Title : May-December : Merry X-mas

Onghoon

Note : Merry Christmas :-)

When I met you,

I've learned that there are still some things

that I like more than a sunflower, the sky, the sea and the stars :-)

♡♡♡

ความรัก

พัคจีฮุนไม่รู้จักว่าความรักคืออะไร

ไม่เคยรู้จัก

ไม่เคยเข้าใจ

จนกระทั่งได้พบกับองซองอู :-)

♡ May-Dec ♡

"วันนี้พี่จะไปไหนเหรอ?" พัคจีฮุนที่เพิ่งกัดขนมปังปิ้งหอมกรุ่นเอ่ยถามในขณะที่องซองอูวางแก้วโกโก้ร้อนที่มีควันลอยฉุยลงตรงหน้าเขา

"ทำไมถามงั้น?"

"ก็พี่ใส่กางเกงยีนส์"

"อ่า.."

"ปกติถ้าพี่อยู่ห้องจะใส่วอร์ม"

"ขอโทษทีนะแต่งานนี้ด่วนจริงๆ"

"แต่ว่าวันนี้คริสมาสต์อีฟ.."

"ขอโทษครับจะรีบทำรีบกลับนะ ไม่งอแงไอ้อ้วน"ฝ่ามือใหญ่วางลงบนกลุ่มผมสีสว่างของเขาที่เพิ่งจัดการย้อมไปเมื่อไม่กี่วันที่แล้วออกแรงขยี้เบาๆ แล้วก็ยิ้ม - ยิ้มในแบบที่พัคจีฮุนไม่เคยชนะมันได้สักที

♡ May-Dec ♡

"ไปดีมาดีนะครับ"คนตัวเล็กยืนเกาะขอบประตูห้อง โบกมือบ๊ายบายให้กับคนที่เตรียมตัวพร้อมที่จะไปทำงานแต่คนที่เขากำลังโบกมือลากลับไม่ยอมขยับตัวไปไหนเลยซะอย่างนั้น

"ครับ?" เขาเอียงคออย่างสงสัยเมื่อคนเป็นพี่เริ่มทำหน้างอ

"ขอกำลังใจหน่อยซี่~" พัคจีฮุนหลุดขำพรืดเมื่อคนตัวสูงกว่าในโค้ทสีเขียวเข้มตัวยาวกำลังกระทืบเท้าปึงปังเหมือนเด็กๆทั้งที่อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว

เขาขยับเข้าไปใกล้เจ้าของกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม – โทนสีที่เขาโปรดปรานนักหนา เหลือบมองกลุ่มดาวบนแก้มข้างซ้ายที่ขยับเมื่อเจ้าของมันยกยิ้มประทับจุมพิตบางเบาลงบนริมฝีปากร้อนที่ช่วงชิงลมหายใจเขามานับครั้งไม่ถ้วน

"ตั้งใจทำงานนะครับ:-)"

♡ May-Dec ♡

สิบสองนาฬิกาสิบสี่นาทีท่ามกลางอากาศติดลบ กองหิมะขาวโพลนกระจายเต็มไปหมดบนทางเท้าพัคจีฮุนในเสื้อโค้ทสีส้มอิฐตัวโปรดกำลังเดินทอดน่องอยู่ในย่านพลุกพล่านอย่างฮงแด

วันนี้เขามีแพลนที่ต้องทำหลายอย่างเลยล่ะ:-)

ติ๊ง!

Prince BJY.

นายอยู่ไหนแล้ว

ฉันยืนรอนายจนตัวจะแข็งหมดแล้วนะพัคจีฮุน!

เจ้าของส่วนสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรหลุดหัวเราะเขาไม่ได้ตอบอะไรทำเพียงแค่อ่าน และปล่อยให้แพจินยองรัวข้อความต่อไปเพียงคนเดียว

แพจินยอง – เพื่อนสนิทร่างสูงโปร่งที่มีฐานะเป็นน้องชายของเจ้าของห้องที่เขาอาศัยอยู่ในตอนนี้เพื่อนสนิทที่เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็กๆ หรือถ้าจะให้ขยายความเพิ่มอีกก็คงจะเป็น… – น้องชายของแฟน

เขาอมยิ้มเมื่อเจ้าชายแพของทุกคนปรากฏขึ้นในครรลองสายตาในมือก็ยังถือโทรศัพท์อยู่ไม่ปล่อย ปากก็ขยับขึ้นลงให้มองจากดาวพลูโตก็ยังรู้เลยว่าไม่พ้นด่าเขาอยู่แน่ๆจีฮุนอมยิ้มจนแก้มตุ่ยอีกครั้งในขณะที่ค่อยๆย่องอ้อมผ่านต้นคริสมาสต้นใหญ่แตะมือลงบนไหล่ของเพื่อนสนิท แล้วก็...

