ผมรอคำตอบจากตะปูด้วยใจจดใจจ่อแต่สิ่งที่ได้รับในชั่ววินาทีนั้นคือความเงียบ เงียบมากขนาดเข็มตกยังได้ยินเสียง ไม่มีสัญญาณตอบกลับใด ๆ จากตะปู ขณะที่ใจผมเริ่มเต้นระรัวเหมือนกลองจังหวะสามช่า ลุ้นอยู่ในใจทุกวินาทีขอให้เธอตอบรับเป็นแฟน 

“ตะปูขอแปะไว้ก่อนได้ไหม แบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนทุกครั้ง “ถ้าถึงเวลาตะปูจะบอกนะค่ะ”

“ได้สิจ๊ะ” ผมแอบผิดหวังในใจเล็กน้อยแต่พยายามทำใจยอมรับกับคำตอบที่ได้รับแม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคาดหวังไว้ตั้งแต่แรกก็ตาม นี่ผมกำลังอกหักใช่ไหมเนี่ย ผมพยายามสลัดความคิดเหล่านี้ออกจากหัวโดยเร็ว รวบรวมสติที่มีอยู่น้อยนิดพูดคุยกับตะปูต่อจนเธอขอตัวนอนเหมือนเช่นทุกวัน 

ผมนั่งเหมอมองออกไปนอกหน้าต่างคืนนี้ฟ้ามืดสนิทไร้ดาวสักดวงให้ผมอธิษฐานมีแต่เพียงแสงไฟจากเสา บ้านเรือนและอาคารที่ส่องแสงสลัวๆ ผมต้องไม่ยอมแพ้ อย่าให้เรื่องแค่นี้มาทำลายความรู้สึกดี ๆและความตั้งใจจริง บางทีนี่อาจเป็นโอกาสและก้าวสำคัญที่จะไปสู่เป้าหมายที่วางไว้ก็ได้  ผมมาไกล... มาไกลเกินกว่าจะหันหลับกลับไป ผมตกผนึกทางความคิดว่าจะต้องรุกจีบตะปูให้หนักกว่าเดิมเพื่อครอบครองหัวใจเธอให้จงได้

ผมกับตะปูสนิทสนมกันมากขึ้นการพูดคุยของเราเริ่มเหมือนคนเป็นแฟนกัน เพียงแต่เธอไม่ยอมรับผมในฐานะแฟนเท่านั้น สังเกตได้จากการที่ตะปูเริ่มแสดงความห่วงใยโดยกล้าที่จะบอกกับผมว่าคิดถึงและฝันดีทุกครั้งที่วางสาย หรือบางทีเธออาจปากแข็งไม่ยอมพูดความจริงตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมขอเธอเป็นแฟน แต่ช่างเหอะมันไม่สำคัญหรอกสิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรู้สึกดี ๆ ที่เราสองคนมีให้กันมากกว่ามันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆและเป็นความรู้สึกดีมากจนยากที่จะอรรถธิบายให้ใครเข้าใจได้

 “ตะปูยังมีความสุขอยู่ใช่ไหมที่คุยกับพี่”

“ก็ไม่รู้สิคะ”เธอหยุดนิดนึง

“แต่ยิ้มทุกครั้งที่คุยอะ”

“พี่รู้สึกดี ๆ กับตะปูนะค่ะ”  

 “แหะ ๆ”

“ฝากหัวใจพี่ไว้ในหัวใจตะปูหน่อยได้ไหมคะ อาจทำให้อบอุ่นขึ้น”

“ตอนนี้เป็นหน้าหนาวที่อบอุ่นมากที่สุดเลย  ใจอุ่นมาก ขอบคุณนะคะพี่”

“จริงหราคะ”

“ล้อเล่นค่ะ”

“อืม”

“คบกันไหมคะ”

“จริงเปล่า”