“ทำไมพี่ถึงเลิกกับแฟนคะ” ตะปูพิมพ์ถามในวันหนึ่ง

ผมพิมพ์ตอบกลับไปพร้อมอธิบายเรื่องราวและปัญหาต่างๆ ที่ทำให้ผมกับแฟนเก่ามีปัญหาจนต้องแยกทางกันไปในที่สุด เหตุเพราะอดีตแฟนเก่าเป็นผู้หญิงที่ค่อยข้างเอาแต่ใจตัวเองมาก ถ้าไม่พอใจอะไรก็จะงอน เอะอะโวยวาย แต่ผมไม่คิดมากพยายามทำใจยอมรับตัวตนของเธอ  หวังว่าสักวันเมื่อเธอโตขึ้นคงเลิกนิสัยแบบนี้  แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นจนทำให้ผมรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวังกลับเป็นเรื่องลูก

อย่าเพิ่งงงนะครับ ก่อนหน้านี้ผมเคยมีครอบครัวมาแล้ว แต่ผมและอดีตภรรยาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้ อย่าคิดว่าผมเป็นคนดีวิเศษกว่าอดีตภรรยานะครับ ผมเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีอย่างที่คุณคิดเลย ผมเข้าใจว่าการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมีหลายองค์ประกอบหลายปัจจัยขึ้นอยู่ที่การปรับตัวและความพยายามของคนสองคนที่จะอยู่ร่วมกัน แต่คู่ของผมล้มเหลว พยายามแล้วก้็ไร้ผล 

การจบปัญหาที่ดีที่สุดคือแยกย้ายชีวิตออกจากกันและกัน ขณะที่ลูกชายคนเดียวของผมที่เกิดกับอดีตภรรยานั้นเธอรับเป็นผู้เลี้ยงดู  โดยให้ผมไปหาหรือรับมาดูแลที่บ้านได้ขึ้นอยู่กับความสะดวกของผม

จากนั้นผมก็โสดจนมาเจอกับอดีตแฟนเก่า ผมใช้เวลาจีบเธออยู่นานพอสมควรและมีบางสิ่งบางอย่างที่ผมอยากรู้จากเธอมาก ก่อนที่ผมจะตัดสินใจ

“พี่เคยมีครอบครัว มีลูกแล้ว รับได้หรือป่าว”ผมถามอดีตแฟนเก่าในวันหนึ่ง

“รับได้ ไม่มีปัญหา”

ครัั้งแรกที่ได้ยินผมดีใจมาก แต่เชื่อไหมครับว่าพอเธอตกลงเป็นแฟนกับผมแล้ว ผมพาลูกไปแนะนำทำความรู้จักกับเธอหวังให้ลูกเข้ากันกับเธอได้ดี ทว่า!!! มันไม่เป็นอย่างที่คิดดูท่าว่าอดีตแฟนเก่าของผมไม่ค่อยพอใจลูกผม เธอไม่เคยสนใจหรือดูแลลูกผมเลยตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันและพยายามกีดกันผมด้วยซ้ำหากวันไหนผมต้องอยู่กับลูกโดยที่ไม่มีเธอติดตามไปด้วย   

ทว่าผมยังคงสู้ต่อไป ผมยังไม่ลดละความพยายามที่จะให้เธอเข้ากับลูกผมให้ได้เพราะทุกครั้งที่มีโอกาสยังคงพาลูกไปเที่ยวกับเธอเสมอ แต่เธอยังคงแสดงอาการไม่พอใจดั่งเดิม จนในที่สุดผมไม่สามารถอดทนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบนี้ได้ทุกครั้งจึงตัดสินใจถามเธอให้หายคลายความสงสัย

“เป็นอะไร ทำไมดูเหมือนไม่ค่อยชอบลูกพี่เลย”

และคำตอบที่ผมได้รับถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ทำอะไรไม่ถูกเลยในวินาทีนั้น เธอตอบว่า "กลัวลูกของผมจะมาแย้งความรักของผมจากเธอไป แน่นอนละว่าเหตุผลดังกล่าวมันทำให้ผมรู้สึกปั่นปวนใจอย่างไรพิกล ผมจะก้าวเดินในเส้นทางชีวิตคู่ต่อไปได้อย่างไรหากภรรยาในอนาคตคิดแบบนี้ แล้วลูกผมละจะรู้สึกยังไง

"แต่คุณเชื่อไหม"

ผมยังไม่ลดละความพยายามโดยเลือกที่จะโกหกเธอเวลาต้องไปเจอลูกโดยบอกว่าผมไปทำงานเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดแบบเดิม และพยายามคุยกับเธอเสมอเรื่องลูกของผม  หวังว่าสักวันหนึ่งเธออาจเปลี่ยนความคิดได้ แต่ไม่เคยเป็นผลสำเร็จ  กอปรกับหลายเหตุผลทำให้เราต้องเลิกกันในที่สุด