"แฮ่!!"

"ย่าห์พัคจีฮุน!!!!"

ก้อนกลมแบบที่พี่ซองอูชอบเรียกหัวเราะคิกคักในขณะที่เพื่อนสนิทยืนแยกเขี้ยวใส่อยู่ไม่ห่างแพจินยองมองเขาตาเขียวปั๊ด ทุบแรงๆลงที่ไหล่หนึ่งทีจนตัวเซแต่ถึงอย่างนั้นพัคจีฮุนก็ยังคงหัวเราะไม่หยุด – ก็นะ แพจินยองน็อตหลุดแบบเมื่อกี้น่ะ หาดูง่ายเสียที่ไหน

“รู้งี้ไม่มาช่วยซะก็ดี”

“โอ๋ ไม่งอนนะ ขอโทษๆๆ” จีฮุนปรี่เข้าไปเกาะแขนเพื่อนที่กำลังตั้งท่าจะงอนเขาอย่างรวดเร็วกระพริบตาปริบๆให้จินยองอย่างน่าเอ็นดู – ท่าไม้ตายที่ใช้กับพี่ซองอูมานับครั้งไม่ถ้วน

“ไปไกลๆเลย ฉันไม่ใช่พี่ซองอู ไม่ใจอ่อนหรอกนะ”

แต่เหมือนไม้ตายนี้จะใช้ไม่ได้กับแพจินยองนี่สิ…

“ง่า” จีฮุนทำเสียงเล็กเสียงน้อยเกาะแขนเพื่อนไม่ห่างจนถูกแพจินยองถอนหายใจใส่ แถมยังผลักหัวเขาซะจนแทบหงายหลัง

“ย่าห์ จินยอง!”

“ไปซื้อของได้แล้ว เสร็จไม่ทันไม่รู้ด้วยนะ”

♡ May-Dec ♡

แดงหรือ ดำ ?

พัคจีฮุนกำลังยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ในช็อปรองเท้าแบรนด์ดังมีฉากหลังเป็นแพจินยองที่นั่งกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย

อ่า..เขาตัดสินใจไม่ได้จริงๆนะ

"นี่..จินยองอา.."

"หยุดเลย! ไม่เอา ไม่ตอบแล้ว!" หงึจีฮุนทำหน้างอใส่เพื่อนสนิทที่สะบัดตัวหนีเมื่อถูกเขาสะกิด

"แต่.."

"นายถามคำถามนั้นกับฉันมารอบที่สิบแล้วจีฮุน"

"โอเคๆ ไม่ถามแล้วก็ได้" คนตัวเล็กว่าเสียงอ่อยมองรองเท้าจากแบรนด์ดังทั้งสองสีที่เลือกสลับกันไปมาอีกครั้ง

"เฮ้อ ไม่ต้องไปคิดเยอะหรอกหน่า”

“…”

“ต่อให้วันนี้นายไม่ทำอะไรเลย พี่ชายฉันก็ไปไหนไม่รอดแล้วนะจีฮุนนา" 

"..."

"คิดมากจริงไอ้อ้วน"

"ย่าห์ อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ ไปไกลๆเลยแพจินยอง!"

"แหม ให้พี่ซองอูเรียกได้คนเดียวน่ะสิ"

"ยุ่ง!" จีฮุนสะบัดหน้าหนีเพื่อนสนิทที่หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวเขามองรองเท้าทั้งสองสีอย่างชั่งใจ

อันที่จริงเขาชอบสีแดงมากกว่า

แต่ก็นะ

"เอาคู่นี้ครับ"

สุดท้ายก็เลือกสีดำมาอยู่ดี

- ก็พี่ซองอูชอบเลยนี่นา :-)

♡ May-Dec ♡

          “มันจะโอเคใช่มั้ยจินยอง?” พัคจีฮุนขมวดคิ้วจ้องมองไฟสีส้มในเตาอบที่ค่อยๆสว่างขึ้นในขณะที่เวลากำลังเคลื่อนถอยหลังแว่วเสียงหัวเราะของแพจินยองดังตามมาจนต้องหันมาให้ความสนใจ

          “เฮ้ๆ อย่าทำตาขวางใส่ฉันแบบนั้นนะ” จินยองว่าพลางพลักหน้าผากเขาเบาๆแต่ก็แรงพอที่จะทำให้เซไปข้างหลัง

          “แล้วนายจะหัวเราะทำไมเล่า!” จีฮุนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พลางกอดอก

          “ก็นายมันน่าเอ็นดู”

          “ยังไง?”

