำไมวะ?"

"..."

"ทำไมแก ฮึก ไม่บอกเรา ทำไมวะ.."

"..."

"ทำไมแกใจร้ายขนาดนี้"

แกก็ใจร้าย

ซองอูไม่ได้พูดออกไปเขาตะโกนมันดังลั่นอยู่ในใจ

ไหล่เล็กที่สั่นไหวทำเอาใจของเขากระตุกวูบ เหมือนมีใครถ่วงอะไรไว้ในอกหัวใจของเขาหนักอึ้งเมื่อมองพิจารณาคนตรงหน้า

ผอมลงหรือเปล่านะ?

ยังดื้อยังซนอยู่เหมือนเดิมไหม?

สามปีที่ผ่านมาเขาดูแลแกดีหรือเปล่า?

เขาทำแกร้องไห้บ้างไหม?

เขารักแก...ได้มากกว่าที่ฉันรักแกหรือเปล่า?

คำถามมากมายพรั่งพรูออกมาในใจเขาแต่ไม่มีคำถามใดหลุดออกไป ซองอูยืนนิ่ง มองอีกคนที่น้ำตายังไหลไม่ขาดสาย

 เก็บความรู้สึกใส่กล่องแล้วล็อคกุญแจหรือ ?

ฮึ

เขาทำไม่ได้หรอก

ไม่มีวันทำได้

"ซองอู..."

ก็เขาไม่เคยมีกุญแจนั่นอยู่ตั้งแต่แรกเลยนี่

องซองอูเงยหน้าตามเสียงเรียกดวงตากลมที่ขึ้นสีแดงกำลังช้อนมองเขา ไหล่เล็กยังคงสั่นจากแรงสะอื้น

       เขากำมือสลับกับคลายมันอยู่แบบนั้น

อยากกอด... เขาอยากกอดคนตรงหน้าเหลือเกิน

แต่เขาไม่รู้...

ไม่รู้เลยว่าพัคจีฮุนอยากให้เขาทำแบบนั้นไหม

อยากให้เพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อคนนี้ทำแบบนั้นหรือเปล่า

ซองอูทิ้งมือที่สั่นเทาลงข้างกายกำมันไว้แน่น

“ข..ขอโทษนะ”

“ฮึก..”

“ขอโทษนะจีฮุน”

ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้

ขอโทษที่ทำให้เสียใจ

ขอโทษ…

ที่ไม่สามารถเลิกรักแกได้สักที

-SAY-

เขามองเจ้าสาวตัวเล็กที่หอบช่อดอกไม้ของเขาไว้ในมือข้างหนึ่งส่วนอีกข้างถือช่อบูเก้สีสวย แดเนียล จีซองมินฮยอนยืนจับกลุ่มรอช่อบูเก้รวมกับเหล่าหญิงสาวในงานอย่างไม่นึกอายเขามองภาพนั้นพลางระบายยิ้มในขณะที่เสียงโวยวายของแดเนียลที่อดช่อดอกไม้ดังขึ้นมา

รอยยิ้มของพัคจีฮุนยังสวยเช่นเดิมและเขา – ก็ยังตกหลุมรักพัคจีฮุนอยู่ซ้ำๆเช่นกัน

        “ยินดีด้วยนะ..”

        เขาปล่อยคำพูดนั้นให้ลอยไปตามลมที่พัดมา ปล่อยความรักของเขาให้ลอยไปทิ้งมันไว้ให้เป็นความลับเหมือนเช่นที่ผ่านมา และรอเวลา

        รอจนถึงวันหนึ่ง

        วันที่เขาจะมองพัคจีฮุนได้โดยไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปเลย

나의 생각 속 사랑이었으니까

มันจะคงเป็นแค่ความรักที่อยู่ในใจของผม

언제까지나 이 말만은

แค่เพียงคำนี้ตลอดไป

-SAY-

Talk

ฮื่อ สวัสดีปี2018ค่ะ ;w;

หายหน้าหายตาไปเลย ขอโทษด้วยนะคะเทอมนี้หนักหนาจริงๆ 555

สำหรับตอนนี้ต้องขอบคุณ #องฮุนรายสัปดาห์จริงๆค่ะที่ทำให้เราได้เขียนฟิคสักที 555

เพลงนี้เป็นโจทย์ที่ยากสำหรับเรานิดๆเพราะไม่ได้เขียนดราม่ามานานแล้วก็หาซับเพลงนี้ได้แค่ที่เดียว ;w;

แต่เป็นเพลงที่ฟังครั้งแรกแล้วชอบมากเลยค่ะขอบคุณคนที่เสนอเพลงนี้มาด้วยนะคะ เราชอบมากเลย T– T ลองไปฟังเพลงนี้กันได้นะคะ

แล้วก็สุดท้ายนี้เรารออ่านฟีดแบคของทุกคนอยู่นะคะ :-)

เจอกันใหม่เรื่องหน้าน้า Y