          “ก็แบบ… อ่า บอกไม่ถูกอะเอาเป็นว่าน่าเอ็นดูนั่นแหละ คึคึ” 

          “ย่าห์!” เขาแยกเขี้ยวใส่เพื่อนสนิทที่กำลังหัวเราะคิกคักเบ้ริมฝีปากในขณะที่จินยองวางมือลงบนศีรษะของเขา – และขยี้มันจนฟูฟ่อง

          “คิดเยอะอีกแล้ว”

          “…”

          “ต้องให้บอกอีกกี่รอบกัน พี่ชายฉันน่ะ รักนายจนจะโงหัวไม่ขึ้นอยู่แล้วพัคจีฮุน”

♡ May-Dec ♡

"ย่าห์ ค่อยๆบีบสิ ทำแบบนั้นมันจะไม่สวยเอานะ"จีฮุนทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกจินยองตีเข้าที่มือ

"ไม่ต้องมาทำหน้างั้นเลย จะบอกอีกรอบนะฉันไม่ใช่พี่ซองอูไม่แพ้ให้ลูกอ้อนของนายหรอก!"คนตัวเล็กเบ้ปากใส่เพื่อนรักที่หลังจากบ่นเขาฉอดๆก็ถอดผ้ากันเปื้อนสะบัดตูดไปนั่งเล่นเกมสบายใจเฉิบบนโซฟาทิ้งเขาไว้กับเจ้าก้อนแป้งหลากรูปร่างที่เรียกร้องให้ลงมือตกแต่งพวกมันเสียที

ให้ตายสินี่เรียกให้มาช่วยนะ แพจินยอง!!!

♡ May-Dec ♡

          “ฮึบ!” แก้มนิ่มพองลมในขณะที่มือเล็กเอื้อมเอาลูกบอลสีทองไปแปะไว้เกือบถึงยอดต้นคริสมาสในห้องไร้เสียงเจื้อยแจ้วของแพจินยองที่หลังจากคอร์สไอซิ่งคุกกี้ของเจ้าตัวจบลงก็โบกมือบ๊ายบายทิ้งเขาหนีไปเที่ยวในคืนวันคริสมาสอีฟกับแฟนซะอย่างนั้น

เสียงช้อนกระทบแก้วดังก้องไปทั่วห้องพัคจีฮุนหย่อนสะโพกลงบนโซฟาสีเบจตัวใหญ่บนจอโทรทัศน์ฉายเทศกาลคริสมาสจากทั่วทุกมุมของโซลเขาฮัมเพลงตามในขณะที่เหลือบมองนาฬิกา

08.27PM

เมื่อไหร่พี่ซองอูจะกลับมานะ?

♡ May-Dec ♡

"กลับมาแล้วครับ"องซองอูในโค้ทสีเขียวเข้มตัวเดิมเพิ่มเติมคือถูกแต้มไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาวเขาถอดรองเท้าวางบนตู้สอดสายตาหาเด็กน้อยของเขาที่ควรจะวิ่งหูตั้งมาหาตั้งแต่ได้ยินเสียงกดรหัสแล้ว

"จีฮุน"

"..."

"จีฮุนนา จี-" คนตัวสูงเงียบเสียงลง รอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเขาวางเสื้อโค้ทลงบนโซฟาเดี่ยวอีกตัวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นข้างโซฟาอย่างเงียบเชียบจดจ้องใบหน้าน่ารักที่ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมออย่างเอ็นดู

มือเรียวลูบผ่านกลุ่มผมนิ่มสีแอชที่ขับผิวขาวนั่นให้ดูเปล่งประกายน่าหลงใหลเสียยิ่งกว่าเดิม

จ๊อก~

เขาหลุดขำเมื่อเสียงจากกระเพาะน้อยๆของคนหลับสนิทกำลังส่งเสียงประท้วง

"จีฮุน"

"..."

“จีฮุนครับ ตื่นก่อนเร็ว"

"อือ.. พี่ซองอู.." เจ้าของชื่อขานรับในลำคอเปลือกตาคู่สวยของน้องกระพริบถี่ใบหน้าง่วงงุนของคนตัวเล็กมันน่ารักจนเขาอยากจะจับมาฟัดหลายๆที

"กลับมา.. ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?" ซองอูดึงมือเล็กที่กำลังขยี้ตาตัวเองนั่นออกก่อนจะเกลี่ยเบาๆโป้งไปตามแก้มนวลสีระเรื่อเบาๆ

"เพิ่งกลับมาครับ เราทานอะไรรึยัง?" เด็กน้อยของเขาสั่นศีรษะไปมาทั้งยังหลบตาหนี แก้มนิ่มเริ่มพองออก

"ไม่ดุหรอก รอพี่ใช่มั้ย? ขอโทษนะ"เขาลูบแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงจากสภาพอากาศ ในขณะที่น้องส่ายหน้าอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรครับ คุณแม่ฝากอาหารกับจินยองมาเยอะเลย เดี๋ยวผมอุ่นให้นะ"

♡ May-Dec ♡

"จีฮุน คุกกี้นี่มาจากไหนเหรอ?" องซองอูที่เคี้ยวคุ้กกี้หน้าตาน่ารักดังกรุบกรับเอ่ยถามตอนนี้เป็นเวลายี่สิบสองนาฬิกาสิบเจ็ดนาที หลังจากดินเนอร์เขากำลังดื่มโกโก้ร้อนเป็นแก้วที่สอง ในขณะที่ในมือน้องเป็นนมอุ่นๆ

เขาเหลือบมองเจ้าก้อนสีชมพูที่เงียบไม่มีสัญญาณตอบรับกับคำถามของเขาเมื่อสักครู่

น้องอาจจะซื้อมาก็ได้... มั้ง?

"อร่อยมั้ยครับ?"

"หือ?"

"คุกกี้นั่น.."

ซองอูร้องอ้อ "อร่อยนะ แต่หวานไปนิดเราไปซื้อมาจากไหนเนี่ย?"

เขาเอ่ยถามอีกครั้งในขณะที่กำลังกัดคุ้กกี้ชิ้นที่สอง

อันที่จริงแล้วอ่ะนะ

องซองอูรู้อยู่แล้วล่ะว่าคุ้กกี้นี่น่ะ

"ผมทำเองครับ"

ฝีมือน้องทั้งหมด

ซองอูทำตาโตราวกับมันเป็นเรื่องน่าประหลาดใจ – แต่ก็น่าประหลาดใจจริงๆนั่นแหละ

"อร่อยใช้ได้เลยนะเนี่ย"

"แต่พี่ไม่ชอบของหวานนี่ครับ แล้วพี่ก็เพิ่งบอกเมื่อกี้ว่ามันหวาน"

"หวานไม่ได้แปลว่าไม่อร่อยสักหน่อย"

"..."

"แล้วก็นะ ถึงจะไม่ชอบของหวาน แต่ก็รู้สึกชอบเจ้าคุ้กกี้นี่ขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ:-)"

เขายิ้มเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กอมยิ้มจนแก้มตุ่ยถึงน้องจะหันหน้าหนี แต่ก็หลบไม่พ้นสายตาเขาอยู่ดีนั่นแหละหน่า :-)

"โอ๊ะ! ผมเกือบลืมนี่ไปเลย" เขาทำหน้างงในขณะที่น้องกุลีกุจอลุกจากโซฟา หายเข้าไปในห้องเก็บของก่อนจะออกมาพร้อมกับบางสิ่งบางอย่างในมือ

"ดาว?"

"อื้อ แต่จริงๆแล้ว… ผมไม่ได้ลืมติดหรอกนะ"

"..."

"แต่ผมอยากรอพี่มาติดมันด้วยกันมากกว่า :-)"

♡ May-Dec ♡

ต้นคริสมาสที่เขาจำได้ว่าซื้อมันมาเมื่อประมาณสามปีที่แล้วถูกนำออกมาใช้อีกครั้งและยังถูกตกแต่งไปด้วยไฟสีนวล ลูกบอลสีเงิน สโนว์แมน กวางเรนเดียร์และสารพัดสิ่งของที่เด็กน้อยของเขาจะสรรหามาได้

เราจับดาวกันคนละข้างเขาจับข้างซ้าย ส่วนน้องจับข้างขวา แสงไฟสีนวลจากต้นคริสมาสส่องกระทบใบหน้าน่ารักที่ประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง

นอกจากดวงตากลมแก้มแดงปลั่ง ริมฝีปากนุ่มนิ่ม

รอยยิ้มของพัคจีฮุนก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดบนโลกใบนี้

และจะชอบมากยิ่งขึ้นไปอีกหากรอยยิ้มนั่นเกิดขึ้นเพราะเขา :-)

♡ May-Dec ♡

"โอ๊ะ" น้องส่งเสียงร้องเมื่อขาสะดุดเข้ากับโซฟา ดวงตากลมหลับปี๋หากแต่ความเจ็บที่ควรจะมีกลับไม่เกิดขึ้นมันถูกแทนที่ด้วยอ้อมกอดอุ่นๆและกลิ่นน้ำหอมจางๆ

"ระวังหน่อยสิ" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆแต่พัคจีฮุนรู้ดีว่าพี่ซองอูไม่ได้กำลังดุเขา ความอุ่นร้อนโอบรอบลำตัวจีฮุนซบใบหน้าลงกับไหล่แข็งแรง ตัวเอนไปมาตามแรงของคนโตกว่าเสียงทุ้มที่เขาหลงรักฮึมฮัมเป็นทำนองเพลงอยู่ข้างหูแสงไฟจากเมืองหลวงดูสวยกว่าทุกวัน

"นั่น.. มิสเซิลโทเหรอ?" คนตัวเล็กเงยหน้าตามเสียงของคนพี่ช่อมิสเซิลโทสีเขียวเข้มถูกแขวนลงมาจากโคมไฟกลางห้อง – ฝีมือแพจินยองแหงๆ

"รู้จักความเชื่อของมิสเซิลโทลมั้ย?"

"ครับ?"

"เขาว่ากันว่า ถ้าจูบกันใต้ช่อมิสเซิลโทล"

"มันคือคำสัญญาว่าทั้งสองคนจะเป็นรักที่ยืนยาวชั่วนิรันดร์/มันคือคำสัญญาว่าทั้งสองคนจะเป็นรักที่ยืนยาวชั่วนิรันดร์"

"เราเชื่อมั้ย?"

"ก็... ไม่รู้สิครับ"

"แต่พี่เชื่อนะ :-)"

"อ๊ะ อื้อ"

ซองอูอยากจะขออธิษฐานกับดาวนับล้านบนท้องฟ้า

ขอให้เขามีพัคจีฮุนในทุกๆคริสมาสเสมอไป

♡ May-Dec ♡

"พี่ซองอู.."

"ว่าไง?" อ้อมแขนแกร่งกระชับเจ้าตัวนิ่มเข้ามาใกล้กลุ่มผมละเอียดระอยู่บนต้นคอเขา

"พี่คิดว่า... คุณซานต้าจะมามั้ย?" เขาหลุดหัวเราะอย่างเอ็นดูในความคิดของเด็กวัยสิบแปดอย่าสิบเก้า

"เรายังเชื่อเรื่องซานต้าอยู่เหรอ?"

"ก็.. มันก็ไม่แน่นี่ครับ"

"อยากได้ของขวัญเหรอ?" กลุ่มผมนิ่มขยับขึ้นลงให้เขาได้นึกเอ็นดูในใจเป็นครั้งที่ล้าน – พัคจีฮุนมีต่อมผลิตความน่ารักหรือยังไงกันนะ

"อยากได้อะไรล่ะ?"

"อ่า.. ไม่รู้สิครับ"

"แล้วถ้าซานต้าให้ขอได้อย่างหนึ่ง จะขออะไร?"

"อืม..."

"..."

"ขอให้มีพี่ในทุกๆวัน... แบบนี้ได้มั้ยครับ?" 

องซองอูในตอนนี้

กลั้นรอยยิ้มกว้างของตนเองไม่อยู่ซะแล้วล่ะ

"แน่นอนสิ ได้อยู่แล้วล่ะ"

"พี่ครับ.."

"ว่าไง ยังไม่ง่วงหรือไงเรา?"

"ก็ง่วงครับ แต่ว่า พรุ่งนี้น่ะ"

"?"

"อย่าลืม... ถุงเท้านะคั..."องซองอูมองคนที่หมดแบตเตอรี่ไปกลางอากาศอย่างเอ็นดู

อ่า...

เหมือนเขาจะใช้คำว่าเอ็นดูเยอะเกินไปแล้วนะ

แต่ก็นั่นแหละดวงตาคมจดจ้องใบหน้าน่ารักที่ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ทั้งๆที่แอบงีบไปแล้วก็ยังหลับก่อนเขาอยู่ดี ท่าทางวันนี้เด็กน้อยของเขาจะใช้พลังงานไปมากโขเลยทีเดียว

ส่วนถุงเท้านั่นน่ะ... – ก่อนเข้านอนน้องคะยั้นคะยอจะให้เขาแขวนซะให้ได้เขาในวัยยี่สิบเจ็ดแบบนี้ก็เริมจะไม่อินไปกับซานต้าคลอสเสียเท่าไหร่

แต่ก็อย่างที่บอก

อะไรที่เป็นความสุขของพัคจีฮุนน่ะเขายอมทำให้ด้วยความเต็มใจทั้งนั้นแหละ

ก็จะรอลุ้นดูว่าวันพรุ่งนี้ ซานต้าตัวน้อยจะเสกของขวัญอะไรมาให้เขา :-)

♡ May-Dec ♡

ก้อนผ้าห่มบนเตียงใหญ่ขยับยุกยิกอากาศเย็นในตอนเช้าเป็นแรงโน้มถ่วงเปลือกตาชั้นดี แต่ถึงอย่างนั้นในเช้าวันนี้พัคจีฮุนก็ยังมีบางสิ่งสำคัญที่ต้องทำมากกว่าการนอนหลับอุตุอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆนี่

มือเล็กยกลำแขนแกร่งที่พาดผ่านช่วงเอวออกอย่างแผ่วเบาองซองอูยังคงหายใจอย่างสม่ำเสมอ นิ่งสนิท ไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใดเจ้าของกลุ่มผมสีแอชในชุดนอนตัวโคร่งลอบถอนหายใจก่อนจะพาตัวเองออกไปข้างนอกอย่างเงียบเชียบ

เช้าวันที่ยี่สิบห้าธันวาคมวันคริสมาสดูคึกครื้น มองลงจากระเบียงคอนโดก็พบกับผู้คนที่เดินขวักไขว่กันไปมา มือเล็กกระชับเสื้อคลุมหลับตาสูดอากาศยามเช้าที่นานๆทีจะได้พบเจอ

"ทำไมตื่นเร็วจัง"น้ำเสียงทุ้มที่มาพร้อมกับอ้อมกอดอุ่นๆเรียกให้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นรัวจีฮุนเอนตัวพิงกับแผ่นอกกว้าง แอบฟังเสียงหัวใจของใครอีกคนที่ดังระรัวไม่แพ้เขา

"ใจพี่เต้นแรง.. มากๆเลย" เจ้าตัวนิ่มเอ่ยแซวแต่พัคจีฮุนก็ได้รู้ในไม่กี่วินาทีต่อมาว่า

เขาแพ้

"มันเป็นแบบนี้ตลอด.. ตลอดเวลาที่พี่อยู่กับเรา :-) "

แพ้ให้องซองอูอย่างราบคาบเลยจริงๆ

♡ May-Dec ♡

          “พี่ซองอู” เสียงที่องซองอูชอบฟังเอ่ยท่ามกลางเสียงดังกรุบกรับของคุ้กกี้และเสียงช้อนกระทบกับแก้วในยามสายเขาส่งเสียง หืม เบาๆในลำคอ

          “ได้ดูถุงเท้าหรือยังครับ?”

          “อ่า จริงด้วย ลืมไปเลยแฮะ” เขาพึมพำในขณะที่เดินตรงไปหาถุงเท้าสีแดงคู่ใหญ่ที่แขวนอยู่ริมหน้าต่างโดยมีเจ้าก้อนไหมพรมสีขาวเดินตามเป็นเงาซองอูมองถุงเท้าที่ไม่ได้มีอะไรแปลกประหลาดไปจากเดิมอย่างนึกฉงน

          “ลองล้วงดูมั้ยครับ?” เขาทำตามที่น้องบอกล้วงมือลงไปจนเกือบสุด สัมผัสสากๆจากสิ่งของบางอย่างที่บางและมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมทำให้เขาขมวดคิ้ว

          “กระดาษ?”

          “กระดาษเหรอครับ?”

          “ ‘ลองเปิดตู้รองเท้าดูซี่~’ มันเขียนไว้แบบนี้น่ะ” เขายื่นให้น้องดู ในขณะที่สาวเท้าพาตัวเองไปอยู่หน้าตู้รองเท้าขนาดเท่าเอวเปิดมันออก ก้มๆเงยๆอยู่สักพักก็สะดุดตากับสิ่งแปลกปลอมภายในตู้

"จีฮุนนา กล่องนี้มาจากไหนน่ะ?" พัคจีฮุนที่ง่วนอยู่กับการคนโกโก้เงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกซองอูยกกล่องขนาดเท่ากล่องรองเท้าที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีน้ำตาลเรียบๆให้ดู – คนตัวเล็กลอบยิ้ม

"ของขวัญจากซานต้ารึเปล่าครับ?" 

"อ่า.. จริงสิ มีชื่อพี่ด้วย ดูด้วยกันมั้ย?" เขาพยักหน้ารับ เดินตามคนตัวสูงกว่าไปนั่งลงบนโซฟามองอีกคนที่ค่อยๆแกะห่อกระดาษอย่างปรานีต ลุ้นระทึกอยู่คนเดียวในใจ

สำหรับพี่ซองอูอาจจะลุ้นว่าในนั้นเป็นอะไร

แต่สำหรับเขาเขาลุ้นมากกว่าว่าพี่ซองอูจะชอบสิ่งที่เขาเลือกมาให้หรือเปล่า

"ว้าว รองเท้านี่? ทีี่พี่เพิ่งบอกว่าอยากได้ไปไม่กี่วันก่อนเองใช่มั้ย?" เขาพยักหน้ารับเมื่อถูกถามจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยประกายของความดีใจ

"ซานต้านี่รู้ใจดีจังเลยนะ"

"นั่นสิครับ"

"แล้วของเราล่ะ ไม่มีเหรอ?"

"อ่า ผมลืมไปเลย" พัคจีฮุนวางแก้วโกโก้ร้อนลงบนโต๊ะลากสลิปเปอร์ไปหยุดอยู่หน้าต้นคริสมาสที่ระยิบระยับเพราะแสงไฟ

แต่ถึงอย่างนั้นไม่ว่าจะล้วงลงไปในถุงเท้าที่แขวนอยู่ข้างกับของพี่ซองอู ก้มดูใต้ต้นคริสมาสแหวกตามกิ่งพลาสติกของมันแทบทุกซอกทุกมุมเขาก็ยังไม่เจอสิ่งที่ใกล้เคียงกับคำว่าของขวัญเลยสักอย่างเดียว

"ไม่มีเหรอ?" พี่ซองอูที่เห็นเขาก้มๆเงยๆอยู่นานเดินเข้ามาใกล้วางมือลงบนศีรษะลูบมันไปมาอย่างปลอบประโลม

"โอ๋ๆ ไม่หน้างอนะครับ" พัคจีฮุนถูกจูงมือให้เดินตามเป็นเด็กๆพี่ซองอูทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้ว แต่เขาก็ยังยืนอยู่แบบนั้นความน้อยใจเริ่มตีตื้นขึ้นมาในอกทีละนิดจนเหมือนจะทะลักออกมาเป็นน้ำตา

"เห้ย ร้องไห้ทำไม?" น้ำตาหนึ่งหยดร่วงเผาะลงบนกางเกงวอร์มสีเทาขององซองอูเจ้าของร่างสูงโปร่งกระเด้งตัวขึ้นหลังตรงทันทีที่น้ำใสไหลผ่านแก้มแดง

เขาดึงตัวน้องลงบนตักเกลี่ยน้ำใสให้คนที่ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

"ชู่ว ไม่ร้องแล้วนะ ไม่ร้องแล้ว" เขาดันหัวน้องให้ซบลงบนไหล่สวมกอดเจ้าตัวนิ่มที่ยังคงนิ่งเงียบ ถอนหายใจเฮือกเล็กๆ ไม่น่าเลย.. – เขาไม่น่าแกล้งน้องเลยจริงๆ

"มองหน้ากันก่อนเร็วคนเก่ง" น้องผละตัวออกจากเขา หน้าแดง ตาแดงจมูกแดงไปหมดอย่างน่าเอ็นดู เขาลูบกลุ่มผมนิ่ม

"อย่าน้อยใจซานต้าไปเลยนะครับ" เลื่อนมือมาเกลี่ยบนแก้มนวลดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เขาชอบนักหนากำลังจ้องมองมาที่เขา

"ถ้าพี่ให้สิ่งนี้... มันจะทดแทนกันได้มั้ยครับ?" โลหะทรงกลมสีเงินที่ถูกร้อยด้วยสร้อยสีเดียวกันส่องประกายแวววาวอยู่ระหว่างเราพัคจีฮุนเบิกตากว้าง น้ำใสรื้นคลอหน่วยตากลมอีกครั้ง

"ฝากไว้ก่อนนะครับ เราเรียนจบเมื่อไหร่..."

“…”

“พี่จะย้ายมันไปอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเราเอง :-)"

"ฮึก.. พี่ซองอู"เจ้าตัวเล็กที่สะอื้นยิ่งกว่าเดิมโผเข้ากอดเขาเต็มรัก องซองอูหัวเราะเสียงดังในขณะที่อ้อมแขนเล็กๆนั่นกอดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ

"ว่าไงครับ จะรับมันไว้มั้ย? จะรับของแทนใจพี่ไว้ได้หรือเปล่า?" ใบหน้าน่ารักที่ซุกอยู่บนไหล่ของเขาขยับขึ้นลงเร็วๆอย่างน่าเอ็นดูเขาหลุดหัวเราะครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะความน่ารักของพัคจีฮุนที่ไม่เคยลดลงเลยสักครั้งในสายตาของเขา

ซองอูมองเด็กขี้แยที่ยังไม่หายสะอึกสะอื้นเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มนิ่ม รอจนน้องนิ่งสนิทพัคจีฮุนขยับตัวมาซุกตรงอกเขาอีกครั้ง

"ขอบคุณนะครับ"

"หืม?"

"ขอบคุณที่ทำให้คำขอของผมเป็นจริง"

"..."

"ขอบคุณที่อยู่กับผมในทุกๆวัน ตั้งแต่แปดปีที่แล้วจนถึงตอนนี้ขอบคุณจริงๆนะครับ" จีฮุนขยับตัวขึ้นมานั่งบนตักเขาดีๆในขณะที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มยังเจื้อยแจ้วต่อ

"แล้วก็... ขอบคุณนะครับ สำหรับของขวัญชิ้นนี้ดีที่สุดที่ผมเคยได้มาเลย"

"เราก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพี่เหมือนกัน :-)"

          "อ่า อยากเรียนจบไวๆแล้วสิ"

“เด็กแก่แดด"

"แก่แดดแล้วพี่รักมั้ยครับ?"

ให้ตายสิ

"ว่าไงครับ?"

"รักสิ รักแน่นอนอยู่แล้ว :-)"

          รอยยิ้มกว้างวาดขึ้นบนใบหน้าน่ารักที่เขาหลงรักตากลมสุกใสที่เขาชอบหยีลงเป็นรูปครึ่งวงกลม แก้มนิ่มขึ้นสีแดงปลั่งลามไปถึงใบหู

          “ผมก็รักพี่… รักมากๆเลยนะครับ”

          หน้าผากเราแตะกัน ปลายจมูกขยับใกล้ ลมหายใจคลอเคลียกันและกันเขาจ้องลึกลงไปในนัยต์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวย เกลี่ยนิ้วมือบนแก้มนิ่ม น้องหลับตา ส่วนเขา – ประทับจุมพิตบนริมฝีปากนิ่ม บดคลึง กวาดต้อน ช่วงชิงความหอมหวานที่เขาเสพติด

          เสพติดจนเขาคิดว่าในชีวิตที่เหลืออยู่นี้

องซองอูขาดพัคจีฮุนไม่ได้อีกแล้วจริงๆ

♡ May-Dec ♡

[Talk]

รอดตายจากไฟนอลแล้วค่า ;w;

สุขสันต์วันคริสมาสนะคะทุกๆคน

แง เหมือนจะจบบริบูรณ์แต่จริงๆเรายังไม่อยากให้จบเลยค่ะ 5555

ก็หวังว่าจะได้เขียนเรื่องนี้ออกมาเรื่อยๆตามโอกาสที่มีนะคะ ; - ;

แล้วก็ขอขอบคุณทุกคนมา ณตรงนี้เลยนะคะ

ขอบคุณมากๆที่ให้ความเอ็นดูพี่ดินกับน้องจูเนียร์ของเราในเรื่องก่อนหน้านี้

ขอบคุณจริงๆค่ะด้วยความเป็นฟิคที่ออกมาแบบไม่มีพลอตอะไรมากมาย เราเลยไม่ได้คาดหวังมากแต่ฟีดแบ็คที่ได้กลับมามันเกินความคาดหวังของเราจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกๆคนมากๆเลยนะคะขอบคุณที่ชอบ ขอบคุณที่เอ็นดูทั้งสองคนนะคะ ;- ; ส่วนที่หลายๆคนขอมา เราจะพยายามเขียนให้ดีที่สุดนะคะขอบคุณทุกคนมากจริงๆค่ะ เราได้กำลังใจกลับมาเยอะแยะมากเลยจริงๆ

แง คือทอล์คตอนนี้ยาวมากๆ 55555 ปีใหม่นี้น่าจะไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้วล่ะค่ะนี่คงเป็นฟิคเรื่องสุดท้ายในปี2017ของเรา

ขอบคุณทุกๆคนมากๆเลยนะคะตั้งแต่เรื่องแรกจนถึงเรื่องนี้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านงานของเราขอบคุณที่เข้ามารับดอกทานตะวันที่เราปลูกเองกับมือกลับบ้านไปนะคะ :-)

สุดท้ายนี้สุขสันต์วันคริสมาสแล้วก็สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ ขอให้ทุกๆคนมีความสุขมากๆประสบความสำเร็จในชีวิตกันถ้วนหน้าเลยนะคะขอบคุณที่ให้งานของเราเป็นความสุขของทุกคนในปีนี้นะคะ :-)

แล้วปีหน้า…

ก็มารับดอกทานตะวันจากเราไปอีกนะคะอยู่ด้วยกันไปในทุกๆปีเลยนะ :-) ♡

ขออภัยด้วยนะคะที่ทอล์คยาวขนาดนี้ 5555

ฝาก may-dec และเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ

Love you all

-          Fromcloudyseasky ♡